Διπροσωπία

Η διπροσωπία, απαιτεί προσωπεία. Κανένα από τα πρόσωπα του διπρόσωπου δεν είναι αληθινό. Για να είναι κανείς ένας άλλος, απαιτείται ριζική αλλαγή, άρα ο υποτιθέμενος πραγματικός εαυτός, δεν είναι εκείνος που ήταν αρχικά, πριν τη δημιουργία των προσωπείων. Πολλοί άνθρωποι παιδεύονται στη ζωή τους, κυρίως γιατί θέλουν να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ήδη είναι. Όταν το προσπαθούν αυτό, δεν έχουν ως κριτήριο μόνο τα μειονεκτήματα του προφίλ τους, αλλά τα πλεονεκτήματα ενός διαφορετικού, εκείνου που θέλουν να εξομοιώσουν.  Η βάση του ψυχισμού τους, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχει πρόβλημα. Αν κανείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί μέχρι που φτάνει, να κατανοήσει τα βαθύτερά του χαρακτηριστικά, είναι σα να χτίζει τσιμεντένιους ορόφους πάνω σε καλύβα. Είναι διαφορετικό να αλλάζεις, να προοδεύεις ή να διαφοροποιείσαι με τη πάροδο του χρόνου από το να φοράς το προσωπείο. Αυτοί οι άνθρωποι, αδυνατούν να απευθυνθούν με ειλικρίνεια στους άλλους. Ακόμη κι όταν όπως προείπα έχουν το πρώτο πρόσωπο, αυτό που και οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν ως το αληθινό τους.
Αν σταματούσε η διπροσωπία εκεί, ίσως θα ήταν ο κόσμος μας διαφορετικός. Δυστυχώς, τα προσωπεία αυξάνουν. Είναι να μη μπεις στο «τρυπάκι».  Άμα μπεις, δε μπορείς να ξεφύγεις. Συνήθως, πίσω από αυτή τη κατάσταση, υπάρχει πολύς πόνος, κατάθλιψη, ίσως και μια βασανισμένη ζωή. Τίποτα στη ψυχολογία μας δεν είναι απροσδιόριστο. Όλα έχουν μια αιτία. Αν το άτομο «αρρωστήσει» ψυχολογικά, αποκτήσει δηλαδή μια παθολογία, οδηγείται αναπόφευκτα στην διπροσωπία. Στην αρχή, οι πρώτες σκηνές του έργου, είναι η αντίδραση, η προσπάθεια για επιβίωση, το μαχαίρι που κόβει τα σχοινιά του πόνου. Ελάχιστοι σώζουν τη ψυχολογική τους υγεία χωρίς αυτή τη προσποίηση. Για αυτό πρέπει να δεχθούμε απριόρι, ότι κάθε διπρόσωπος ή πολυπρόσωπος άνθρωπος, αν δεν είναι ακόμη πληγωμένος, υπήρξε σίγουρα δυστυχισμένος. Έτσι αντιλαμβανόμαστε το γιατί οδηγήθηκε στα προσωπεία, σε αυτή τη κατάσταση όπου ζει μετέωρος ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
