Τα μάγια μιας νυχτιάς...
Υπάρχει
μια φιγούρα στη ζωή μου, τυλιγμένη με ένα μυστήριο πέπλο που δεν με
αφήνει να δω ξεκάθαρα το πρόσωπό της. Βρίσκεται κοντά μου και προσπαθεί
να με αγκαλιάσει. Και εγώ τη διώχνω. Δεν μπορεί να με αγγίξει –δεν την
αφήνω. Τον σπρώχνω μακριά γιατί με φοβίζει το τόσο μυστήριο γύρω του.
Και εύχομαι να χαθεί στο έρεβος της νύχτας. Και να ξυπνήσω επιτέλους από
αυτόν τον εφιάλτη…
Όμως
ταυτόχρονα του προσφέρω αυτό το κάτι στο βλέμμα μου, κρύβοντας πίσω του
τόσες υποσχέσεις. Ανεκπλήρωτες, χωρίς εκείνος να το ξέρει. Γιατί μονάχα
οι υποσχέσεις μου είναι αυτές που τον κρατάνε κοντά μου. Και δεν είμαι
διατεθειμένη να τον χάσω. Γιατί αυτός ο εφιάλτης είναι ό,τι έχω από
εκείνον, και δεν θέλω να ξυπνήσω. Τι διαστροφή... Τι ματαιότητα!
Αυτό
που του δίνω απέχει παρασάγγας από αυτό που θέλει, και όμως, για
κάποιον μυστήριο λόγο του αρκεί. Δεν λέει να φύγει από δίπλα μου. Δεν
ξέρω εάν με αντέχει, ή απλά νιώθει και εκείνος την ίδια έλξη με εμένα.
Τα λόγια υστερούν. Οι λέξεις δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτή την αέναη
προσκόλληση του ενός στον άλλο. Σαν δύο κομμάτια από την ίδια ύλη, που
περίμεναν να συναντηθούν ολόκληρη τη ζωή τους, και τελικά το πέτυχαν.
Αργά για τον ένα, νωρίς για τον άλλο, και όμως, συναντήθηκαν. Ίσως σε
κάποια προηγούμενη ζωή να είχανε συγχρονιστεί, ίσως και σε κάποια
επόμενη, προλάβουν να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή. Σε αυτή τη ζωή όμως ο
χρόνος είναι αντιμέτωπός τους και θα'ρθει η ώρα να πληρώσουν το τίμημα
της λαθεμένης τους αντάμωσης.
Όμως
κανείς μας δεν ξεχνά. Σε αυτή τη ζωή ζούμε, επειδή μας περιμένουν
κάποιες συναντήσεις που αξίζει να τις ζήσουμε. Και αυτό είναι που μας
ωθεί να προχωράμε...κάτω από το φως του φεγγαριού....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου