Συναίσθημα ώρα μηδέν

Παρασκευή, 28 Δεκεμβρίου 2012

Συναίσθημα ώρα μηδέν

....της Κάλλις Κολόζη

Κάποτε διάβασα μια λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία που απεικόνιζε ένα γερασμένο σφιχταγγαλιασμένο ζευγάρι, η οποία έλεγε «Ζήσαμε σε μια εποχή που ό,τι χαλούσε το φτιάχναμε, δεν το πετούσαμε».

Σνόμπαρα με τέτοιο σθένος την ατάκα αυτή, σκεφτόμουν ότι έχει καταντήσει αηδία να ακούμε εμείς οι νεότεροι το πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα στο παρελθόν και τι εξαιρετικές που ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις! Και πόσο καταπληκτικά ήταν τα ουράνια τόξα! Και πως ο έρωτας διατηρούνταν για πάντα ενώ τώρα έχει εξελιχθεί σε καθαρά σαρκική απόλαυση..! Και πόσο τέλεια ήταν τα μικρά μας πόνυ πάνω στα βουνά!!

«Σκασμός πια!» Αυτό σκεφτόμουν..

Και πριν λίγες μέρες, συνειδητοποίησα ότι τελικά έχω κάψει ολόκληρο το δάσος (δεν είναι απλά ότι δεν το βλέπω, δηλαδή!) και έχω κρατήσει ένα δέντρο στο οποίο έχω προσκολληθεί με μανία.

Το σκέφτηκα καλά, ξανά και ξανά..ώσπου ένιωσα να με ξυπνάει ένα τραγούδι. Ναι, μια μελωδία. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά μου μίλησε. Σα να άναψε τον διακόπτη με το φως. Κι εκεί που βρισκόμουν στον σκοταδισμό μου, με ένα καντιλάκι, τώρα είχα δέκα ήλιους να φωτίζουν την πραγματικότητα. Χωρίς σκιές.

Ναι, έτσι είναι. Όχι ότι ήταν καλύτερα παλαιότερα. Τα ίδια σκατά, ίσως και χειρότερα. Καταπιεσμένες προσωπικότητες στο έπακρο και υπερβολική ηθικολογία. Και πρέπει. Πρέπει να δουν τα μάτια σου! Όμως τώρα, τώρα έχει εξαφανιστεί το παραμικρό ίχνος προσπάθειας εξέλιξης του συναισθηματικού μας IQ. Όχι απλά δεν ενδιαφερόμαστε να το καλλιεργήσουμε, αλλά το συμπιέζουμε καθημερινά ώστε να καταλαμβάνει όλο και μικρότερο χώρο μέσα μας. Μας συνεπαίρνει τόσο πολύ η ανάγκη μας να αποκτήσουμε όλο και καινούρια υλικά, όλο και περισσότερα, από αντικείμενα, μέχρι και ανθρώπους, ωσπου να βαρεθούμε και να πάρουμε καινούρια. Να συναναστραφούμε με νέους ανθρώπους. Να καψουρευτούμε με νέους έρωτες.

Καμία απολύτως προσπάθεια να φτιάξουμε το χαλασμένο. Καμία προσπάθεια να το μετατρέψουμε σε κάτι χρήσιμο. Παίρνουμε το «άχρηστο» συναίσθημα και το πετάμε στον κάδο. Αμ, έλα μου όμως που αυτός ο κάδος δεν έχει απορριματοφόρο που θα τον αδειάσει. Ούτε “empty recycle bin” για τον καθαριστεί. Αυτά είναι τα μπούμερανγκ της ζωής που αποδεδειγμένα γυρνάνε πίσω. Και παίρνουν την θέση που τους ανήκει. Συνήθως την στιγμή που είμαστε πιο αδύναμοι στη ζωή μας ή πιο εξουθενωμένοι.

Δεν έχω την κατάλληλη συμβουλή για το πως θα «διορθωθούμε». Πως θα γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο άπληστα όντα που καταλήγουν να χρησιμοποιούν όλο και λιγότερα συναισθήματα.

Αλλά, θα το πω κι ας παρεξηγηθώ! Μου έχουν μείνει αυτές οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό, που έβλεπα παιδάκι, οι οποίες έδειχναν πως η ανθρωπότητα ελέγχεται από αυτοματισμούς και ρομπότ και θυμάμαι που με έπιανε ένα άγχος και ένας τρόμος, να μην «προλάβω» έναν τέτοιον κόσμο. Να μην ζήσω για να το «ζήσω». Ώσπου αντιλήφθηκα ότι το ζω ήδη.

Τα ρομπότ της εποχής μας δεν έχουν περίεργους μηχανισμούς, και επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, γιατί πολύ απλά έχουμε εξελιχθεί εμείς οι ίδιοι σε αυτό. Και το κακό είναι πως τελικά, μόλις «χαλάσουμε» θα πρέπει σύμφωνα με την νοοτροπία μας, να πετάξουμε στην χωματερή τον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσο τραγικά ειρωνικό;

Πάρε ό,τι χρειάζεσαι

Τετάρτη, 1 Αυγούστου 2012

Πάρε ό,τι χρειάζεσαι

.....της Ναταλίας Τσούλου


      Τις προάλλες αντίκρυσα μία εικόνα η οποία με έκανε να νιώσω θυμό, αγανάκτηση, αηδία, απογοήτευση.

Περπατώντας στο λιμάνι ενός από τα ελληνικά μας νησιά και σιχτιρίζοντας σιωπηλά καθώς είχαμε σκάσει από την ζέστη, είδα δύο ανθρώπους μπροστά σε μία δημοτική βρύση. Ο ένας από τους δύο καθισμένος κάτω, έκανε μπάνιο με τις σαπουνάδες και τα όλα του. Το πρώτο σοκ. Το δεύτερο ήταν ακόμα πιο απρόσμενο. Γελούσε και έδειχνε ευτυχισμένος, εκεί, στη μέση της πλατείας με το λιγοστό νερό που είχε για να πλυθεί. Ακόμα και έτσι, είχε πράγματα για να χαρεί. Και ναι, οποία έκπληξη, ήταν μετανάστες.

Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ πόσα έχω και πόσο λίγο τα εκτιμώ κάποιες φορές. Ένιωσα λοιπόν θυμό, αγανάκτηση, αηδία και απογοήτευση για τον κόσμο, την κοινωνία. Για εμένα που αφήνω τέτοιες σκηνές να εκτιλίσσονται δίπλα μου. Για το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Για το ότι λίγα μέτρα παραπέρα ήταν αραγμένα κότερα και γιοτ χιλιάδων ευρώ και εκατομμυρίων. Για την τόσο μεγάλη ψαλίδα της κοινωνίας, που συνεχώς ανοίγει. Για το ότι μετά από λίγο ξεχνάμε.

Δεν είναι δύσκολο να μάθουμε να δίνουμε σημασία και να μαθαίνουμε και στους άλλους να προσέχουν. Να γίνουμε γενναιόδωροι και να προσφέρουμε. Όταν βλέπουμε κάτι που δεν μας αρέσει, να κάνουμε κάτι. Όταν βλέπουμε κάτι που μας αρέσει, να το επικροτούμε και να το αντιγράφουμε. Να δίνουμε τουλάχιστον το χέρι μας, την καλημέρα μας, ένα χαμόγελο, οτιδήποτε έχουμε. Να δίνουμε το σωστό παράδειγμα. Και θα ακολουθήσουν και οι άλλοι, αυτό το ξέρω και το έχω δει στην πράξη. Πρέπει να έχουμε πίστη στην καλή φύση του ανθρώπου. Ίσως με κάποιους χρειαστεί λίγος κόπος παραπάνω. Ε, και τί? Είναι αναμφίβολα πιο σημαντικό να κοπιάσεις για κάτι που θα φέρει έστω και ένα τόσο δα μικρό καλό, παρά να βυθιστείς στην απραξία.

Πάρε λοιπόν ό, τι χρειάζεσαι, γέμισε το σύστημά σου απ’ αυτό και δώσε το μετά κάπου αλλού. Δεν θα το χάσεις επειδή θα το προσφέρεις. Εκεί να δεις πόσο γεμάτος θα νιώθεις.

Πατρίδα μ' αραεύω σε

Πέμπτη, 9 Αυγούστου 2012

Πατρίδα μ' αραεύω σε

....της Αναστασίας Λαδοπούλου


Eίναι μερικές φορές που απο μια τυχαία συζήτηση ή
απλά έχοντας βρεθεί τη σωστή ώρα στο σωστό μέρος
μπορείς να ακούσεις τις πιο όμορφες,αληθινές αλλά
και πονεμένες ιστορίες. Εχοντας μισή καταγωγή απο
τον Πόντο ,πάντα μου αρέσει να ακούω διηγήσεις απο
γιαγιάδες και παππούδες για τους τόπους εκείνους τους
οποίους εγώ γνωρίζω μόνο μέσα απο βιβλία και ταινίες ,
ενώ για αυτούς τους ανθρώπους οι τόποι αυτοί οι τόσο
μακρινοί για μένα είναι η ιστορία τους ,η πατρίδα τους ,ο τόπος όπου έζησαν κάποια χρόνια της ζωής τους.

Μια τέτοια αφήγηση έτυχε να ακούσω τις προάλλες απο έναν φίλο ,παππού πια ,ο οποίος 

με καταπληκτική διαύγεια θυμάται λεπτομέρειες για τη ζωή στη μακρινή Αργυρούπολη του Πόντου.Ένα μέρος όπως τόσα άλλα που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οι κάτοικοι όταν
 το κίνημα των νεοτούρκων σε διάστημα εννέα χρόνων πραγματοποίησε διωγμούς ,ξεριζωμούς και υιοθέτησε τακτικές εξόντωσης σε στρατόπεδα θανάτου ,ενέργειες που συλλογικά αναγνωρίστηκαν κατόπιν ως "γενοκτονία " .

Το καταπληκτικό με αυτούς τους ανθρώπους είναι οτι παρά τα όσα πέρασαν πάντα είναι πρόθυμοι να σου διηγηθούν κάτι απο τα παλιά ,κάτι που αν και τα χρόνια έχουν περάσει και
η μνήμη ίσως δεν είναι τόσο καλή ,εκείνοι λές και τα έχουν μυστικά φυλάξει σε μια άκρη του μυαλού σα να έχουν δώσει όρκο να μη σβηστούν ποτέ απο το μυαλό .Η αλήθεια είναι όμως
πως όσο χαίρονται να διηγούνται και να θυμούνται ,άλλο τόσο τους πονάει να σκέφτονται πως εκεί άφησαν αναγκαστικά μια ολόκληρη ζωή την οποία με κόπο δημιούργησαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους .Η δική μου ιστορία είναι κάπως πιο χαρούμενη ,αν μπορώ να το πώ έτσι ,αφού δείχνει την ανθρωπιά που μπορεί ακόμα να υπάρχει στις μέρες μας ενισχύοντας
την πεποίθηση οτι τελικά ο λαός είναι αυτός που συνήθως πληρώνει με πόνο τα λάθη της
πολιτικής και ουσιαστικά μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει τίποτα να χωριστεί .

Αυτή η ιστορία λοιπόν έχει να κάνει με τούτο τον φίλο ,ο οποίος ενεργό μέλος της ποντιακής κοινότητας του τόπου του πήγε να προσκυνήσει τα χώματα στα οποία οι πρόγονοί του είχαν
χτίσει πριν πολλά χρόνια τη ζωή τους .Εκεί ,μετά τον ξεριζωμό παρέμεινε η θεία του παντρεμένη
με κάποιον τούρκο ,της οποίας τα ίχνη θέλησε να αναζητήσει φτάνοντας .Οι τούρκοι τους
οποίους ρώτησε σχετικά τον αντιμετώπισαν με καχυποψία θεωρώντας πως ήρθε με σκοπό να διεκδικήσει το σπίτι όπου διέμενε πριν τον ξεριζωμό ,αφού όμως αυτοί διαβεβαιώθηκαν πως το μόνο που ήθελε ήταν να μάθει σχετικές πληροφορίες ,ακολούθησε μια ξενάγηση στο σπίτι εκείνο που άφησε πίσω του πριν τόσα χρόνια  (!) .

Η έκπληξη που περίμενε τους επισκέπτες ( πια ..) ήταν μεγάλη ,καθώς το σπίτι είχε μείνει
ανέπαφο ,ενώ παράλληλα στους τοίχους ήταν ακόμη γραμμένα τα ονόματα και οι ημερομηνίες γέννησης των μελών της οικογένειας ,μια συνήθεια που κρατούσε απο πολύ παλιά ,αφού
μόλις γεννιόταν ένα παιδί έγραφαν αμέσως την ημερομηνία γέννησής του επάνω στους τοίχους
του σπιτιού .Η συγκίνηση που ένιωσαν όλοι ήταν μεγάλη ,καθώς έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους το σπίτι τους ,να μαρτυρά την παρουσία τους ,την σιωπηλή ,αλλά δυνατή τους παρουσία εδώ και τόσα χρόνια σχεδόν όπως πριν το εγκαταλείψουν .Εφυγαν με τη διαβεβαίωση πως το κτίσμα θα μείνει ακριβώς όπως το είδαν ,ωστόσο επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει πια -όπως και
οι συνειδήσεις των ανθρώπων - η αμφιβολία για την τήρηση της υπόσχεσης υπάρχει ακόμα στην
ψυχή και ενδεχομένως να μη σβήσει ποτέ .

Μετά το τέλος της αφήγησης τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα ,χαρά και θαυμασμός και για
τις δυο πλευρές ,αλλά και θλίψη στη σκέψη οτι οι καταστάσεις είναι αυτές που πολλές φορές ρυθμίζουν  τη ζωή μας και επιλέγουν εκείνες την πορεία μας ,χωρίς πάντα να μπορούμε να χαράξουμε εμείς το δρόμο που θέλουμε να βαδίσουμε ,όπως στην περίπτωση αυτή που οι
άνθρωποι κατέληξαν να πηγαίνουν ως επισκέπτες σε έναν χώρο που ήταν δικό τους δημιούργημα .

Ας ελπίσουμε πως οι ιστορίες αυτές θα είναι διδακτικές για αυτούς που μένουν πίσω ,να τις θυμούνται και να τις διηγούνται για να μην ζήσει ξανά λαός με αυτή την πίκρα του ξεριζωμού .

( εικόνες απο το σπίτι στην Αργυρούπολη )

Ψέμα ή αλήθεια

Ψέμα ή αλήθεια

....της Νικολέττας Τσακίρη

Πότε μπορούμε να πούμε πως πρωτοεμφανίστηκε το ψέμα στη ζωή μας; Μήπως, όταν οι πρωτόπλαστοι δεν ακολούθησαν τις εντολές του Θεού, του είπαν ψέματα και δοκίμασαν τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης; Δηλαδή το ψέμα αποτελεί το φύτευμα του διαβόλου στις ζωές μας και στις ψυχές μας; Και άμα ψευδολογήσουμε, σημαίνει αυτόματα πως κατατασσόμαστε στην Κόλαση; Ποιος κρίνει την κατάταξή μας και στα πόσα ψέματα ουσιαστικά καιγόμαστε;

Η λέξη ‘’ψέμα’’ προέρχεται από το ρήμα ‘’ψεύδομαι’’ και σημαίνει την απόκρυψη της αλήθειας. Πόσο καταδικαστέο είναι να κρύβουμε ή να παραποιούμε την αλήθεια; Πολλές φορές η πράξη αυτή συνεπάγεται με διαζύγια, καβγάδες, αποξένωση από αγαπημένα μας πρόσωπα. Όμως, το ψέμα δε συνεπάγεται απαραιτήτως πάντα με την εξαπάτηση. Είναι φορές που αναγκαζόμαστε να κρύψουμε τα πραγματικά συμβάντα είτε γιατί ντρεπόμαστε είτε γιατί φοβόμαστε τις συνέπειες μιας αποκάλυψης. Υπάρχουν στιγμές που το ψέμα και η αλήθεια ανήκουν στην κατηγορία του επώδυνου. Μας πονά το ίδιο η απάνθρωπη αλήθεια και το ξεδιάντροπο ψέμα και αυτό μας προκαλεί διλήμματα για το ποιο δρόμο πρέπει να βαδίσουμε στη ζωή μας.

Το χειρότερο βέβαια και πιο οδυνηρό είναι που κάποιοι άνθρωποι πικραμένοι από τη ζωή τους και τους συνανθρώπους τους επιλέγουν εκούσια και συνειδητά τον κόσμο του φανταστικού και του ψεύτικου. Πλάθουν με τη δύναμη της φαντασίας τους τη δική τους ευτοπία που στην ουσία καταντά ουτοπία. Λένε ψέματα για το ποιοι είναι και τι κάνουν, ακολουθώντας παιδικά όνειρα που δεν κατόρθωσαν εξαιτίας της ραθυμίας τους, της απροθυμίας τους, της δυσκολίας του εγχειρήματος και της απαγόρευσης. Πίσω από αυτές τις λυπηρές καταστάσεις κρύβονται ψυχολογικά αίτια. Ποιος ο λόγος να παριστάνεις κάποιον που δεν είσαι; Αν δεν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, στο χέρι σου είναι να τα αλλάξεις όλα. Δε θέλει μόνο κόπο αλλά και τρόπο. Δε χρειάζονται χρήματα αλλά προθυμία, κότσια, πείσμα, φιλοδοξία και πίστη στις δυνάμεις σου. Όλα ξεκινούν από μέσα μας, από την αυτοεκτίμησή μας, τον αυτοσεβασμό μας και την εμπιστοσύνη που έχουμε στον εαυτό μας. Και στις περιπτώσεις αυτές σημαντικό ρόλο παίζει και η υγιής αυτοκριτική χωρίς υπερβολές και εξάρσεις.

Όσες φορές, λοιπόν, ένα ψέμα μας καλύπτει, μας ξελασπώνει, μας βγάζει από τη δύσκολη θέση και μας κάνει να νιώθουμε ωραία, πρέπει να συνειδητοποιούμε πως αυτό είναι παροδικό. Τίποτα δε μένει διαπαντώς κρυφό και όλα μια μέρα συναντούν το εκτυφλωτικό και ανακριτικό φως του ήλιου. Όσο πονά μια αλήθεια είναι προτιμότερη από ένα ψέμα και αυτό το αντιλαμβανόμαστε και το εκτιμούμε καλύτερα με την πάροδο του χρόνου. Εξάλλου, μαγκιά δεν είναι το αράδιασμα τεράτων της αχαλίνωτης φαντασίας μας αλλά η ντομπροσύνη, η ευθύτητα και η ειλικρίνεια.. Δοκιμάστε το!

Αναρτήθηκε από Dubium Doubt σ

Ανεκπλήρωτες Αγάπες, η πιο Ρομαντική Πεποίθηση ή όχι;

Σάββατο, 11 Αυγούστου 2012

Ανεκπλήρωτες Αγάπες, η πιο Ρομαντική Πεποίθηση ή όχι;

....του Δημήτρη Τσουκαλά

Δεν πέρασε μήνας που μια συμφοιτήτριά μου, μου έστειλε ένα βίντεο. Σε αυτό το βίντεο είναι ένας άντρας που λέει την εξής γραμμή:

«…Η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι η ρομαντικότερη απ’ όλες...»

Είναι δυνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο; Θα προσεγγίσω λακωνικά και τις 2 πλευρές στην προσπάθειά μου να βρω μια απάντηση γι’ αυτό το ενδιαφέρον απόφθεγμα.

Ας ξεκινήσουμε από τους ορισμούς:

Αγάπη: Είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν παραληρεί όλο μας το σώμα και μπλεκόμαστε σε μια θύελλα συναισθημάτων. Όταν η ανάσα βαραίνει, και όταν το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το άτομο που έχουμε ερωτευτεί. Όταν η απόδοσή μας σε οποιαδήποτε άλλη εργασία πέφτει αρκετά και όταν προτάσεις, λόγια και συναισθήματα φέρνουν στο μυαλό συνέχεια αυτό το πρόσωπο. Αγάπη είναι η λάμψη που τυφλώνει την στιγμή που δεν το περιμένεις και διαφέρει από τον έρωτα με μια μικρή λεπτομέρεια.  Η αγάπη γεννιέται από τον έρωτα. Και όταν υπάρχει οπτική ή σωματική επαφή και ο χρόνος σταματάει, τότε σίγουρα είναι αγάπη. Το αποτέλεσμα του έρωτα μπορεί να είναι ευτυχές ή καταστροφικό. Η ευτυχία είναι η αγάπη και η καταστροφή είναι το μίσος.

Ρομαντική: Την έννοια του ρομαντισμού ο καθένας από εμάς θα την όριζε διαφορετικά και θα την κατηγοριοποιούσε κιόλας ανάλογα με την περίσταση. Για παράδειγμα στην πολιτική είναι το συναίσθημα που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι ουτοπικό, στην τέχνη είναι κάτι που περιέχει έντονο ιδεαλιστικό στοιχείο και αποδεκατίζει οποιαδήποτε αρχή της ορθής λογικής, όμως παραμένει να είναι τόσο ωραίο γιατί περιέχει το στοιχείο που κεντρίζει το ενδιαφέρον των προσωπικοτήτων και τα οδηγεί σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις προς αναζήτηση μιας απάντησης με άγνωστο προορισμό και δρόμο γεμάτο εμπειρίες.

Και τώρα ερχόμαστε στο σημαντικότερο κομμάτι της ανάλυσης. Είναι δυνατόν η απραγματοποίητη αγάπη να είναι η ρομαντικότερη απ’ όλες;

Πρώτα θα πάρουμε την απάντηση «Ναι, είναι» και προσπαθώ να το δικαιολογήσω: Η Αγάπη είναι κάτι που ο άνθρωπος κυνηγάει σε κάθε στάδιο της ζωής του. Πέφτει, ξανασηκώνεται, απογοητεύεται, πληγώνεται, ερωτεύεται όμως ξανά και ξανά αγαπάει. Είναι τόσο ρομαντικό να αγαπάς. Όμως όπως προαναφέραμε το πιο ρομαντικό είναι το ουτοπικό, συμπερασματικά η απραγματοποίητη αγάπη είναι πράγματι η ρομαντικότερη απ’ όλες. Γιατί και στα πιο τρελά μας όνειρα, υπάρχουν και αυτά που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και παραμένουν να είναι τόσο όμορφα που θα θυσιάζαμε αν γινόταν πολλά άλλα πράγματα υψίστης σημασίας για να πραγματοποιήσουμε το απραγματοποίητο. Και μην μου πείτε ότι δεν το έχετε σκεφτεί. Ναι, είναι το πιο ρομαντικό πράγμα που έχετε πει, και τόσο όμορφο.

Τώρα θα πάρουμε την απάντηση «Όχι, δεν είναι» και προσπαθώ να δικαιολογήσω και αυτήν την άποψη: Όλοι γνωρίζουμε ότι η πιο ρομαντική ιστορία, η πιο γλυκιά νουβέλα το πιο όμορφο παραμύθι, το αξιότερο υπόδειγμα μιας ρομαντικής ψευδαίσθησης ή πραγματικότητας έχει συνήθως ένα καλό τέλος. Αν δεν υπάρχει καλό τέλος, τότε δεν έχει τελειώσει. Συμπερασματικά ότι παραμένει απραγματοποίητο δεν είναι το πιο ρομαντικό, καθότι έχει περιθώρια να πραγματοποιηθεί και όταν αυτό συμβεί, τότε μιλάμε για το πιο ρομαντικό. Και στην περίπτωση που η ιστορία που προαναφέραμε έχει κακό τέλος τότε ο συγγραφέας δεν είναι ρομαντικός.   

Το βίντεο είναι αυτό:

http://www.youtube.com/watch?v=Z_nCjTTX0F4.