Οι σχέσεις που κάνουν, είναι ακόμη πιο μπερδεμένες. Συνήθως, μέσα σε αυτές βρίσκουν ενδιαφέροντα, αλλά και πολλά πράγματα που δε θα ήθελαν να υπάρχουν. Αυτό συμβαίνει εντελώς φυσιολογικά, αφού όταν προσποιείσαι, έλκεις ανθρώπους που πιστεύουν σε πράγματα, που εσύ ο ίδιος δε πιστεύεις. Αν για παράδειγμα το παίζεις αριστοκρατικός τύπος, οι πιθανότητες να κάνεις σχέσεις με αληθινά αριστοκρατικούς τύπους ανθρώπων, είναι πολλές. Όπως πολλές είναι οι πιθανότητες, να μισηθείς από μη αριστοκρατικούς, επειδή σε θεωρούν εσένα αριστοκρατικό. Εδώ εξηγείται και η δημιουργία του επόμενου προσωπείου. Άλλη μια βουτιά στο κενό, άλλη μια ρηχότητα που σε γλιτώνει από την προηγούμενη. Μα οι σχέσεις είναι ζωντανές, όπως ζωντανοί είμαστε κι εμείς. Όλα έρχονται στην επιφάνεια κάποτε. Ακόμη και τα πολλά πρόσωπα κάποιου. Καμιά δε φορά, δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να αντιληφθείς έναν τέτοιο άνθρωπο. Συνήθως το αποκαλύπτει άθελά του, μόνος του. Αν απορήσει με τις παγιωμένες θέσεις σου, αν σε επικρίνει που μοιάζεις απόλυτος σε κάποια πράγματα, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που του αρέσει να αλλάζει πρόσωπα. Μη ξεγελαστείς, αυτό δεν έχει να κάνει με την εξυπνάδα ή την προσαρμοστικότητα, είναι μια ψυχική αρρώστια και τίποτα περισσότερο. Η γλύκα, η επιτυχία της διπροσωπίας, είναι ακόμη ένας ανασταλτικός παράγοντας για να την αποφύγει κάποιος. Τα άτομα που ξεγελάς, σου προσφέρουν πράγματα που διαφορετικά δε θα είχες αποκτήσει. Αυτό το κέρδος, είναι μετά μόνιμα το ζητούμενο. Κι αυτό δεν είναι εξυπνάδα, αλλά αδυναμία. Διότι όσα κι αν κερδίσεις παίζοντας έναν ρόλο, έχεις χάσει εσένα, έχεις στερηθεί την ευτυχία και την ευχαρίστηση που θα μπορούσε να έχει εσένα αφετηρία. Αυτό σημαίνει καταστροφή και για τους άλλους, όχι μόνο για σένα.
Θεωρώ, ότι αν και είναι για λύπηση ένα τέτοιο άτομο, αφού είναι 100% σίγουρη κάποια δυστυχία στη ζωή του, τελικώς πρέπει να σφίγγουμε τα δόντια μας και να μη το λυπόμαστε. Πρέπει να το κατακεραυνώνουμε με τις αλήθειες που διαπιστώνουμε επάνω του, αν πραγματικά θέλουμε να το βοηθήσουμε. Ας γίνουμε ακόμη και εχθροί του, εμείς οφείλουμε να του ενισχύουμε την αυτοεπίγνωση, την αυτογνωσία του μακροπρόθεσμα. Άλλωστε, δεν μπορείς να έχεις σχέση μαζί του. Εννοώ σχέση που να είναι διαρκής και σταθερή, κάτω από αλήθειες και υπαρκτά συναισθήματα. Όσο θα το σχετίζεσαι, τόσο περισσότερο θα περιπλέκεσαι. Άρα νόημα έχει μόνο να του πεις τα πράγματα όπως έχουν και να απομακρυνθείς. Η διπροσωπία, είναι χαρακτηριστικό αποτυχίας. Αν είσαι διπρόσωπος, είσαι απλώς ένας χαμένος άνθρωπος. Κανένας δε μπορεί να σε σώσει πλέον. Κανένας μη διπρόσωπος δε μπορεί να σε πάρει στα σοβαρά. Καμιά αλήθεια δε θα κατακτήσεις. Γιατί ούτε κι εσύ πλέον δε ξέρεις ποια είναι η αλήθεια σου.
