Θαλασσοταραχή...
Όταν σου αφιερώνουν αυτό το τραγούδι τι μπορείς να πεις?
Όταν δεν ξέρεις τι να απαντήσεις τι μπορείς να πεις?
Όταν δεν θες να τον πληγώσεις τι μπορείς να πεις?
Όταν όμως δεν θες να συνεχίσεις τι μπορείς να πεις?
Όταν έμμεσα το λες και δεν καταλαβαίνει τι μπορείς μετά να πεις?
Είναι σαν τον καπετάνιο, στη θαλασσοταραχή που δεν αφήνει το καράβι του…
Του λες ότι πνίγεται και επιλέγει να μείνει με το καράβι.
Του λες ότι ακόμα και το ίδιο το καράβι δεν τον σηκώνει πια και συνεχίζει να μένει.
Του δίνεις σωσίβια και λέμβο και δεν τα δέχεται…
Του
λες ότι το ταξίδι μ’ αυτό το καράβι τελείωσε, δεν μπορεί να συνεχιστεί
άλλο και συνεχίζει να επιμένει ότι όλα μπορούν να ξεπεραστούν..
Ώσπου κάποια στιγμή το καράβι βουλιάζει και πνίγεται και αυτός…
Αν είσαι εσύ το καράβι και του δείχνεις ότι δεν μπορεί να σε κυβερνά πια αλλά δεν το καταλαβαίνει?
Αν δεν θες να το πεις ξεκάθαρα για να μην τον πνίξεις πριν καν βουλιάξεις τι κάνεις?
Αν δεν θες να του πεις ότι το ταξίδι αυτό από κάποια στιγμή και μετά έπαψε να ναι ωραίο για το καράβι, τι κάνεις?
«Όταν πέσεις για ύπνο μην κλείσεις τα μάτια σου!
Άσε μια χαραμάδα για να μπορέσω να μπω στο μυαλό σου,
Να δω τα όνειρα σου….
Άραγε υπάρχω μέσα??»
Όχι, δυστυχώς δεν υπάρχεις πια εδώ και καιρό και δεν φταις εσύ….
Posted 18th April 2010 by *zoe_klmr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου