Απότομη αλλαγή

Απότομη αλλαγή

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Με λένε Πάθος... Με λένε Έρωτα..

Με λένε Πάθος... Με λένε Έρωτα..

Περπατώντας στο ήσυχο στενό σοκάκι του πανέμορφου αυτού μεσαιωνικού πέτρινου χωριού - καστροχώρι το λένε, σαν από παραμύθι κάτι, οι σκέψεις μου ήταν μπερδεμένες...

Το τεράστιο φεγγάρι του Αυγούστου έλουζε με το φως του κάθε σπιθαμή στο διάβα του. Οι σκιές φεύγανε, διαδέχονταν η μια την άλλη, ίσως από το αλκοόλ που είχα στις φλέβες μου... Οι εικόνες περνούσαν μπροστά μου σαν φλας-μπακ από αισθηματική ταινία... Δεν είδα αυτή τη πέτρα που ήταν κάτω! Σκόνταψα! Συνήλθα μετά -δε ξέρω πόσο καιρό μου πήρε- και ήμουν αρκετά ζαλισμένος... Θυμήθηκα τον κρότο που έκανα καθώς το κορμί μου έπεφτε στο πέτρινο σοκάκι. Πιάνω το κεφάλι μου, είχε λίγο αίμα από το χτύπημα...

Ξαφνικά μπροστά μου βλέπω μία ανήλικη κοπέλα να με κοιτά με μάτια που έλαμπαν... Τρόμαξα από το βλέμμα της, αλλά σαν κάτι να με μαγνήτιζε σ' αυτή τη κοπέλα. Πήγα κοντά της και τη ρώτησα να μου πει τ' όνομα της, λες και κάποιος άλλος είχε βάλει τις λέξεις αυτές στο στόμα μου: « Με λένε Πάθος. », μου λέει και χωρίς να το πολυκαταλάβω σαν να έγινε όλη ένα τεράστιο φως. Και με μια κίνηση αστραπής στη κυριολεξία, αυτό το φως μπήκε μέσα μου... Η κοπέλα είχε εξαφανιστεί... Το μόνο που ένιωθα ήταν την φωτεινότητα στο σώμα μου! Είχα την Πάθος μέσα στο κορμί μου κι άρχισα να τρέχω σαν τρελός... Μάλλον, με είχε κυριεύσει το πάθος...

Τελείως ξαφνικά, καθώς έτρεχα και φεύγοντας μακριά μέσα από το λαβύρινθο του καστροχωριού, βλέπω μπροστά μου μια λίμνη... Μια νέα γυναίκα, σαν άγγελος ήταν, κολυμπούσε γυμνή... Το κορμί της ήταν θεϊκό καθώς λουζόταν από το νυχτερινό φως του φεγγαριού! Πανσέληνος ήταν... Τα μαλλιά της ήταν μακριά, χρυσαφένια και έλαμπαν, τα χαρακτηριστικά της έντονα... Ααχχχ, πόσο την ήθελα κι έβγαλα έναν αναστεναγμό... Βγάζω τα ρούχα μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ πέφτω στη λίμνη κολυμπώντας προς το μέρος της! Αμέσως πήγα κοντά της και τη ρώτησα παθιασμένα να μου πει τ' όνομα της, λες και κάποιος άλλος είχε βάλει τις λέξεις αυτές στο στόμα μου για δεύτερη φορά: « Με λένε Έρωτα. », μου λέει και με φιλάει τόσο ερωτικά όσο δε με είχαν φιλήσει ποτέ ξανά... Το φιλί της ήταν το καλύτερο που είχα νιώσει ποτέ! Ήταν σα να φιλούσα για πρώτη φορά... Το σώμα της τέλειο για τα μάτια μου... Ήταν σαν για πρώτη φορά να άγγιζα γυναικείο κορμί... Όλα ήταν σαν να γίνονταν για πρώτη φορά! Κάναμε έρωτα ασταμάτητα και ένιωθα να πετώ στα ουράνια. Όταν ξαφνικά όπως και με την ανήλικη κοπέλα την Πάθος, η Έρωτας έγινε μια τεράστια λάμψη που μπήκε κατευθείαν στην καρδιά μου κι άρχισε να χτυπάει σαν τρελή... Ξεκίνησα να κολυμπάω μανιασμένα, να μη ξέρω τι κάνω... Έκανα μακροβούτια, κολυμπούσα, κολυμπούσα... Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει... Άρχισα να κουράζομαι και ένιωσα τα πόδια μου βαριά... Μάλλον με είχε κεραυνοβολήσει ο έρωτας... Η λίμνη είχε αρχίσει να με καταπίνει...


Μετά από κάποια λεπτά - ώρες, μέρες, μήνες ή χρόνια άραγε;;;, δε ξέρω!!! - συνήλθα και βρήκα τον εαυτό μου ξεβρασμένο σε μια παραλία... Κάτω μακριά στον ορίζοντα έβλεπα τον ήλιο να ανατέλλει... Η παραλία αυτή έλαμπε, ήταν με βότσαλο, όχι πολύ ψιλό, και το αχνό φως του ήλιου την έκανε πολύ όμορφη, σαν ένα μαργαριτάρι που στόλιζε τη θάλασσα γύρω - γύρω... Ώωωωω, αυτή η θάλασσα... Ήταν να την πιεις στο ποτήρι, τα νερά της ήταν ήρεμα, καταγάλανα, η αίσθηση του νερού στα πόδια δροσερή... Η ωραιότερη θάλασσα που είχα δει ποτέ... Σαν να έβλεπα για πρώτη φορά θάλασσα στη ζωή μου ολάκερη... Ήταν ομολογουμένως, όλες οι αισθήσεις μου συμφωνούσαν σ' αυτό, το ομορφότερο μέρος στο οποίο είχα βρεθεί έως τώρα! Σαν να είχα γεννηθεί εκείνη τη στιγμή και ήμουν στον Παράδεισο...

Ήμουν έτοιμος να κολυμπήσω όταν με την άκρη του ματιού μου, βλέπω μια γυναίκα να παίζει ανέμελα στη παραλία φτιάχνοντας σπιτάκια με τα βότσαλα, σαν το καστροχώρι που είχα βρει την Πάθος - κάτι τέτοιο σα να μου θύμισε, και στην άκρη αυτών των σπιτιών έφτιαξε μια μικρή λιμνούλα φαίρνωντας νερό από τη θάλασσα - σα τη λίμνη που είχα βρει την Έρωτα... Τα μαλλιά της μακριά με όλων των λογιών τα χρώματα να τα στολίζουν, το δέρμα της φαινόταν απαλό, ενώ το φόρεμα που φορούσε λες και ήταν από όνειρο βγαλμένο: απλό κατάλευκο με κεντήματα στο μπούστο, στα μανίκια και στο κάτω μέρος του φορέματος της, με χρώματα του γαλάζιου της θάλασσας και του μπλε του ουρανού ολόγυρα να στολίζουν με τις κλωστές τους τα κεντήματα του... Τα στολίδια της απέριττα, με το ασήμι να στολίζει με τα χρώματα του το δέρμα της και τις αποχρώσεις του γαλάζιου να είναι διακοσμημένες οι πέτρες των κοσμημάτων της... Τα λεπτά μακριά της δάχτυλα να ανασηκώνουν τα πεσμένα της μαλλιά ενώ τα πόδια της να είναι γυμνά πάνω στα βότσαλα... Τα μάτια της να με κοιτούν με καλοσύνη...

Την πλησιάζω κι εκείνη προτού φτάσω εκεί και χωρίς να προλάβω να πω το παραμικρό, μου λέει πως με είχε σώσει από βέβαιο πνιγμό! Φτάνοντας κοντά της είδα πως ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δει στο κόσμο, πολύ πιο όμορφη από την ανήλικη Πάθος που είχα γνωρίσει για μια στιγμή και λίγο πιο όμορφη από τη νέα γυναίκα την Έρωτα που είχα γνωρίσει λίγο αργότερα... αλήθεια για πόσο δε θυμάμαι... Ήταν ο ανατέλλων ήλιος, ήταν το λαμπερό φως, ήταν το γαλάζιο της θάλασσας και το μπλε του ουρανού, ήταν τα πάντα στα μάτια της, όλο της το βλέμμα άξιζε κάθε θυσία για χάρη της... Πλησιάζοντας ακόμα πιο κοντά κατάλαβα πως δε μπορούσα καθόλου να διακρίνω την ηλικία της. Αλλά όταν τα βλέμματα μας έφτασαν τόσο κοντά και μπορούσα με κάθε λεπτομέρεια να δω τα χαρακτηριστικά της, τότε κατάλαβα πως έμοιαζε με κάποια που είχα γνωρίσει στο παρελθόν... Ναι, ναι έμοιαζε με την Πάθος... Μα όταν την ξαναείδα ακόμα καλύτερα, είδα πως έμοιαζε και με την Έρωτα... Προς στιγμή ταράχτηκα!