Εκείνοι που δε μπορούν να αλλάξουν ουσιαστικά, να διορθώσουν τα ελαττώματά τους ή να προσθέσουν στο χαρακτήρα τους ικανότητες, οδηγούνται στη διπροσωπία. Δε ξέρω αν βοηθά σ εαυτό και η ανασφάλεια, αλλά νομίζω ότι αυτή η εντελώς ζωώδη αντίδραση, σαν να είναι χαμαιλέοντες που αλλάζουν χρώματα, είναι άκρως επικίνδυνη μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Σε αυτό βασίζω τη καταβύθιση των αξιών μας και γενικότερα τη πνευματική μας φτώχεια. Οι διπρόσωποι μιμούνται, αντιγράφουν, αναπαριστάνουν, δεν δημιουργούν κάτι αυθεντικό, δημιουργούν πρόσωπα βασισμένα στα πρότυπα των άλλων και σε αυτά που απαιτούν οι περιστάσεις κάθε φορά. Μέσα στο χάος της διπροσωπίας, είναι αδιανόητο να αναπτυχθούν η τέχνη, τα γράμματα και γενικώς ο πολιτισμός. Η διπροσωπία επίσης ευθύνεται για τη φαυλότητα, την συντήρηση και την οπισθοδρόμηση των ανθρώπων. Αυτή επίσης γέννησε και συνεχίσει να γεννά τη κακία, την υστεροβουλία κι οποιαδήποτε ανήθικη λογική για επιβίωση.
Θα ακούσετε πολλές δικαιολογίες. Αυτό κάνουν όταν τους πιάνεις στα πράσα. Αλλά τίποτα δε μπορεί να δικαιολογήσει καλύτερα την διπροσωπία, πέραν της ανικανότητας. Αν η ανικανότητα προήλθε επίκτητα, πράγμα σπάνιο, ίσως υπάρχουν περιθώρια να επανέλθει ο άνθρωπος σε μια σταθερή κατάσταση κάποτε. Συνήθως όμως, η ανικανότητα είναι εκ γενετής. Αν πάρουμε τη περίπτωση του Ιούδα του Ισκαριώτη. Εκείνος παριστάνοντας τον ταπεινό, εισχώρησε σε μια ομάδα με αυτά τα χαρακτηριστικά. Όμως αργά ή γρήγορα, όλοι οι διπρόσωποι αλλάζουν συμπεριφορά. Έτσι κι εκείνος, άλλαξε μάλιστα σε μια στιγμή όπου η ανικανότητά του έμελε με τη προδοτική πράξη του να τον στιγματίσει για πάντα. Ο Ιούδας ήταν κι αλλιώς, είχε δυο ή και περισσότερα πρόσωπα. Ο Ιούδας δεν άλλαξε, δεν εξελίχθηκε μέσα στην ομάδα Του Χριστού. Αν υπήρχαν τέτοιες προϋποθέσεις, θα ήταν κι άλλοι μαθητές που θα είχαν την ίδια εξέλιξη. Ο Ιούδας, όπως κάθε διπρόσωπος, παρείσφρησε σε ένα περιβάλλον ξένο προς την αλήθεια του. Δεν είχε καμιά θέση εκεί. Απόδειξη της ανικανότητάς του επίσης, είναι η μετέπειτα αυτοκτονία του. Κενός από την γέννησή του, ούτε μετά την ανοησία της διπροσωπίας του δε στάθηκε ικανός να επανορθώσει. Παρότι όπως μας λένε οι γραφές, φαίνεται να αντιλήφθηκε τι είχε διαπράξει, αντί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του, αντί να βρει μια σταθερότητα στο χαρακτήρα του και να αγωνιστεί για τα ιδανικά που διαπίστωσε, οδηγήθηκε στην αυτοχειρία. Ο «Ιούδας» ζει μέσα σε κάθε διπρόσωπο άνθρωπο. Ο διπρόσωπος δε μετανιώνει, αλλά διαπραγματεύεται εκ νέου. Θέτει εαυτόν εις πυρά επίσης, φτάνει