ΜΑΚΑΡΙ Ο "ΓΗΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ" ΝΑ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΤΕΤΟΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ...
ΣΤΗΝ ΦΙΛΗ ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΑΜΑΡΗ
"Πριν μία εβδομάδα, η Ελένη που τόσο αγαπήσαμε, "αναγκάστηκε" να
πάει να ξεκουραστεί... Αν περνούσε από το χέρι της, δεν επρόκειτο, να το
κάνει ποτέ...Αυτοί, που την έχουμε γνωρίσει, ξέρουμε πως έκανε τα
πάντα, για να είναι δίπλα σε ανθρώπους, που είχαν καημό, πόνο και
προβλήματα...
Εγώ θέλοντας να την κρατήσω κοντά μου, πάντα στην μνήμη μου, και να
δώσω την ευκαιρία να την γνωρίσουν και άτομα, που δεν έτυχε να ακούσουν
κάτι για την Ελένη... Θα κάνω ένα μικρό λεύκωμα, με ότι στοιχείο μπορώ
να συλλέξω, σχετικό με την ζωή της και τον αγώνα της. Εύχομαι, να
βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, όπως ήταν άλλωστε και η επιθυμία της....
Ελένη μου..... φιλάκια!!!"
(*όσοι από τους φίλους της Ελένης έχουν υλικό, που θεωρούν ότι είναι
κατάλληλο για αυτό το λεύκωμα... μπορείτε να μου το στείλετε και να το
καταχωρήσω... Σας ευχαριστώ...)
Το Βιβλίο της
"..Ίσως μου πεις τώρα, αφού όλα αυτά ισχύουν, τότε γιατί δεν αφέθηκες και έκανες χημειοθεραπείες; Γιατί πάλεψες να μείνεις μαζί με το παιδί σου;
Γιατί είμαι παιδί του Ουρανού και της Γης, σου απαντάω, και έχω μάθει να παλεύω. Αν ο αγώνας μου, δεν ήταν σύμφωνος με το θεϊκό σχέδιο, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα, ό,τι κι αν είχα κάνει.
Έχω επιλογές. Για αυτές σου γράφω μέσα σε τόσες σελίδες. Έχουμε επιλογές. Επέλεξα να δώσω την μάχη μου, επέλεξα να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου και να νιώσω τιμή που είμαι κομμάτι του όλου. Επέλεξα να βοηθάω και να μην ζητάω αντάλλαγμα από όσους το έχουν τόσο ανάγκη, όσο το είχα και εξακολουθώ να έχω και εγώ. Επέλεξα να δω τον Θεό που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου. Να νιώθω ευγνωμοσύνη που περιλαμβάνομαι και ζω γύρω από άλλες θεϊκές ψυχές, ακόμα και αν εκείνες δεν θυμούνται, προς το παρόν, την θεϊκή τους υπόσταση. Ξέρω πως η μνημοσύνη θα ξυπνήσει κάποια στιγμή μέσα τους, κι αν δεν είμαι δίπλα τους, σίγουρα θα τους χαμογελάω βλέποντας τους από τον όρμο μου, την ώρα που θα ξεκουράζομαι.
Και θα σας περιμένω, οικογένεια μου, να σχεδιάσουμε μαζί, την υπόλοιπη κοινή μας πορεία. Τα επόμενα μαθήματά μας. Την επιστροφή μας στον κύκλο της ζωής. Μέχρι εκείνη την στιγμή, όμως παύω να θυμώνω και χαίρομαι τον ήλιο, χαίρομαι την ζωή μου, χαίρομαι το παιδί μου, τον έρωτα, τα προβλήματά μου στο τώρα και συνεχίζω την πορεία μου, όση κι αν είναι αυτή, σε τούτη τη διάσταση.
Χαίρομαι όμως κι εσένα, συνοδοιπόρε, και σε αφήνω να χαρείς κι εσύ την δική σου ζωή, το δικό σου κομμάτι από το απέραντο σύμπαν. Εκτίμησε το!
Τελικά, ίσως να μην διαφέρουμε σε πολλά. Ίσως, πάλι, μόνο σ’ ένα: εγώ, έχω συνειδητοποιήσει την φύση του θανάτου μου… Εσύ;
Παιδί μου, ακόμα και όταν έρθει η μέρα που δεν θα με βλέπεις δίπλα σου, εσύ θα γνωρίζεις ότι είμαι πάντα κοντά σου. Αν κάποια στιγμή λιποψυχήσεις, διάβασε αυτές τις γραμμές, κοίταξε ψηλά και συνδέσου ξανά με τον Θεό. Είσαι δικό Του παιδί -κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ! ..."
Αυτό είναι το βιβλίο, που έχει γράψει η Ελένη...Μια αυτοβιογραφία, η
οποία αν και κρύβει πολύ πόνο και μεγάλο αγώνα, δίνει στον αναγνώστη
τόσο θάρρος και αισιοδοξία, για να μπορέσει να δει αυτή την ζωή, πάντα
μ' ένα χαμόγελο... Το απόσπασμα, που διάλεξα ήταν και αυτό που μ' έκανε
να διαβάσω το βιβλίο... ελπίζω να τραβήξει και την δική σας προσοχή.
Τηλεοπτικές παρουσιάσεις
(Τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση)
Αφιέρωμα από την φίλη της Χριστίνα Κίτση Τζινιόζου
Αναφορές στον Τύπο και συνεντεύξεις
ΤΟ ΒΗΜΑ (Παπαδημητρίου Λένα)
Μάχονται με τη νόσο και εξομολογούνται τις ιστορίες τους, τις δύσκολες στιγμές που περνούν, την «καλή κουβέντα» που αποζητούν
«Ο καρκίνος θέλει και φίλους»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 13/02/2011, 05:45
«Μετά την επέμβασή μου,το 2009,έπρεπε να μείνω πολύ καιρό σε ακινησία» διηγείται ο 43χρονος Παναγιώτης Μιχαήλ. «Οι διάφοροι φίλοι και γνωστοί την είχαν “κάνει” με διάφορες δικαιολογίες· ένας έλεγε ότι ήταν έγκυος η γυναίκα του. Κοίταζα το άσπρο ταβάνι και αναρωτιόμουν πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πόσο μπορείς να παρακαλάς τον “κολλητό” σου να έρθει να σε δει; Ευχήθηκα τότε να υπήρχε μια γραμμή,ένα τηλέφωνο, βρε αδελφέ, να μιλήσω με έναν άγνωστο». «Ετσι “γεννήθηκε” η ιδέα»,
λέει σήμερα ο εμπνευστής της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης 1069 ανθρώπων
που εμπλέκονται με τον καρκίνο και ιδρυτής της μη κερδοσκοπικής
οργάνωσης «Μείνε δυνατός», « από ένα άσπρο ταβάνι. Αυτό που έμεινα να κοιτάζω επί έναν ολόκληρο μήνα,τη δεύτερη φορά που προσβλήθηκα από καρκίνο».
«Δεν είναι “επάρατη νόσος”»
«Ο καρκίνος παραμένει ταμπού στην Ελλάδα» επισημαίνει ο κ. Μιχαήλ. «Εν έτει 2011 βιώνουμε τη “Σπιναλόγκα των καρκινοπαθών”. Ακόμη τον αποκαλούμε “επάρατη νόσο”. Εγώ δηλαδή είμαι καταραμένος; Ενας λόγος που δημοσιοποιώ τη δική μου ιστορία- έχω προσβληθεί δύο φορές από καρκίνο των όρχεωνείναι για να υπενθυμίσω ότι υπάρχουνχιλιάδες σαν και μένα. Και για να κάνω έστω και έναν να σκεφτεί: “Ξέρεις κάτι;Δεν έκλεψες,καρκίνο έχεις”».
Η κυρία Ναταλία Κουτρούλη, ψυχολόγος υγείας, εξηγεί την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας γραμμής. «Στην Ελλάδα ο ασθενής έχει συνήθως ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον του.Μπορεί όμως να μην είναι αρκετή ή να μην είναι αυτή που ζητάει, είτε γιατί δεν ξέρει πώς να την εκφράσει είτε γιατί δεν θέλει να στενοχωρήσει τους άλλους.Ενας ειδικός θα του σταθεί με άλλον τρόπο» . Η ίδια εποπτεύει και την εβδομαδιαία αποφόρτιση των ειδικών την γραμμής, «γιατί είναι τεράστιο το ψυχολογικό φορτίο».
«Οταν γράφω, μπορώ να κλαίω»
Το επιστημονικό προσωπικό του 1069 (δύο κοινωνικοί λειτουργοί και τρεις ψυχολόγοι) διαθέτει ιατρική κατάρτιση ( «οφείλεις να γνωρίζεις ότι αν ακούσεις,για παράδειγμα,τη λέξη “οστεοσάρκωμα”, ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής μπορεί να μην έχει χέρι») αλλά δεν παρέχει ιατρική πληροφόρηση. «Η γραμμή έχει μόνο στόχο αποφόρτισης» τονίζει ο κ. Μιχάλης Πατρικαρέας , ψυχολόγος-κοινωνιολόγος. «Δεν λέμε ποτέ “όλα θα πάνε καλά”. Αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε ούτε εμείς,συχνά ούτε ο ίδιος ο γιατρός. Αντί για αυτό λέμε:“Είμαστε εδώ για να σε στηρίξουμε”».
Η γραμμή προσφέρει και διαδικτυακή υποστήριξη (στην ιστοσελίδα www.
bestrong. org.gr) και τη δυνατότητα ατομικών συνεδριών. Το Ιnternet,
περισσότερο και από το τηλέφωνο, παρέχει την ασφάλεια της ανωνυμίας: «Μια φορά ενθάρρυνακάποιον να μας πάρει τηλέφωνο και μου απάντησε:“Προτιμώ έτσι, γιατί όταν γράφω μπορώ να κλαίω”» λέει ο κ. Πατρικαρέας. Οι ειδικοί καλούνται συχνά να πολεμήσουν την άγνοια ( «μας τηλεφώνησε ασθενής με καρκίνο 1ου σταδίου λέγοντας “πεθαίνω”» ) και την απελπισία («προ ημερών επικοινώνησε μαζί μας μια γυναίκα σε πλήρη απόγνωση. Μιλούσαμε μαζί της σχεδόν δύο ώρες. Μας ήρθε και ένα e-mail που έγραφε “Αυτοκτονώ”» ).
«Ξέρω τι σημαίνει “έχεις τρεις μήνες ζωής”»
Εκτός από το επιστημονικό προσωπικό, τη γραμμή επανδρώνουν και εθελοντές που έχουν νοσήσει οι ίδιοι, ύστερα φυσικά από ειδική εκπαίδευση. «Είμαι ένα έμπειρο αφτί γιααυτούς» λέει χαρακτηριστικά μια εξ αυτών, η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη, η οποία το 2007, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού.«Μπορεί να μην είμαι ψυχολόγος,μπορεί να μην έχω όλες τις απαντήσεις, σίγουρα όμως έχω τις ίδιες εμπειρίες.Τη χημειοθεραπεία δεν την έχω σπουδάσει, την έχω κάνει. Λίγες ημέρες, μάλιστα, μετά τη γέννηση του γιου μου. Ξέρω τι σημαίνει να σου λένε “έχεις τρεις μήνες ζωής”,το έχω ζήσει. Τα περισσότερα τηλεφωνήματα που δέχομαι είναι από συγγενείςκαρκινοπαθών. Με ρωτούν:“Πώς θέλεις να σου μιλάνε; ” Τους απαντώ:“Θέλω να μη με κοιτούν στα μάτια σαν να πεθαίνω,θέλω να με αφήνουν να κλάψω όταν το έχω ανάγκη, να ανοίγουν την αγκαλιά τους για να κλάψουμε μαζί. Αυτό μου αρκεί”». Πριν από λίγες ημέρες η κυρία Καλαμάρη διαγνώστηκε για τέταρτη φορά με καρκίνο. «Είμαι διατεθειμένη να παλέψω με ό,τι όπλα μού έχουν απομείνει.Και αν τελικά πεθάνω από αυτό,δεν θα έχω παραδοθεί αμαχητί,δεν θα ντρέπομαι τον εαυτό μου». Η ίδια επιμένει ότι «ο καρκίνος δενήταν κατάρα,αλλά δώρo.Εχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή στην πλήρη έντασή της. Δεν θυμώνω πια, οργίζομαι.Δεν χαίρομαι,χοροπηδάω από χαρά.Οταν το παιδί μου μου λέει “έλανα παίξουμε”, παίζω μαζί του αληθινά» . Στους ανθρώπους που τηλεφωνούν προσπαθεί να περάσει έναν άλλο τρόπο ζωής: «Ολοι μας φοβόμαστε μην έρθει ο καρκίνος και μαςσκοτώσει,αλλά πώς είναι η ζωή μας; Πάνω σε έναν καναπέ, με ένα τηλεκοντρόλ και ένα λάπτοπ. Ολα μάς φταίνε:η δουλειά μας,το σπίτι μας, τα παιδιά μας,ο σύζυγός μας...Αυτάφοβόμαστε μήπως χάσουμε;Αυτό που λέω είναι:“Ασε τον καρκίνο και κοίτα να ζεις πραγματικά”».
Η Εθνική Γραμμή Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο 1069 λειτουργεί καθημερινά (πλην Σαββατοκύριακου) από τις 9.00 π.μ. ως τις 9.00 μ.μ.
«Ηθελα να μιλήσω σε κάποιον»
Δύο φορές έβγαλε νοκ άουτ τον καρκίνο ο 43χρονος γυμναστής Παναγιώτης Μιχαήλ, εμπνευστής της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο. Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκε με τη νόσο και χρειάστηκε έπειτα από μια επέμβαση να μείνει πολλές ημέρες στο κρεβάτι, ευχήθηκε να υπήρχε ένα τηλέφωνο για να μπορέσει να μιλήσει σε κάποιον. Ετσι γεννήθηκε το 1069. «Εν έτει 2011 οι καρκινοπαθείς νιώθουν ακόμη ενοχικά. Και αν στην Αθήνα δυσκολεύονται να το διαχειριστούν όλο αυτό, καταλαβαίνετε τι γίνεται στην επαρχία». «Ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά είναι ταμπού»
Εδώ και λίγες ημέρες η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη ξεκίνησε να μάχεται τον καρκίνο για τέταρτη φορά. Η πρώτη ήταν στα 28 της χρόνια, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ξεκίνησε την πρώτη της χημειοθεραπεία μετά τη γέννηση του γιου της. Πάνω από όλα, όμως, εξακολουθεί να μάχεται το στίγμα της «επάρατης νόσου»: «Στην Ελλάδα, εξαιτίας της άγνοιας και της παραπληροφόρησης, ο καρκίνος είναι ταμπού. Είναι ταμπού ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά, ο καταπονημένος από την ασθένεια, ο αδυνατισμένος. Ισως γιατί για πολλούς είναι η υπενθύμιση της θνητότητάς τους» «Οταν μιλάς για την αρρώστια, την ξεγυμνώνεις»
Αντιγόνη Σ.,
40 χρόνων, εκπαιδευτικός
"Ξέκλεψα δέκα λεπτά ένα βράδυ και τηλεφώνησα στο 1069. Τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι,ο άνδρας μου έλειπε στο εξωτερικό για δουλειά.
Δεν ήξερα γιατί ακριβώς τηλεφώνησα.Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που ο άνδρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, σε ηλικία μόλις 40 χρόνων, ευτυχώς σε αρχικό στάδιο, και ήθελα με κάποιον να μιλήσω.Μου απάντησε μια ήπια, γυναικεία φωνή.Στην πορεία της κουβέντας κατάλαβα ότι περισσότερο ήθελα να μιλήσω για μένα,για τους δικούς μου φόβους,για τον δικό μου πόνο,παρά για τον άντρα μου.Με ανακούφιζε η ιδέα και μόνο ότι ήταν κάποιος εκεί να με ακούσει.
Εχω δικούς μου ανθρώπους, αλλά νομίζω ότι με χαλάρωνε κάπως αυτή η απόσταση με κάποιον που δεν γνώριζε παρά μόνο τα στοιχεία που ήταν χρήσιμα για αυτό που συζητούσαμε.Ταυτόχρονα,ένιω- σα και μια οικειότητα.Λογικό, όταν μιλάς για την ψυχή σου. Της είπα ότι ο άνδρας μου ήθελε να μιλήσει για αυτό που του συνέβη σε συνεργάτες του,αλλά εγώ τον αποθάρρυνα.Δεν ήθελα να μάθει ο κάθε άσχετος για την περιπέτειά μας· να έρχονται να μας λένε: “Τι περάσατε!”. Η ειδικός μού είπε ότι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με έναν δικό μου φόβο να βγάλω προς τα έξω αυτό που έγινε.Οτι ίσως τελικά ο άνδρας μου να έδειξε πιο έτοιμος να το διαχειριστεί από μένα.Μου τόνισε ότι αυτό είναι ίδιον της ελληνικής πραγματικότητας,το να αποσιωπούμε,να κρυβόμαστε.Αντίθετα,όταν μιλάς για τον καρκίνο,τον απομυθοποιείς,τον ξεγυμνώνεις.
Μου έκανε καλό η κουβέντα. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτά που άκουσα είναι αυτονόητα. Τίποτε όμως δεν είναι αυτονόητο όταν έχεις ζήσει κάτι τόσο τραυματικό,όταν έχεις νιώσει ότι μπορεί να χάσεις τον άνθρωπό σου."