Εκείνη διαβάζοντας τη σκέψη μου και καταλαβαίνοντας την αγωνία και την ανησυχία μου, μου είπε να μη ταράζομαι θα μου έλεγε όλη την αλήθεια! Για ποια αλήθεια άραγε μου μιλά, άρχισα να σκέφτομαι... «Η Πάθος» μου λέει «είμαι εγώ όταν ήμουν μικρούλα και λίγο αργότερα όταν ενηλικιώθηκα έγινα η Έρωτας που συνάντησες στη λίμνη.» Μου είπε επίσης να μην ανησυχώ δε της χρωστώ καμιά υποχρέωση επειδή μ' έσωσε από βέβαιο πνιγμό... Το μόνο που μου είπε ήταν πως μ' ευχαριστεί που την άφησα να μεγαλώσει, να γίνει δυνατή και έτσι να μπορέσει να με σώσει... Αλλιώς μικρή και ανήλικη, όπως ήταν Πάθος ή κι αργότερα άπειρη, όπως ήταν Έρωτας, δε θα τα είχε καταφέρει... Εξάλλου τώρα είχε τη Γνώση, τη Συνείδηση, όλου του κόσμου τα καλά Συναισθήματα, σύμμαχο της το Χρόνο και την Εμπιστοσύνη κερδίσει, για να το κάνει αυτό... Με ένα νεύμα του κεφαλιού μου συμφώνησα κι εγώ κοιτώντας μέσα στα μάτια της χωρίς να πω λέξη! Η Σιωπή είναι μαγεία πολλές φορές... Πόσο πολύ ένιωσα την Αλήθεια της μέσα μου! Ναι, ναι... τώρα πια ήταν και η δική μου Αλήθεια αυτή...

Πήγα κοντά και τη φίλησα, ακόμα τη φιλώ, πάντα την έχω στο μυαλό μου, στη καρδιά μου, στη σκέψη και τη ψυχή μου... Τ' όνομα της δε χρειάστηκε να το ρωτήσω... Μου το είχε πει με τα φιλιά της... Ναι, ήταν δίπλα μου, ήταν μέσα μου... Την έλεγαν Αγάπη πια...

ΑΠΟ seizeTHEday

Αξίζω.........!!!!!

Αξίζω.........!!!!!

                           
Για όσους βαρέθηκαν να ακούν ότι η αποτυχία κυλά στο αίμα τους ,βαρέθηκαν να χειροκροτούν ανθρώπους - μετριότητες, γεννήθηκαν να "θριαμβεύσουν", να βλέπουν φως μες τα σκοτάδια. 

Για όσους τα εμπόδια και οι πληγές από τις πτώσεις δεν σκοτεινιάζουν αλλά φωτίζουν τις ελπίδες τους. Για μένα, που είχα ξεχάσει τι πάει να πει  "τολμώ", που αρχίζω να με σέβομαι, να με προσέχω, να με αγαπώ. 

Για όλους εμάς που έχουμε καταλάβει πια, πως για να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει ν' αλλάξουμε εμείς.....

Τώρα εγώ δεν ξέρω γιατί δείχνει ακόμα Τρίτη αυτό το μαραφέτι ...... Τετάρτη είναι τώρα και φυσικά θυμάστε φαντάζομαι ότι και ετούτη την ημέρα αξίζετε να σας φερθούν όλοι καλά.!!

Όχι, θα το αλλάξω.......... θυμάστε φαντάζομαι ότι και τούτη 

την ημέρα αξίζετε να σας φερθούν, όπως σας αξίζει ...........

Δε σας ακούγεται καλά ε; Αμ έλα που έτσι είναι !!!! Αυτό που θα δώσουμε στην κάθε μέρα της ζωής μας, αυτά που θα απολαύσουμε, αυτά που θα εισπράξουμε, το πώς θα μας συμπεριφερθούν θα είναι σίγουρα αυτά που μας αξίζουν. 

Ε, πόσο αξίζουμε τελικά ; Άντε επιτέλους να την ορίσουμε την αξία μας !!!!!

Ας πάψουμε να την παζαρεύουμε μέσα σε ενεχυροδανειστήρια λες κι είμαστε λίρες , κειμήλια ή αντίκες.
Αφήνουμε τη ζωή μας στα χέρια κάποιων άλλων και ελπίζουμε απλώς......... να είμαστε τυχεροί. 

Είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε, να υποστούμε, να αλλάξουμε μία, δύο, πέντε, δέκα, όσες απαιτηθεί προκειμένου να γίνουμε αρεστοί και αγαπητοί. 

Μας παίρνουν, μας πάνε από εδώ, μας πάνε από κει και στην καλύτερη μας ποτίζουν σαν γλάστρες σε ένα σαλόνι ή μας γυαλίζουν, μας ξεσκονίζουν και μας χώνουν σε ένα ωραιότατο πλαίσιο διαφήμισης σα να 'μαστε έπιπλα εποχής. 

"Το κτίριο έχει χώρους άνετους με φωτεινά σαλόνια και υπέροχους καναπέδες (εσύ), καθώς και έπιπλα από ραττάν (εγώ) δίπλα σε αντίκες (εσύ), έργα τέχνης (εγώ) και οικογενειακά κειμήλια (εσύ)."

Πώς σας φαίνεστε ; Όχι ! όχι ! ε; Για πάμε στο επόμενο...............

"Τι όμορφη που θα 'σουνα με ξανθά μαλλιά !"  λέει ο Αντωνάκης. Την άλλη μέρα στο κομμωτήριο εμείς.
"Να τα αφήσεις να μακρύνουν" λέει ο επόμενος και να το μαλλιοτράβηγμα και τα extension βράδυ πρωί.

"Δε μου αρέσει αυτή η φίλη σου, μου φαίνεται λόγια πως σου βάζει. Κομμένη η παρέα μπουμπού μαζί της αν θες να 

τα πάμε καλά" λέει ο Δημητράκης, και να οι αδιαθεσίες της κοπελιάς ,που άλλο όνομα της είχε δώσει η νονά, τα ψώνια κι οι υποχρεώσεις με τα παιδιά για να αποφύγει τη Νανά.

"Η Αλίκη θα πάει Χριστούγεννα Eλβετία, να πάμε και εμείς Αργύρη μου". "Μα πώς να πάμε αγάπη μου εμείς αφού χρωστάμε; Εδώ ψάχνω για δεύτερη δουλειά". 

Και να ξαφνικά ένα σαλόνι σαν πίστα απ' τα παλιά, και να οι φωνές, τα κλάματα, οπότε μεμιάς λυγίζουν οι τύψεις και οι ενοχές τον έρμο τον Αργύρη που κάποτε έταξε στην Ανθούλα του πριγκίπισσα να την έχει.....

Και κάπως έτσι λοιπόν αρχίζουν οι χαλάουες ακόμα κι όταν το δέρμα ουρλιάζει πως δεν αντέχει, το κόντρα ξύρισμα, οι βαφές, το μίνι ή μάξι φόρεμα ανάλογα με τα γούστα, η επιλογή σε φίλους, πρόσωπα, δουλειές αλλά και εκείνες οι ακραίες οι συμπεριφορές.

Αφήνουμε κάποιοι κάποιους να μας χειρίζονται, να μας μεταχειρίζονται και τέλος να μας κακομεταχειρίζονται, είτε σωματικά είτε συναισθηματικά. 

Αρχίζουμε να βαφόμαστε να κρύψουμε σημάδια, χαμόγελα ζωγραφίζουμε να μη φανεί η λύπη, τα μάτια κατεβάζουμε γιατί ίσως προκαλούμε και μάσκες βάζουμε συχνά να δείξουμε ότι δεν είμαστε, να κρύψουμε ότι είμαστε. Γιατί όμως ; 

Δεν τους αρέσουμε τελικά ή μήπως δε μας αρέσει ο εαυτός μας; Αυτά μας αξίζουν τελικά ή μήπως αυτά είπαμε κάποτε πως αξίζει ο εαυτός μας ;

Το ξέρω, η εικόνα που έχουμε γι αυτόν έχει χρωματιστεί από εμπειρίες, επιτυχίες, αποτυχίες, σκέψεις που κάνουμε γι αυτόν, τις αντιδράσεις τρίτων και ξαφνικά όλος ο κόσμος γύρω μας γίνεται η αντανάκλασή μας.

Θυμάστε το παραμύθι με τη Ραπουνζέλ ; Μια κοπέλα σε ένα κάστρο, αιχμάλωτη μιας γριάς μάγισσας που κάθε ώρα και λεπτό της λέει για το πόσο άσχημη είναι μέχρι εκείνη τη στιγμή που ένας όμορφος πρίγκιπας που πέρασε από ‘κει της είπε πόσο αξιαγάπητη και όμορφη είναι.

(Την έσωσε ευτυχώς ο πρίγκιπας και χάρηκε αφάνταστα χθες η κόρη μου) Δεν ήταν όμως το κάστρο, ούτε η μάγισσα που την κρατούσαν φυλακισμένη, αλλά η ίδια η πεποίθησή της ότι ήταν άσχημη.. 

Πότε ελευθερώθηκε ; Όταν αναγνώρισε την ομορφιά της όχι σε ένα καθρέφτη, αλλά καθρεφτισμένη στο πρόσωπο του πρίγκιπα.

Το πρώτο βήμα μας λοιπόν ,μπας και επιτέλους καταλάβουμε την αξία μας, είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον εαυτό μας. 

Εμείς αποφασίζουμε για την εικόνα του εαυτού μας, εμείς αποφασίζουμε για την αξία μας, εμείς για το πόση ευτυχία να περιμένουμε στη ζωή μας. Αναγνωρίστε τη μάγισσα μέσα σας που σας εμποδίζει να είστε ελεύθεροι και μόλις την εντοπίσετε ρίξτε την στην πυρά.

Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να μας αγαπήσουν οι άλλοι, ας του μιλήσουμε όμορφα εμείς και τότε θα δούμε έτσι ακριβώς να μας μιλούν οι άλλοι. 

Δείτε τον όμορφο σας λέω εσείς και αυτό θα δουν κι οι άλλοι. Φροντίστε τον, χαϊδέψτε τον, κατά καιρούς παραχαϊδέψτε τον, κοιτάξτε τον στα μάτια και δείτε τη μαγεία σας. 