να αποδείξει ότι κάτι κατέφερε. Αυτός άλλωστε ήταν και παραμένει ο καημός του, να σταματήσει την ανικανότητα. Η ικανότητα, δεν είναι απαραίτητα καλή, αλλά εκείνος δεν είχε ούτε κακές. Ουσιαστικά όπως έκανε πάντα, για άλλη μια φορά απέτυχε να είναι αληθινός, να είναι αυθεντικός. Διότι αν ήταν γνήσιος και σταθερός, είτε θα ήταν αντίθετος με Τον Ιησού εξ αρχής, είτε ως μαθητής Του θα ακολουθούσε την αλήθεια του μέχρι τέλους. Ο Ιούδας, είχε προσωπείο, άκουγε αλλά δεν αφουγκραζόταν, καταλάβαινε αλλά δεν ένιωθε, ήταν η τέλεια φαινομενικότητα. Ήταν ένας μαθητής, γιατί αυτό του έδινε κάτι, ένα κέρδος. Ακόμη κι όταν επανήλθε στο άλλο του ή σε ένα από τα άλλα προσωπεία του, ισχυρίστηκε ότι αυτό που κάνει είναι για καλό Του Χριστού, ότι θα Του δώσει την ευκαιρία να αποδείξει Τη Θεϊκή Του προέλευση. Ήθελε να είναι εκείνος που θα αποκάλυπτε τη δύναμη κι από την οποία μετά θα είχε πρώτος αυτός κέρδη.
Αυτό ισχυρίζεται κι αυτός που σας προδίδει στον επαγγελματικό σας χώρο. Θεωρεί τη προδοσία του ως πράξη αλληλεγγύης. Με το ένα πρόσωπο, σας αγαπά και με το άλλο σας μισεί, έτσι δικαιολογεί τη πράξη του ως πράξη ασήμαντη ή πράξη που είναι πρέπουσα για εσάς. Ο Χριστός αποδέχθηκε τα γεγονότα, οι άνθρωποι όμως συνήθως δε τα αποδέχονται. Τους διπρόσωπους τους αποφεύγουν και καλά κάνουν. Τη προδοσία τους όμως την βιώνουν θέλουν δε θέλουν, δεν είναι Θεοί για να μπορούν να την αποφύγουν πάντα. Όπως ο διάβολος που έχει πολλά πρόσωπα, έτσι και αυτοί σε ξεγελούν. Τους ανακαλύπτεις όταν πλέον σε έχουν προδώσει. Όταν ήδη έχουν πιει από τους δικούς σου καρπούς, όταν ήδη έχουν σφετεριστεί τη φιλία σου ή την αγάπη σου. Τότε οι ίδιοι αλλάζουν μάσκα και επιμένουν ότι έτσι ήταν πάντα, απλώς εσύ δε το έβλεπες. Τότε η αδυναμία σου να τους αντιληφθείς εξ αρχής, γίνεται και πειστήριο της δικής τους νομιμότητας. Γιατί με αυτό σε πολεμούν μετέπειτα, όχι για να αποδείξουν σε σένα ότι το ποτάμι πάει ανάποδα, αλλά να μην προσπαθήσεις να τους αποκαλύψεις σε άλλους. Οι διπρόσωποι θα συνεχίσουν να υπάρχουν, δυστυχώς, ιδιαίτερα για τους πολλούς που δεν τους καταλαβαίνουν εξ αρχής. Εγώ εξαιτίας μιας μικρής πείρας από μερικές εμπειρίες μαζί τους, μερικές φορές λέω ευτυχώς που υπάρχουν. Όχι δεν είμαι μαζοχιστής, απλώς σκέφτομαι ότι αν δεν υπήρχε ο Ιούδας και ο κάθε Ιούδας στη ζωή μας, πως θα αποκαλυπτόταν το δικό μας μεγαλείο; Ξέρετε εσείς κανέναν άγιο, κανέναν σωστό άνθρωπο, κάποιον ικανό τέλος πάντων να βγαίνει στο δρόμο και να φωνάζει για αυτό που είναι; Να σε τι χρησιμεύουν οι διπρόσωποι. Εξυπηρετούν τους γνήσιους και αυθεντικούς.