«Δεν είναι “επάρατη νόσος”»
«Ο καρκίνος παραμένει ταμπού στην Ελλάδα» επισημαίνει ο κ. Μιχαήλ. «Εν έτει 2011 βιώνουμε τη “Σπιναλόγκα των καρκινοπαθών”. Ακόμη τον αποκαλούμε “επάρατη νόσο”. Εγώ δηλαδή είμαι καταραμένος; Ενας λόγος που δημοσιοποιώ τη δική μου ιστορία- έχω προσβληθεί δύο φορές από καρκίνο των όρχεωνείναι για να υπενθυμίσω ότι υπάρχουνχιλιάδες σαν και μένα. Και για να κάνω έστω και έναν να σκεφτεί: “Ξέρεις κάτι;Δεν έκλεψες,καρκίνο έχεις”».
Η κυρία Ναταλία Κουτρούλη, ψυχολόγος υγείας, εξηγεί την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας γραμμής. «Στην Ελλάδα ο ασθενής έχει συνήθως ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον του.Μπορεί όμως να μην είναι αρκετή ή να μην είναι αυτή που ζητάει, είτε γιατί δεν ξέρει πώς να την εκφράσει είτε γιατί δεν θέλει να στενοχωρήσει τους άλλους.Ενας ειδικός θα του σταθεί με άλλον τρόπο» . Η ίδια εποπτεύει και την εβδομαδιαία αποφόρτιση των ειδικών την γραμμής, «γιατί είναι τεράστιο το ψυχολογικό φορτίο».
«Οταν γράφω, μπορώ να κλαίω»
«Ξέρω τι σημαίνει “έχεις τρεις μήνες ζωής”»
Εκτός από το επιστημονικό προσωπικό, τη γραμμή επανδρώνουν και εθελοντές που έχουν νοσήσει οι ίδιοι, ύστερα φυσικά από ειδική εκπαίδευση. «Είμαι ένα έμπειρο αφτί γιααυτούς» λέει χαρακτηριστικά μια εξ αυτών, η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη, η οποία το 2007, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού.«Μπορεί να μην είμαι ψυχολόγος,μπορεί να μην έχω όλες τις απαντήσεις, σίγουρα όμως έχω τις ίδιες εμπειρίες.Τη χημειοθεραπεία δεν την έχω σπουδάσει, την έχω κάνει. Λίγες ημέρες, μάλιστα, μετά τη γέννηση του γιου μου. Ξέρω τι σημαίνει να σου λένε “έχεις τρεις μήνες ζωής”,το έχω ζήσει. Τα περισσότερα τηλεφωνήματα που δέχομαι είναι από συγγενείςκαρκινοπαθών. Με ρωτούν:“Πώς θέλεις να σου μιλάνε; ” Τους απαντώ:“Θέλω να μη με κοιτούν στα μάτια σαν να πεθαίνω,θέλω να με αφήνουν να κλάψω όταν το έχω ανάγκη, να ανοίγουν την αγκαλιά τους για να κλάψουμε μαζί. Αυτό μου αρκεί”». Πριν από λίγες ημέρες η κυρία Καλαμάρη διαγνώστηκε για τέταρτη φορά με καρκίνο. «Είμαι διατεθειμένη να παλέψω με ό,τι όπλα μού έχουν απομείνει.Και αν τελικά πεθάνω από αυτό,δεν θα έχω παραδοθεί αμαχητί,δεν θα ντρέπομαι τον εαυτό μου». Η ίδια επιμένει ότι «ο καρκίνος δενήταν κατάρα,αλλά δώρo.Εχω μάθει να ζω την κάθε στιγμή στην πλήρη έντασή της. Δεν θυμώνω πια, οργίζομαι.Δεν χαίρομαι,χοροπηδάω από χαρά.Οταν το παιδί μου μου λέει “έλανα παίξουμε”, παίζω μαζί του αληθινά» . Στους ανθρώπους που τηλεφωνούν προσπαθεί να περάσει έναν άλλο τρόπο ζωής: «Ολοι μας φοβόμαστε μην έρθει ο καρκίνος και μαςσκοτώσει,αλλά πώς είναι η ζωή μας; Πάνω σε έναν καναπέ, με ένα τηλεκοντρόλ και ένα λάπτοπ. Ολα μάς φταίνε:η δουλειά μας,το σπίτι μας, τα παιδιά μας,ο σύζυγός μας...Αυτάφοβόμαστε μήπως χάσουμε;Αυτό που λέω είναι:“Ασε τον καρκίνο και κοίτα να ζεις πραγματικά”».