Μιλήστε του ανοιχτά, με σεβασμό, με εκτίμηση , με αγάπη. Αναγνωρίστε του την όποια του προσπάθεια , πείτε του Μπράβο!!, Εύγε!!!, γελάστε του, ψωνίστε του , βγάλτε τον έξω βόλτα, ταϊστε τον όπου θέλετε με ότι τραβά η ψυχή του και το δικό του πνεύμα. 

Εμείς αποφασίζουμε ποια είναι η αξία μας. Μα εδώ κολλάει λέω εγώ το "ανεκτίμητης" και όχι σε έργα τέχνης, πετράδια 

και κοσμήματα.

Κομμένες οι κολοτούμπες για να γελάσουν οι άλλοι,κομμένα τα μάτια στο πάτωμα καρφιά γιατί δεν κάναμε το "σωστό", όπως το κρίνουν άλλοι. 

Κομμένες και όλες οι απαιτήσεις όμως για μια καλύτερη προς εμάς συμπεριφορά. Ας φερθούμε καλά εμείς σε εμάς και ας γίνουμε οι ίδιοι το παράδειγμα , για το πώς πρέπει να μας φερθούν οι άλλοι. Εκεί τα λόγια του θα τα μετρά καλά κανείς πριν μας τα πει.

Αξίζουμε μόνο καλή απ' τους άλλους συμπεριφορά και ας μην είμαστε και τόσο έξυπνοι, πνευματώδεις, καπάτσοι, ψηλά στην ιεραρχία, όμορφοι, αθλητικοί ή με πόδια τύπου Sklenarikova. 

Αυτό που βλέπουμε εμείς σε εμάς βλέπουν όλοι οι άλλοι. 

Έτσι όπως φερόμαστε εμείς σε εμάς μας φέρονται και οι άλλοι. Αξίζουμε !!!! 

Μας τάιζαν όταν ήμαστε μωρά με ένα μπουκάλι γεμάτο γάλα, φροντίδα, αγάπη και σεβασμό όχι γιατί προηγουμένως τους κάναμε κολοτούμπες, όχι γιατί ήμαστε ανήμποροι, αλλά γιατί απλώς το αξίζαμε. 

Ως μέρος αυτού του κόσμου. Μας άξιζε όταν γεννηθήκαμε, μας άξιζε όσο ήμαστε παιδιά........ ε, και τώρα μας αξίζει !!!

Το ξέρω, μας έβαλαν σε καλούπια, μας κόλλησαν ετικέτες, το ντέφι μας έπαιζαν και εμείς από ανασφάλεια, από ανάγκη για αναγνώριση, για μια παρέα στα γηρατειά, για εκείνους τους δήθεν καλούς τρόπους ,γιατί είμαστε τα "καλά παιδιά" , χορεύουμε σε ρυθμό που ούτε τα αυτιά , ούτε το σώμα, ούτε η ψυχή μας όμως αντέχει. 

Ακολουθούμε ανόητους που στήσαμε σε θρόνους, γιατί η δική μας η πεποίθηση κάθε φορά που εμείς μιλούσαμε εκείνη γελώντας έλεγε "μη λες ανοησίες". 

Ακολουθούμε όνειρα, πιστεύω, τα θέλω άλλων, αλλά και τις άδειες από αξίες και όνειρα ζωές και κάποιων άλλων. Βαδίζουμε πάνω σε μονοπάτια που άλλοι χάραξαν για εμάς. Μα όμως το θελήσαμε !!!! 

Αυτοτιμωρηθήκαμε και αυτοφυλακιστήκαμε τη μέρα εκείνη που αποφασίσαμε πως τίποτα δεν αξίζουμε.Τη μέρα που θεωρήσαμε πως είμαστε ένα λάθος. 

Λάθος για εμάς, λάθος της φύσης, λάθος!!! Ένας μόνο τρόπος όμως υπάρχει για να αλλάξουμε την εικόνα μας................. να βγούμε από την πορεία μας, από εκείνο το μονοπάτι που χάραξαν οι άλλοι. Είμαστε τώρα εδώ !! 

Φτιαγμένοι από αστερόσκονη, με φως στο εσωτερικό μας και αφήνουμε τα ίχνη μας. Καινούργιο τώρα μονοπάτι, καινούργια δικά μας ίχνη. Αξίζουμε και θα αφήσουμε στη ζωή τα χνάρια της ζωής μας. 

Σημάδια βάζουμε κόκκινα πάνω σε πέτρες, σε κορμούς και κορδελάκια κόκκινα κρεμάμε στα κλαδιά τους. Χρειάζεται τόλμη, το γνωρίζω !! Μπορεί για λίγο να χαθούμε. 

Όταν τολμάμε οι πιθανότητες να μείνουμε για λίγο μόνοι μας είναι πολλές, όταν τολμάμε οι πιθανότητες για λίγο να χάσουμε το βήμα μας είναι ακόμα πιο πολλές, μα αν δε τολμήσουμε, θα χάσουμε για πάντα τον εαυτό μας.

Όχι! τώρα τολμάμε, βγαίνουμε εκτός πορείας γιατί εδώ αν κινδυνεύουμε με κάτι να συγκρουστούμε, αυτό θα είναι σίγουρα άνθρωποι σαν και εμάς. 

Κάποιοι που ΑΞΙΖΩ φώναξαν και χάραζαν μερόνυχτα καινούργια μονοπάτια, τολμώντας για πρώτη τους φορά, μα όχι και τελευταία, να είναι απλώς ο εαυτός τους.
Τώρα η αγκαλιά μας θα είναι μόνο ανοιχτή γιατί θα ξέρει πως αγκαλιά μονάχα θα δεχτεί. Και ίσως, ίσως μια μέρα, αφού τώρα μιλάμε ευγενικά, με σεβασμό, στην ίδια, τη μία γλώσσα πάνω στη γη, πιαστούμε χέρι χέρι με κάποια αγκαλιά και δρόμους νέους, μαγικούς να ανοίξουμε σ'αυτή.

Αξίζω αγάπη και σεβασμό μόνο και μόνο γιατί είμαι Εγώ.
Αξίζεις αγάπη και σεβασμό μόνο και μόνο γιατί είσαι Εσύ.
Δεν έχουμε ανάγκη σ' όλο τον κόσμο να το πούμε. Αυτό το Εγώ, αυτό το Εσύ θα βλέπουν τώρα όλοι...............

Aggeliki Krokou
EN-GR

Περιοριστικές Πεποιθήσεις....!!!

Περιοριστικές Πεποιθήσεις....!!!

... πως μπορώ ν'αλλάξω τις περιοριστικές μου πεποιθήσεις... ;

... το 90% της συμπεριφοράς των ανθρώπων έχει προγραμματιστεί μέχρι την ηλικία των 7 ετών! ...

Τι σημαίνει αυτό ;

Η εικόνα που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του καθώς και οι σχέσεις μας με τους άλλους και οι βασικές μας πεποιθήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ασυνείδητος προγραμματισμός που έγινε στην παιδική ηλικία μας . Ιδιαίτερα οι επιδράσεις των γονιών μας έχουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην διαμόρφωση των πεποιθήσεων που θα έχουμε σαν ενήλικες .

Οι επικριτικοί γονείς , δάσκαλοι και αδέλφια μπορεί να έχουν παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον αρνητικό προγραμματισμό του καθενός μας και να έχουν δημιουργήσει μια έλλειψη αυτοπεποίθησης την οποία κουβαλάμε ασυνείδητα σε ολόκληρη τη ζωή μας και την εμφανίζουμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις .

Οι ασυνείδητες πεποιθήσεις που έχουν δημιουργηθεί κατά την παιδικά μας ηλικία μπορεί να συνέβησαν για διάφορους λόγους:

... επειδή οι γονείς μας και το κοινωνικό μας περιβάλλον έδινε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που μας έλειπε από αυτό που είχαμε, οπότε μας δημιουργήθηκε η ασυνείδητη πεποίθηση του "κάτι μου λείπει" ... "είμαι κατώτερος" ... "δεν μπορώ να τα καταφέρω πολύ καλά" ... "δεν είμαι αρκετά καλός" ...

... επειδή μας επέκριναν και μας συνέκριναν και ξεχνούσαν να μας συγχαίρουν για τις καθημερινές επιτυχίες μας ...

... επειδή μας έβαζαν ταμπέλες καταδικαστικές και οδυνηρές του τύπου "ανεύθυνος" ... "τεμπέλης" ... "βλάκας" ... και οι ταμπέλες αυτές ρίζωσαν από πολύ νωρίς στο υποσυνείδητο μας και συνέβαλλαν με καταστροφικό τρόπο στο πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και στο πόσο έχουμε αναπτύξει αυτό εκτίμηση και αυτοπεποίθηση ...

Όλοι μας έχουμε διαμορφώσει ασυνείδητα τον χαρακτήρα μας σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και προσδοκίες των άλλων και κυρίως των γονιών μας . Όλοι μας έχουμε εσωτερικεύσει φοβίες και άγχη τα οποία μας έχουν δημιουργηθεί υποσυνείδητα και ουσιαστικά δεν ανήκουν σε εμάς αλλά στους άλλους και κυρίως στους γονείς μας .

Η χειρότερη πεποίθηση που δημιουργείται κατά την παιδική ηλικία είναι αυτή της απόρριψης ή της αποτυχίας . Πιστεύουμε δηλαδή ότι δεν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε κάτι που θέλουμε γιατί δεν είμαστε σε θέση να το πετύχουμε "δεν είμαι αρκετά καλός" ...

Τα καλά νέα είναι ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τον ίδιο προγραμματισμό σε όλη μας την ζωή!

Μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να δίνουμε αγάπη και αποδοχή στο μικρό παιδί που βρίσκεται μέσα μας !

Μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να τον κακομεταχειριζόμαστε!

Μπορούμε τώρα να αλλάξουμε τις ασυνείδητες αρνητικές και περιοριστικές πεποιθήσεις μας και να τις αντικαταστήσουμε με θετικές και ενισχυτικές και ενδυναμωτικές!

Πως; ... πως αλλάζουμε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις; 

... χρειάζεται να πάρουμε την απόφαση τώρα ότι:

... υπάρχουμε για να ζούμε τη ζωή μας έτσι ώστε να είμαστε ευτυχισμένοι χωρίς να αισθανόμαστε υποχρέωση να δίνουμε λόγο σε κανένα για τον τρόπο ζωής που διαλέξαμε αν αυτός ο τρόπος μας γεμίζει χαρά ...

... ο μόνος στον οποίον έχουμε να δώσουμε λόγο είναι ο εαυτός μας και για αυτό χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας ...

... Αφήνουμε τους άλλους να ζουν όπως τους αρέσει και ζούμε κι εμείς όπως μας αρέσει ...

... σταματάμε να μιλάμε υποτιμητικά για τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος ...

... ακόμα κι αν κάνουμε λάθη , να συγχωρούμε τον εαυτό μας και να του φερόμαστε με χιούμορ και αγάπη , να τον επιδοκιμάζουμε και να του κάνουμε δώρα ...

... ψάχνουμε να βρούμε το καλό ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε και τα θετικά του εαυτού μας τα οποία η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν μας επέτρεπε να δούμε ...

Με αυτές τις μικρές καθημερινές ενέσεις αυτοπεποίθησης στον εαυτό μας, σιγά σιγά δυναμώνουμε καθώς οι αρνητικές μας πεποιθήσεις σχετικά με τον εαυτό μας αντικαθίστανται από θετικές και πιο αισιόδοξες ...

"Μπορώ" και "Αξίζω" ... είναι πανίσχυρες λέξεις για να βελτιώνουμε τον εαυτό μας καθημερινά ...και πάντα με αγάπη.

Πώς να μαθαίνεις από τις αποτυχίες σου....!!!

Πώς να μαθαίνεις από τις αποτυχίες σου....!!!

Πολλές φορές δεν αποτυγχάνουμε αλλά απλά, επιλέγουμε να μη δράσουμε έτσι όπως χρειάζεται και έτσι όπως ξέρουμε ότι πρέπει να δράσουμε προκειμένου να πετύχουμε.

Αποτυχία είναι όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι και δεν τα καταφέρνεις. Ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία είναι όταν δεν προσπαθείς καθόλου!

Και δεν προσπαθείς καθόλου επειδή ...φοβάσαι!
Φόβος αποτυχίας είναι η έλλειψη δράσης επειδή έχεις «παραλύσει» από τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια αποτυχία.

Ο καλύτερος τρόπος για να μη φοβάσαι την αποτυχία είναι να έχεις δουλέψει με αυτήν στο να αναλύεις τα λάθη σου και να μαθαίνεις από αυτά.

Γι΄ αυτό :
Μετά από κάθε σου αποτυχία μάθε να αφήνεις χρόνο για προσωπική περισυλλογή ώστε να ανακαλύψεις τι ακριβώς συνέβη.

Γράψε :
Γιατί συνέβη ό,τι συνέβη;
Τι ήταν αυτό που θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά;
Πως μπορείς να το κάνεις σωστά την επόμενη φορά, με την επόμενη ευκαιρία που θα σου δοθεί;

Υπάρχουν κάποιες αλλαγές που θα χρειαστεί να κάνεις στις μεθόδους σου;

Ποιες είναι αυτές ;
Τι θα κάνεις για να βελτιώσεις το σχεδιασμό και την προετοιμασία σου;

Στις επιτυχίες σας!

Τα όνειρά μας ... είναι η δύναμή μας...
...Δεν πρέπει να τα παρατάμε για τίποτα.
Η ζωή είναι μικρή, τρέχει κι ίσως χρειαστεί να δώσουμε μάχες για τα οράματά μας. Ακόμα κι αν δεν πετύχουμε, τουλάχιστον μπορούμε να τα μεταδώσουμε σε κάποιους άλλους για ν' αγωνιστούν γι' αυτά...

“Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις... για χαζός”

“Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός”

“Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς”

“Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό”

“Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους 

  άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής”

“Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν”

“Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις”

“Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν’απογοητευτείς κι όταν 

 δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις”

Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.

Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε.

Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν’αλλάξει και ν’αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει.

Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος.

Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος...

... πως μπορώ να αλλάξω τις περιοριστικές μου 
πεποιθήσεις ... ;

... το 90% της συμπεριφοράς των ανθρώπων έχει προγραμματιστεί μέχρι την ηλικία των 7 ετών! ... 
Τι σημαίνει αυτό ;

Η εικόνα που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του καθώς και οι σχέσεις μας με τους άλλους και οι βασικές μας πεποιθήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ασυνείδητος προγραμματισμός που έγινε στην παιδική ηλικία μας .