Αυτά που θέλεις σε μια σχέση [βάσει έρευνας]

Καθημερινά αναρωτιέσαι: τι είναι τελικά σημαντικό σε μια σχέση; Μήπως είναι το σεξ; Μήπως τα πολλά λεφτά; Ή μήπως η αγάπη και τρυφερότητα; Η διάσημη Σαμάνθα Τζόουν, θ' απογοητευόταν αν μάθαινε πως οι γυναίκες δεν έχουν το σεξ στις πρώτες προτεραιότητες μιας καλής σχέσης αλλά μάλλον το αντίθετο ισχύει.

Καθημερινά αναρωτιέσαι: τι είναι τελικά σημαντικό σε μια σχέση; Μήπως είναι το σεξ; Μήπως τα πολλά λεφτά; Ή μήπως η αγάπη και τρυφερότητα; Η διάσημη Σαμάνθα Τζόουν, θ' απογοητευόταν αν μάθαινε πως οι γυναίκες δεν έχουν το σεξ στις πρώτες προτεραιότητες μιας καλής σχέσης αλλά μάλλον το αντίθετο ισχύει.

Όχι πια σεξ, μόνο αγκαλίτσες:

Η έρευνα που δημοσιεύει σήμερα η βρετανική εφημερίδα "Daily Mail", πραγματοποιήθηκε από το περιοδικό "Elle" και τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι άκρως ενδιαφέροντα.

Το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι να ενημέρωσεις τον αγαπημένο σου πως δεν χρειάζεται να αγχώνεται για τις επιδόσεις του στο κρεβάτι, αφού όπως αποκαλύπτει η εν λόγω έρευνα, μόνο το 2% των γυναικών θα έφευγαν από μια σχέση εξαιτίας του κακού σεξ.

Αντίθετα, το συναισθηματικό δέσιμο και η ψυχολογική στήριξη αποτελούν τις δύο πιο σημαντικές προτεραιότητες και ζητούμενα των γυναικών στη σχέση τους. Μάλιστα, το 38% των γυναικών που ρητήθηκα, απάντησαν πως θα εγκατέλειπαν μια σχέση στην οποία δεν υπήρχε η οικειότητα και η τρυφερότητα που θα ήθελαν από το ταίρι τους.

Η ψυχολόγος Σάλι Μπράμπτον (Sally Brampton), εξηγεί στην ''Μail'' το γεγονός ως εξής:

"Η σημερινή γυναίκα είναι ανεξάρτητη και πιστεύει στην ισότητα. Την ίδια στιγμή θέλει να διατηρεί στη σχέση της, παλιομοδίτικες αξίες όπως η αγάπη, η δέσμευση και η συναισθηματική πληρότητα".

Και η τέλεια σχέση;

Το 85% των γυναικών δεν παραμυθιάζεται πια και γνωρίζει καλά πως δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε "τέλεια σχέση". Η έρευνα του "Elle" έδειξε μάλιστα πως οι γυναίκες φοβούνται πολύ και νιώθουν ν' απειλούνται με τον τρόπο που εξελίσσονται σήμερα οι σχέσεις μέσω του ίντερνετ , του σεξ online και των γραπτών μηνυμάτων.

Πάντως, όπως αναλύει και η Μπράμπτον, ακόμα και σήμερα, οι γυναίκες παραμένουν παραδοσιακές στο τι περιμένουν, ποιά είδους συμπεριφορά δηλαδή, από τον άντρα που έχουν στο πλευρό τους.

Και οι προτεραιότητες των αντρών;

Σύμφωνα με την βρετανική ιστοσελίδα γνωριμιών "Relate", οι άντρες έχουν πολύ ψηλά στις προτεραιότητές τους το καλό σεξ. Πάντως, ακόμα και στην έρευνα του "Relate", οι γυναίκες εκεί, βαθμολόγησαν υψηλότερα την καλή επικοινωνία με το ανδρικό φύλο και την ευχάριστη συντροφιά παρά την σωματική επαφή.

Όλα τα παραπάνω, καλό είναι να ταρακουνήσουν, τ' απανταχού αρσενικά που δεν δίνουν καμιά σημασία στην συναισθηματική τους νοημοσύνη!