Η Εθνική Γραμμή Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο 1069 λειτουργεί καθημερινά (πλην Σαββατοκύριακου) από τις 9.00 π.μ. ως τις 9.00 μ.μ.
«Ηθελα να μιλήσω σε κάποιον»
Δύο φορές έβγαλε νοκ άουτ τον καρκίνο ο 43χρονος γυμναστής Παναγιώτης Μιχαήλ, εμπνευστής της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο. Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκε με τη νόσο και χρειάστηκε έπειτα από μια επέμβαση να μείνει πολλές ημέρες στο κρεβάτι, ευχήθηκε να υπήρχε ένα τηλέφωνο για να μπορέσει να μιλήσει σε κάποιον. Ετσι γεννήθηκε το 1069. «Εν έτει 2011 οι καρκινοπαθείς νιώθουν ακόμη ενοχικά. Και αν στην Αθήνα δυσκολεύονται να το διαχειριστούν όλο αυτό, καταλαβαίνετε τι γίνεται στην επαρχία». «Ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά είναι ταμπού»
Εδώ και λίγες ημέρες η 33χρονη Ελένη Καλαμάρη ξεκίνησε να μάχεται τον καρκίνο για τέταρτη φορά. Η πρώτη ήταν στα 28 της χρόνια, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ξεκίνησε την πρώτη της χημειοθεραπεία μετά τη γέννηση του γιου της. Πάνω από όλα, όμως, εξακολουθεί να μάχεται το στίγμα της «επάρατης νόσου»: «Στην Ελλάδα, εξαιτίας της άγνοιας και της παραπληροφόρησης, ο καρκίνος είναι ταμπού. Είναι ταμπού ο άνθρωπος χωρίς μαλλιά, ο καταπονημένος από την ασθένεια, ο αδυνατισμένος. Ισως γιατί για πολλούς είναι η υπενθύμιση της θνητότητάς τους» «Οταν μιλάς για την αρρώστια, την ξεγυμνώνεις»
Αντιγόνη Σ.,
40 χρόνων, εκπαιδευτικός
"Ξέκλεψα δέκα λεπτά ένα βράδυ και τηλεφώνησα στο 1069. Τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι,ο άνδρας μου έλειπε στο εξωτερικό για δουλειά.
Δεν ήξερα γιατί ακριβώς τηλεφώνησα.Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που ο άνδρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, σε ηλικία μόλις 40 χρόνων, ευτυχώς σε αρχικό στάδιο, και ήθελα με κάποιον να μιλήσω.Μου απάντησε μια ήπια, γυναικεία φωνή.Στην πορεία της κουβέντας κατάλαβα ότι περισσότερο ήθελα να μιλήσω για μένα,για τους δικούς μου φόβους,για τον δικό μου πόνο,παρά για τον άντρα μου.Με ανακούφιζε η ιδέα και μόνο ότι ήταν κάποιος εκεί να με ακούσει.
Εχω δικούς μου ανθρώπους, αλλά νομίζω ότι με χαλάρωνε κάπως αυτή η απόσταση με κάποιον που δεν γνώριζε παρά μόνο τα στοιχεία που ήταν χρήσιμα για αυτό που συζητούσαμε.Ταυτόχρονα,ένιω- σα και μια οικειότητα.Λογικό, όταν μιλάς για την ψυχή σου. Της είπα ότι ο άνδρας μου ήθελε να μιλήσει για αυτό που του συνέβη σε συνεργάτες του,αλλά εγώ τον αποθάρρυνα.Δεν ήθελα να μάθει ο κάθε άσχετος για την περιπέτειά μας· να έρχονται να μας λένε: “Τι περάσατε!”. Η ειδικός μού είπε ότι αυτό είχε να κάνει περισσότερο με έναν δικό μου φόβο να βγάλω προς τα έξω αυτό που έγινε.Οτι ίσως τελικά ο άνδρας μου να έδειξε πιο έτοιμος να το διαχειριστεί από μένα.Μου τόνισε ότι αυτό είναι ίδιον της ελληνικής πραγματικότητας,το να αποσιωπούμε,να κρυβόμαστε.Αντίθετα,όταν μιλάς για τον καρκίνο,τον απομυθοποιείς,τον ξεγυμνώνεις.
Μου έκανε καλό η κουβέντα. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτά που άκουσα είναι αυτονόητα. Τίποτε όμως δεν είναι αυτονόητο όταν έχεις ζήσει κάτι τόσο τραυματικό,όταν έχεις νιώσει ότι μπορεί να χάσεις τον άνθρωπό σου."