Ιδιαίτερα οι επιδράσεις των γονιών μας έχουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην διαμόρφωση των πεποιθήσεων που θα έχουμε σαν ενήλικες .

Οι επικριτικοί γονείς , δάσκαλοι και αδέλφια μπορεί να έχουν παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον αρνητικό προγραμματισμό του καθενός μας και να έχουν δημιουργήσει μια έλλειψη αυτοπεποίθησης την οποία κουβαλάμε ασυνείδητα σε ολόκληρη τη ζωή μας και την εμφανίζουμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις .

Οι ασυνείδητες πεποιθήσεις που έχουν δημιουργηθεί κατά την παιδικά μας ηλικία μπορεί να συνέβησαν για διάφορους λόγους:

... επειδή οι γονείς μας και το κοινωνικό μας περιβάλλον έδινε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που μας έλειπε από αυτό που είχαμε, οπότε μας δημιουργήθηκε η ασυνείδητη πεποίθηση του "κάτι μου λείπει" ... "είμαι κατώτερος" ... 

"δεν μπορώ να τα καταφέρω πολύ καλά" ... "δεν είμαι 

αρκετά καλός" ...

... επειδή μας επέκριναν και μας συνέκριναν και ξεχνούσαν να μας συγχαίρουν για τις καθημερινές επιτυχίες μας ...

... επειδή μας έβαζαν ταμπέλες καταδικαστικές και οδυνηρές του τύπου "ανεύθυνος" ... "τεμπέλης" ... "βλάκας" ... και οι ταμπέλες αυτές ρίζωσαν από πολύ νωρίς στο υποσυνείδητο μας και συνέβαλλαν με καταστροφικό τρόπο στο πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και στο πόσο έχουμε αναπτύξει αυτό εκτίμηση και αυτοπεποίθηση ...

Όλοι μας έχουμε διαμορφώσει ασυνείδητα τον χαρακτήρα μας σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και προσδοκίες των άλλων και κυρίως των γονιών μας . Όλοι μας έχουμε εσωτερικεύσει φοβίες και άγχη τα οποία μας έχουν δημιουργηθεί υποσυνείδητα και ουσιαστικά δεν ανήκουν σε εμάς αλλά στους άλλους και κυρίως στους γονείς μας .

Η χειρότερη πεποίθηση που δημιουργείται κατά την παιδική ηλικία είναι αυτή της απόρριψης ή της αποτυχίας . Πιστεύουμε δηλαδή ότι δεν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε κάτι που θέλουμε γιατί δεν είμαστε σε θέση να το πετύχουμε "δεν είμαι αρκετά καλός" ...

Τα καλά νέα είναι ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε 

με τον ίδιο προγραμματισμό σε όλη μας την ζωή!
Μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να δίνουμε αγάπη και αποδοχή στο μικρό παιδί που βρίσκεται μέσα μας !

Μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να τον κακομεταχειριζόμαστε!

Μπορούμε τώρα να αλλάξουμε τις ασυνείδητες αρνητικές και περιοριστικές πεποιθήσεις μας και να τις αντικαταστήσουμε με θετικές και ενισχυτικές και ενδυναμωτικές!

Πως; ... πως αλλάζουμε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις; 

... χρειάζεται να πάρουμε την απόφαση τώρα ότι:

... υπάρχουμε για να ζούμε τη ζωή μας έτσι ώστε να είμαστε ευτυχισμένοι χωρίς να αισθανόμαστε υποχρέωση να δίνουμε λόγο σε κανένα για τον τρόπο ζωής που διαλέξαμε αν αυτός ο τρόπος μας γεμίζει χαρά ...

... ο μόνος στον οποίον έχουμε να δώσουμε λόγο είναι ο εαυτός μας και για αυτό χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας ...

... Αφήνουμε τους άλλους να ζουν όπως τους αρέσει και ζούμε κι εμείς όπως μας αρέσει ...

... σταματάμε να μιλάμε υποτιμητικά για τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος ...

... ακόμα κι αν κάνουμε λάθη , να συγχωρούμε τον εαυτό μας και να του φερόμαστε με χιούμορ και αγάπη , να τον επιδοκιμάζουμε και να του κάνουμε δώρα ...

... ψάχνουμε να βρούμε το καλό ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε και τα θετικά του εαυτού μας τα οποία η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν μας επέτρεπε να δούμε ...

Με αυτές τις μικρές καθημερινές ενέσεις αυτοπεποίθησης στον εαυτό μας, σιγά σιγά δυναμώνουμε καθώς οι αρνητικές μας πεποιθήσεις σχετικά με τον εαυτό μας αντικαθίστανται από θετικές και πιο αισιόδοξες ...

"Μπορώ" και "Αξίζω" ... είναι πανίσχυρες λέξεις για να βελτιώνουμε τον εαυτό μας καθημερινά ... και πάντα με αγάπη ...