“Από Έλενα… Ελένη” - Παρουσίαση του συγκλονιστικού βιβλίου στην Ε.Α.Σ. Λάρισας
Τρίτη, 15 Φεβρουάρίου 2011
Φωτογραφίες: Έλενα Λαγαρία Κείμενο: Φώτης ΒακιρτζηδέληςΣτο αμφιθέατρο της ΕΑΣ έγινε το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου η παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Καλαμάρη “Από Έλενα… Ελένη”. Ήταν όλοι εκεί. Η Ελένη (συγγραφέας) που συγκλόνισε με την αλήθεια της, η Ανθή Σμυρνιώτη (εκδότρια) που συνεχίζει την πορεία ενός από τους καλύτερους Έλληνες εκδότες, του αείμνηστου Πάνου Σμυρνιώτη με τον καλύτερο τρόπο, η Νικολέτα Τσιτσανούδη (Ακαδημαϊκός-δημοσιογράφος) που για άλλη μια φορά φώναξε “παρούσα” και απέδειξε την ευαισθησία της στα κοινωνικά ζητήματα, σύσσωμο το Δ.Σ. της ΕΑΣ με επικεφαλής τον Πρόεδρο του τον κ. Τσικρικά δείχνοντας το ανθρώπινο πρόσωπο της Ένωσης και εκατοντάδες Λαρισαίες και Λαρισαίοι που όλοι μαζί έγιναν ένα με τη Ελένη. Κυρίως όμως ήταν εκεί η γυναίκα που σκέφθηκε, πρότεινε και οργάνωσε – όπως είπε
στον
πρόλογο του ο κ. Τσικρικάς – όλη την εκδήλωση. Η υπεύθυνη Δημοσίων
Σχέσεων της ΕΑΣ και του Gaea Life Style Center Μαρία Μπέλτσιου.
Ακούραστη να φροντίζει τα πάντα, από την φιλοξενία της Ελένης μέχρι την
πιο μικρή λεπτομέρεια της βραδιάς. Και δεν κέρδισε τυχαία τα
συγχαρητήρια όλων αλλά και την αγάπη της Ελένης Καλαμάρη που τη εκδήλωνε
κάθε στιγμή πολύ έντονα.Η βραδιά ξεκίνησε με την Μαρία Μπέλτσιου στο βήμα να καλωσορίζει τους καλεσμένους και να παρουσιάζει την συγγραφέα και τους ομιλητές συντονίζοντας την εκδήλωση.
Αμέσως μετά η κ. Νικολέτα Τσιτσανούδη προλόγισε το βιβλίο της Ελένης και παρουσίασε την ίδια αναφερόμενη στην μεγάλη προσφορά της. Στην συνέχεια ο πρόεδρος της ΕΑΣ κ. Τσικρικάς αναφέρθηκε στην σημασία της βραδιάς, στην συγκλονιστική όπως είπε προσωπικότητα της Ελένης Καλαμάρη και υποσχέθηκε και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις δείχνοντας έτσι το ανθρώπινο πρόσωπο της Ε.Α.Σ.
Και
ήρθε η σειρά της πρωταγωνίστριας της βραδιάς της Ελένης Καλαμάρη. Τα
πρώτα της λόγια ήταν: Θέλετε να σας διαβάσω κάτι από το βιβλίο ή να
ξεκινήσουμε την κουβέντα μας;Μίλησε για την περιπέτεια της και για το πώς τη αντιμετωπίζει. Η απλότητα με την οποία έλεγε την λέξη “καρκίνος” ξάφνιασε το κοινό που σιγά-σιγά άρχισε να αντιδρά. Δειλά στην αρχή πιο ξεθαρρεμένα όσο κυλούσε η βραδιά ρωτούσαν, έλεγαν την άποψη τους και αντάλλασαν απόψεις με την Ελένη. Έγιναν κάποιες ερωτήσεις που, για τα μέχρι εκείνη την στιγμή δεδομένα μας, ήταν σκληρές ή ενοχλητικές. Η απλότητα, η αμεσότητα και η ειλικρίνεια των απαντήσεων της απελευθέρωσαν τους παρευρισκομένους και πολλοί άρχισαν να συζητάνε το πρόβλημα τους που – όπως είπαν – μέχρι εκείνη την στιγμή το έκρυβαν. Εκείνο το βράδυ η Ελένη άνοιξε μια χαραμάδα προς την αλήθεια, το βιβλίο της “Από Έλενα… Ελένη” μας ανοίγει διάπλατα την πόρτα, πιστέψτε με.
Όταν, μετά από πολύ ώρα, η Ελένη ακούραστη υπέγραφε το βιβλίο της και φωτογραφιζόταν με όποιον το ζητούσε με τα πλατύ χαμόγελο της μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπο της.
Στο
φουαγιέ του αμφιθεάτρου όπου είχε στηθεί ένας μπουφές για τους
καλεσμένους στα πηγαδάκια ένα μόνο στοιχείο επικρατούσε. Θαυμασμός για
την Ελένη. Και μια κρυφή ευγνωμοσύνη γιατί μας απελευθέρωσε από τους
φόβους μας.Κλείνοντας θα ήταν παράλειψη να μην συγχαρώ δημόσια την Μαρία Μπέλτσιου για την ιδέα της αλλά και για την άψογη διοργάνωση όλης της εκδήλωσης της οποίας είχε την ευθύνη. Ελπίζω να δούμε σύντομα και άλλες τέτοιες πετυχημένες εκδηλώσεις γιατί τις έχει ανάγκη η πόλη μας. Μπράβο Μαρία.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στα γραφεία της ΕΑΣ (Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών) Χατζημιχάλη 81 ή επικοινωνήστε στα τηλέφωνα 6936192346 και 6979720998
Χορηγοί της εκδήλωσης ήταν η διαφημιστική εταιρία STEFF και η Δήμητρα Μιχαλοπούλου, η εταιρία Kettering “Καλογιάννης”, η οινοποιία “Κτήμα Αλατά”, τα Bowling και το Gaea Life Style Center.
Στιγμές που κατέγραψε η φωτογραφική ματιά της Έλενας Λαγαρία.
Η Μαρία Μπέλτσιου συντονίζει την εκδήλωση.
Η Ελένη Καλαμάρη συζητάει με τους παρευρισκομένους για πολύ ώρα...
...και στην συνέχεια υπογράφει το βιβλίο της.
Οι πρωτεργάτες και οι συντελεστές της εκδήλωσης ο πρόεδρος και τα μέλη
του Δ.Σ. της ΕΑΣ, η Νικολέτα Τσιτσανούδη και η Μαρία Μπέλτσιου έχοντας
ανάμεσα τους την Ελένη.
Η Δήμητρα Μιχαλοπούλου, η Νικολέτα Τσιτσανούδη, Ο Σπύρος Τσικρίκας, η Ελένη Καλαμάρη και ο Τάκης Αλατάς.
Ο πρόεδρος της ΕΑΣ Σπύρος Τσικρίκας προσφέρει λουλούδια στην Ελένη Καλαμάρη.
Με την Νικολέτα Τσιτσανούδη.
Οι Κωνσταντίνα και η Μαρία Μπέλτσιου κλείνουν στη αγκαλιά τους την Ελένη "τους" όπως την έλεγαν.
Η Ελένη υπογράφει το βιβλίο της κάτω από την "επίβλεψη" της Έλενας Λαγαρία και της Λίλας Βούγια.
Το ζεύγος Τσικρίκα περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η βραδιά για
υπογράψει η Ελένη και το δικό τους βιβλίο και να απαθανατίσουν μια από
τις στιγμές που πέρασαν μαζί αυτές τις μέρες.
Ελένη Καλαμάρη και Φώτης Βακιρτζηδέλης. Αν και δεν χρειαζόμουν καμια
φωτογραφία για θυμάμαι το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου για πάντα.
Οι τρεις βασικοί υπεύθυνοι που το βιβλίο-καταλύτης της Ελένης έφτασε στα
χέρια εκατοντάδων Λαρισαίων και που ευχόμαστε να γίνουν χιλιάδες. Ο πρόεδρος της ΕΑΣ Σπύρος Τσικρίκας, η εκδότρια του βιβλίου Ανθή Σμυρνιώτη και η ψυχή της βραδιάς Μαρία Μπέλτσιου.
Ελένη Καλαμάρη.
Χάρισε Ελπίδα.
Εισέπραξε Αγάπη.
Σε περιμένουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται πάλι από τα μέρη μας"φιλαράκι".
Σ.Σ. Αυτό δεν ήταν ένα ρεπορτάζ για
την παρουσίαση ενός βιβλίου είπατε; Το ξέρω. Μια διακιολογία έψαχνα για
να πω και να δείξω κάποια πράγματα για την αληθινή ζωή.
Φώτης Βακιρτζηδέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου