Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Στέφανος Κλ. Παύλου

Καθηγητής Ποινικού Δικαίου

Αναπληρωτής Πρόεδρος της Νομικής Σχολής ΔΠΘ

Ι. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
1962: Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, όπου και παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές
1980 - 1984: Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης
1984 - 1986: Μεταπτυχιακές σπουδές στις Ποινικές Επιστήμες του Νομικού Τμήματος ΑΠΘ
1986: Δικηγόρος στον Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης
1984 – 1987: Συνεργάτης (ΕΜΥ) στον Τομέα Ποινικών και Εγκληματολογι-κών επιστημών ΑΠΘ
1988: Διδάκτορας (ΑΡΙΣΤΑ) Νομικών Επιστημών του Νομικού Τμήματος ΑΠΘ με θέμα της διατριβής: «Τα εγκλήματα περί το νόμισμα κατά τον ελληνικό ποινικό Κώδικα»
12/12/89: Ειδικός Επιστήμoνας του Τομέα Ποινικών και Εγκληματολογικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Θράκης, στο γνωστικό αντικείμενο του Ουσιαστικού Ποινικού Δικαίου
29/9/1990: Λέκτορας
10/11/1994: Επίκουρος Καθηγητής
9/12/1999: Αναπληρωτής Καθηγητής
22/2/2006: Καθηγητής

I. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Α. Μονογραφίες
1. «Εγκλήματα περί το νόμισμα. Άρθρα 207 - 215 ΠΚ». Θεσ/νίκη 1989, (2^η εκδ. 2002) (pdf)
2. «Η Δήμευση στον Ποινικό Κώδικα και τους ειδικούς Ποινικούς νόμους». 1994 (pdf)
3. Εγκλήματα περί το νόμισμα (άρθρα 207 - 215 ΠΚ), σε «Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα»
4. Nαρκωτικά. Δογματικά και ερμηνευτικά προβλήματα του νόμου 1729/1987. 1997 (2^η έκδ. 2002)
5. Εγκλήματα πλαστότητας. Τευχ. Α΄. Εγκλήματα περί το νόμισμα. 1^η εκδ. 1999 (2^η εκδ. 2007)
6. Οι αρχές της φαινομενικής συρροής. τ. Ι: Επικουρικότητα και Συρροή. [Συμβολή στη δογματική ανάλυση του αλληοαποκλεισμού διατάξεων και της φαινομενικής συρροής εγκλημάτων στο Ποινικό Δίκαιο]. 2003 (pdf)
7. «Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας. Άρθρα 372 – 384^α ΠΚ. 2006 (pdf)
8. Ναρκωτικά. Δογματικά και ερμηνευτικά προβλήματα των ποινικών διατάξεων του Κώδικα Νόμων για τα Ναρκωτικά. 3^η εκδ. 2008 (pdf)
9. Η νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες στη διαχρονική της διάσταση: Από τον ν. 2331/2995 στο ν. 3691/2008. 2009 (pdf)
10. Παύλου/Σάμιος (επιμ.), Ειδικοί Ποινικοί Νόμοι, Ερμηνεία κατ' άρθρον, τόμοι Ι, ΙΙ, 2012 (pdf)

Β. Επιμέλεια εκδόσεων
1. Ναρκωτικά. Η πορεία προς τη νέα ρύθμιση. [Εργαστήριο Ποινικού και Ποινικού Δικονομικού Δικαίου, Νομικής Σχολής ΔΠΘ]. αρ. 2. 1994
2. Τα Πρακτικά του 1^ου Πανελληνίου Συνεδρίου Εργαστηριακής Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας. Θεσσαλονίκη. 2001

Γ. Συλλογές Νόμων
1. (Παύλου/Μπέκα), Συλλογή ειδικών ποινικών νόμων. Η προστασία των εννόμων αγαθών της ζωής, υγείας, ιδιοκτησίας και περιουσίας. 1^η εκδ. 1996, 2^η εκδ. 2002
2. Η ποινική νομοθεσία για τα ναρκωτικά, για το ξέπλυμα του βρόμικου χρήματος και το οργανωμένο έγκλημα. (εκδ. ΕΑΔΠ – ΔΠΘ). 2001, 2^η εκδ. 2003, 3^η εκδ. 2007
3. «Οι αποφάσεις – πλαίσια» του Συμβουλίου της Ε.Ε.». 2005
4. Κώδικας Ναρκωτικών. 2006
5. (Χαραλαμπάκη – Παύλου), Ποινικός Κώδικας. 2007
6. (Παύλου/Μπέκα), Ειδικοί Ποινικοί Νόμοι. 2008

Δ. Άρθρα - Μελέτες

1. Μεταβολές των ποινών στο Αττικό Δίκαιο. Ένα παράδειγμα προβολής των κοινωνικών εξελίξεων στο δίκαιο. Επιστημονική Επετηρίδα Δ.Σ.Θ. 5 [1984], σ. 41 - 63, [ = αυτοτελής έκδοση 1985, σ. 1 - 90]

2. Αποπλάνηση παιδιών (άρθρο 339 Π.Κ.) και παρά φύση ασέλγεια με ανήλικο (άρθρο 347 § 1 περ. β΄ Π.Κ.). - Ένα ιδιάζον πρόβλημα συρροής. Αρμεν. 40 [1986], σ. 374 - 379

3. Παρατηρήσεις στο Βουλ. Δ.Σ.Α.Α 310/1986. (Σχετικά με την κλοπή χρήσεως μεταφορικού μέσου). Αρμεν. 41 [1987], σ. 235 - 238

4. Η «εκμετάλλευσις διαπεπιστευμένων» (άρθρο 257 Π.Κ., 120 Σ.Π.Κ.) Δογματική προσέγγιση του προστατευομένου εννόμου αγαθού. Αρμεν. 42 [1988], σ. 409 - 417

5. Η υποχρέωση αναγνώσεως των «λοιπών» εγγράφων (άρθρο 364 ΚΠΔ) και ο αναιρετικός έλεγχος. Αρμεν. 42 [1988], σ. 1185 - 1194

6. Η προμήθεια ναρκωτικών για προσωπική χρήση (άρθρο 12 ð 1 ν.1729/1987). Αρμεν. 43 [1989], σ. 292 - 298

7. Η δήμευση μεταφορικών μέσων κατά τον Τελωνειακό Κώδικα και άλλους ειδικούς ποινικούς Νόμους. Αρμεν. 43 [1989], σ. 733 - 743

8. Η πλαστοποίηση του νομίσματος (Ιστορική «ανάγνωση» του προστατευομένου εννόμου αγαθού). Επιστημονική Επετηρίδα Δ.Σ.Θ. 9 [1988], σ. 109 - 121

9. Πλαστογραφία και ακάλυπτη επιταγή. Συγχρόνως μία συμβολή στην έννοια του πλαστού εγγράφου. Αρμεν. 1990, σ. 288 επ.

10. Το θεσμικό πλαίσιο της ποινικής καταστολής της εγκληματικότητας των ανηλίκων κατά τον 19ο αι. στην Ελλάδα, «Αφιέρωμα εις τον Κωνσταντίνον Βαβούσκον», τ. Δ'. 1991, σ. 237 - 247

11. Η φωτοτυπία ως «έγγραφο» και ως «πλαστό έγγραφο». Μία ακόμη συμβολή στην ερμηνεία των εγκλημάτων πλαστότητας. Υπερ. 1991, σ. 301 επ.

12. Οι νέες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα. (Μία πρώτη καταγραφή και αποτίμηση των ρυθμίσεων του ν. 1941/91, ΠΧρ 1991, σ. 377 επ.

13. «Τα ερμηνευτικά και δογματικά προβλήματα του άρθρου 1 ν. 1960/1991», Παρέμβαση στο 4ο Πανελλήνιο Συνέδριο της ΕΕΠΔ («Πρακτικά». 1993, σ. 163 επ.)

14. Προβλήματα της δημεύσεως στους ειδικούς ποινικούς νόμους. (Με αφορμή ενδεικτικές δικαστηριακές λύσεις), Υπερ. 1991, σ. 705 - 729

15. Συσχέτιση της αντικειμενικής υποστάσεως των άρθρων 5 και 12 ν. 1729/1987 (περί ναρκωτικών), Υπερ. 1992, σ. 1237 - 1243

16. Oι συζητούμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την τροποποίηση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών, Αρμεν. 1993, σ. 597 - 616

17. Η ρύθμιση του άρθρου 1 ν. 2145/1993. Ειδική μορφή μετατροπής της ποινής ή ιδιάζουσα υφ' όρον απόλυση;, Υπερ. 1993, σ. 1213 - 1219

18. Αξιόποινη απόπειρα και έγκλημα «εκ του αποτελέσματος»;. σε «Προβλήματα της Απόπειρας στο Ποινικό Δίκαιο». 1995, 193 - 204

19. Οι αρχές της αναλογίας κατά την επιβολή παρεπομένων ποινών: ένα εγγυητικό «επιμετρητικό» πρόχωμα; ΜΝΗΜΗ ΙΙ [Δασκαλόπουλου-Σταμάτη-Μπάκα]. τ. Α΄. 1996, σ. 365 - 383. [= Υπερ. 1995, σ. 451 επ.]

20. Παρατηρήσεις επί του Σχεδίου του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. σε Μανωλεδάκης, (επιμ). «Το Σχέδιο του Νέου Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Οι σχετικές παρατηρήσεις του νομικού κόσμου της χώρας». 1996, σ. 300 - 311

21. H «άδεια για έγκληση» ταυτίζεται με την «άδεια για δίωξη» (άρθρα 54, 55ΚΠΔ), Υπερ. 1996, σ. 645 επ.

22. Η δήμευση οχημάτων μεθυσμένων οδηγών. [ή πώς θυσιάζονται οι εγγυητικές αρχές της καταστολής για τη θεαματικότητα της γενικής προλήψεως], ΠΧρ 1997, σ. 937 – 947.

23. «Συρροή συμμετοχής», «Συμμετοχή σε συρροή» και «πολλαπλή συμμετοχή στο ίδιο έγκλημα». Προβλήματα κατανοήσεως και μετρήσεως της πολυσήμαντης εγκληματικής δράσεως του συμμετόχου. σε «Προβλήματα της συμμετοχής στο έγκλημα». 1998, σ. 197 - 218

24. Η απόπειρα των εγκλημάτων της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά στη νομολογία, Υπερ. 1998, σ. 137 επ., 174 επ.

25. Προβλήματα ερμηνείας και εφαρμογής του νόμου περί επιταγής μετά και τις πρόσφατες τροποποιήσεις, Υπερ. 1998, σ. 259 επ.

26. To άρθρο 232α ΠΚ: «μη συμμόρφωση σε προσωρινή διαταγή κλπ». Η νεκρανάσταση μίας κυρωτικής υπερβολής. Υπερ. 1998, σ. 945 επ.

27. Η «νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές ενέργειες» (άρθρο 2 ν. 2331/1995) και ιδίως η οριοθέτησή της από την «αποδοχή και διάθεση προϊόντων εγκλήματος» (άρθρο 394 ΠΚ), Υπερ. 2000, σ. 633 επ.

28. Η άσκηση της εφέσεως από τον Εισαγγελέα και η χρήση σύγχρονης επικοινωνιακής τεχνολογίας, Υπερ. 2000, σ. 1169 επ.

29. Το κυρωτικό πεδίο των άρθρων 5 και 12 ν. 1729/1987 και η ακριβέστερη διάκριση και οριοθέτησή τους (ή η κυρωτική διαφοροποίηση στη μεταχείριση του διακινητή, του χρήστη και του χρήστη – μικροδιακινητή), ΠΧρ 2001, σ. 385 επ.

30. H μετεξέλιξη της διακινδυνεύσεως σε βλάβη και τα ανακύπτοντα ζητήματα συρροής, ΠΧρ 2001, σ. 961 επ.

31. Το ειδικό καθεστώς υφ’ όρον απολύσεως και εν γένει εκτίσεως των ποινών για ναρκωτικά του άρθρου 19Α ν. 1729/1987 (ν. 2943/2001). Μία ανταποδοτική ανατροπή της ειδικής προλήψεως; ΠΧρ 2001, σ. 1065 επ.

32. Η τοξικοεξάρτηση και η απόδειξή της, Αρμεν 2002, 1280 επ. (= ΠΛογ 2003, σ. 1653 επ.)

33. Το διασυνοριακό έγκλημα και η σταδιακή προσαρμογή της ελληνικής ποινικής νομοθεσίας για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή του, ΠΧρ 2002, σ. 776 επ.

34. H ιδιότητα του δράστη του εγκλήματος της καταχρήσεως εξουσίας (άρθρο 239 περ. β΄ ΠΚ). (Με αφορμή και την ΜΟΔ Ροδόπης 5/2001), ΠΛογ 2002. σ. 443 επ.

35. Ο ν. 3074/2002 και η κατ' εξαίρεση δι’ απευθείας κλήσεως παραπομπή του υπαλλήλου που κατηγορείται για κακούργημα στο αρμόδιο δικαστήριο, ΠοινΔικ 2003, σ. 419 επ.

36. Διωκτικές εκτροπές στην εφαρμογή του ν. 2331/1995 για το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος και ο απαιτούμενος εξορθολογισμός της εφαρμογής του, ΠΧρ 2003, σ. 193 επ. (= Τιμ. Τ. Ν. Ανδρουλάκη)

37. Το άρθρο 232^Α ΠΚ ή το ποινικό δίκαιο ως μέσον αναγκαστικής εκτελέσεως αποφάσεων πολιτικών δικαστηρίων, Τόμος προς τιμήν Α. Καργάδου. 2004, σ. 703 επ.

38. Το ποινικό δίκαιο και οι «αποφάσεις – πλαίσιο» του Συμβουλίου της Ε.Ε. Mία ακόμη (επικίνδυνη) πύλη εισόδου του ευρωπαϊκού ποινικού δικαίου στο ελληνικό, ΠΧρ 2004, σ. 961 επ.

39. Ο δράστης της νομιμοποιήσεως εσόδων (ν. 2331/1995) δεν μπορεί να είναι και δράστης της παραγωγικής του βρόμικου χρήματος προγενέστερης εγκληματικής δραστηριότητας. Μία νομολογιακή κυρίως επισκόπηση του ζητήματος με αφορμή και την ΑΠ 402/2004, Πλογ 2004, σ. 519 επ.

40. «Και πάλι η (ανεπίτρεπτη) δήμευση οχημάτων στο προσκήνιο, και η ορθή τούτη τη φορά αντιμετώπισή της με την υπ. αρ. 108/Εγκ.1/17.1.2005 του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου», ΠοινΔικ 2005, σ. 447 επ.

41. Το «πάγωμα των λογαριασμών» και το ξέπλυμα του βρόμικου χρήματος. Ειδικότερα προβλήματα, ΠΧρ 2005, σ. 769 επ.

42. «Προβλήματα του Ν. 1608/1950 ενόψει της διευρυμένης έννοιας της «δημόσιας περιουσίας» (άρθρο 263^Α ΠΚ). Με χαρακτηριστικό παράδειγμα το έγκλημα της υπεξαιρέσεως», ΠΛογ 2005, σ. 397 επ.

43. Οι «κοινές ομάδες έρευνας». Μία (επερχόμενη) θεσμική ρύθμιση – ρωγμή της εγγυητικής λειτουργίας του ποινικού μας συστήματος στα πλαίσια εναρμονίσεως σε Απόφαση – Πλαίσιο της Ε.Ε., σε «Ενώπιον» 2006.

44. Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης (ν. 3251/2004) και έκδοση ελλήνων πολιτών. Νομολογιακές τάσεις – συνταγματικές ενστάσεις, ΠΧρ 2006, σ. 193 επ.

45. Νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες. Από τον Ν. 2331/1995 στον Ν. 3424/2005: η εξέλιξη και γιγάντωση μίας δογματικής και κυρωτικής εκτροπής, ΠΧρ 2006, σ. 342 επ.

46. «Απορρόφηση» και «επικουρικότητα» στη φαινομενική συρροή και ειδικότερα η αρχή της «μη τιμωρητής πρότερης ή ύστερης πράξεως, ΠΧρ 2006, σ. 769 επ.

47. (Προηγούμενη εγκληματική δραστηριότητα» Ταυτολογία ή μετεξέλιξη; Μία ακόμη συμβολή στη δογματική κατανόηση του ν. 2331/1995 (για τη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα) υπό το πρίσμα των πρόσφατων ρυθμίσεων του ν. 3424/2005 και 3472/2006, ΠΧρ 2006, σ. 385 επ.

48. Τα τελούμενα από υπάλληλο εγκλήματα του ν. 3074/2002, εφόσον εμπίπτουν και στα κυρωτικά όρια του ν. 1608/1950, παραπέμπονται στο ακροατήριο αποκλειστικά και μόνον με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών (άρ. 308 παρ. 1 ΚΠΔ) και όχι με απευθείας κλήση στο ακροατήριο, ΠΧρ 2007, σ. 756 επ.

49. Ο Ν. 3691/2008 για την πρόληψη και καταστολή της νομιμοποιήσεως εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και της χρηματοδοτήσεως της τρομοκρατία. Η οριστικοποίηση μιας διαχρονικής δογματικής εκτροπής και η εμπέδωση της κατασταλτικής αυθαιρεσίας, ΠΧρ 2008, σ. 923 επ. (=Τ.Τ. Αλεξιάδη)

50. Ευρωπαϊκή Ένωση και ΕΣΔΑ. Ιδίως ενόψει και της συζητούμενης προτάσεως αποφάσεως-πλαισίου (COM 2004/328 τελικό) για «ορισμένα δικονομικά δικαιώματα στο πλαίσιο ποινικών διαδικασιών σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση», ΠΧρ 2008, σ. 97 επ. (= Ποινικές επιστήμες. Θεωρία και πράξη. Τιμ.Τ. Μπενάκη). 2009, σ. 1113 επ.)

51. Η σύγχρονη ποινική νομοθεσία και η διαφαινόμενη σταδιακή μεταβολή του ρόλου του εισαγγελέα, ΠοινΔικ 2009, σ. 66 επ. (=Τ.Τ. Καλ. Σπινέλλη. 2010, σ. 1171 επ.)

52. Η αναθεώρηση του ΚΠΔ. Οι αναγκαίες εν γένει τροποποιήσεις και ιδίως η υπέρβαση των αλληλοσυγκρουόμενων (ενδο)δικονομικών μοντέλων ουσιαστικής περατώσεως της κύριας ανακρίσεως και παραπομπής των κακουργημάτων στο ακροατήριο, ΠΧρ 2009, σ. 673 επ. (= Τ.Τ. Καρρά)

53. Ο «διακινητής», ο «χρήστης» και ο «διακινητής – χρήστης» ναρκωτικών. Η πρακτικά ασαφής και νομικά πάντως δυσχερής κυρωτική διαφοροποίηση μίας «γκρίζας ζώνης» του αξιοποίνου, σε «ΕΣΔΙ, Εγκληματικότητα και κράτος δικαίου». 2009, σ. 93 – 116

54. Η αναθεώρηση του ΚΠΔ: Oι προφανείς αναγκαιότητες και οι προσφορότερες κατευθύνσεις, Τιμητικός Τόμος Καθηγητή Ιωάννη Βούλγαρη, 2010, σελ. 907 επ.

55. Η ποινική προστασία των μέσων πληρωμής στην Ε.Ε. Και μία νομοτεχνική πρόταση για την ορθολογικότερη ενσωμάτωση της 2001/413/ΔΕΥ Αποφάσεως-Πλαισίου «για την καταπολέμηση της απάτης και της πλαστογραφίας που αφορούν τα μέσα πληρωμής πλην των μετρητών» στην ελληνική έννομη τάξη, ΠΧρ 2010, σ. 353 επ.

56. O πρόσφατος ν. 3811/2009 και ειδικότερα οι τροποποιήσεις της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά (Κ.Ν.Ν.) ΠοινΔικ 2010, 454 επ.

57. Νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες: αντεγκληματική σκοπιμότητα και νομοτεχνική κατάστρωση του νόμου, σε: «ΕΣΔΙ, Ποινικό δίκαιο σήμερα. Μέσο προστασίας ή μέτρο ελευθερίας;», 2010, 121 επ.

58. Η «δημόσια περιουσία» ως προνομιακός στόχος του οικονομικού εγκλήματος: καθορισμός του (εννοιολογικού) εύρους της και (ανάγκη;) διακρίνουσας προστασίας της, ΠΧρ 2011, σ. 412 επ.

59. Η ποινικοποίηση της χρήσεως ναρκωτικών. Ένα ζήτημα στα δικαιοκρατικά όρια του Ποινικού Δικαίου και το συζητούμενο νομοσχέδιο για την αντικατάσταση της αντιναρκωτικής νομοθεσίας, ΕΝΩΠΙΟΝ 2012.

60. Ένας φαύλος κύκλος χωρίς τέλος: οι τροποποιήσεις του ΠΚ (για την επιτάχυνση της Δικαιοσύνης και την αποσυμφόρηση των φυλακών). Και μία πρόταση για μία συνολική, ουσιαστική και πρακτικά εφικτή λειτουργική αναθεώρηση του ποινικού μας συστήματος, ΠοινΔικ 2012, σ. 921 επ. (pdf)

Ε. Γνωμοδοτήσεις (δημοσιευμένες)
1. Λεωφορεία: εκτέλεση συγκοινωνιακού έργου με τουριστικά λεωφορεία σε διαδρομές που έχουν ανατεθεί σε άλλους οργανισμούς μεταφορών. Εφαρμογή ν. 711/1977 και όχι ν. 1903/1990 (Ιδιωτ. Γνωμοδότηση με Λ. Μαργαρίτη), Υπερ. 1995, σ. 439 επ.
2. Προβλήματα ερμηνεία του εγκλήματος της παραχαράξεως, Υπερ. 2000, σ. 935 επ.
3. Η χρήση των στοιχείων υιοθεσιών ως παρανόμων αποδεικτικών μέσων (με Φουντεδάκη και Δημήτραινα), ΠοινΔικ 2002, σ. 915 επ.

ΣΤ. Βιβλιοκρισίες
Στο έργο των Μαργαρίτη/Δημήτραινα, Ακάλυπτη επιταγή. Ζητήματα ουσιαστικού και δικονομικού ποινικού δικαίου, ΠΛογ 2001, σ. 326 επ.

Βόλος: Οι αλλαγές στο Ποινικό Δίκαιο έχουν ορίζοντα εξαμήνου…

Παρασκευή, 15 Φεβρουαρίου 2013 22:40 |

ΒΟΛΟΣ

Βόλος: Οι αλλαγές στο Ποινικό Δίκαιο έχουν ορίζοντα εξαμήνου…

Όταν μιλάμε για νομοθεσία στην Ελλάδα, πλέον σήμερα μιλάμε για μια νομοθεσία που θίγει ατομικά δικαιώματα. Οι τελευταίες τροποποιήσεις στους ποινικούς νόμους χαρακτηρίζονται από πανικόβλητες επιλογές της Πολιτείας, κυρίως με βραχεία κρίση, χάρη του κατευνασμού της δημοσιότητας. Τούτο τόνισε – μεταξύ άλλων- ο γνωστός καθηγητής Ποινικού Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης κ. Στέφανος Παύλου, εκ των ομιλητών της ημερίδας του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου με θέμα: «Πρόσφατες νομοθετικές εξελίξεις στον Ποινικό Κώδικα και στην Ποινική Δικονομία (ν.3904/2012 και ν.4055/2012 κ.λ.π.)».

Η ημερίδα ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του καθηγητή Γιάννη Μανωλεδάκη, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή πριν από ένα χρόνο και για τον οποίο μίλησε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου κ. Αν. Βολιώτης.
Στην ημερίδα μίλησαν επίσης οι κ.κ. Αθανάσιος Ζαχαριάδηςς, επίκουρος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Πολυχρόνης Τσιρίδης, μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων. Η ημερίδα είχε νομικό ενδιαφέρον και στόχευε στην ενημέρωση των νομικών (δικηγόρων και δικαστών) στις αλλαγές που έρχονται με τις νέες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα.
Ο κ. Παύλου μιλώντας στους δημοσιογράφους υπογράμμισε πως «ο νομοθέτης τα τελευταία χρόνια, νομοθετεί με κριτήρια την αποσυμφόρηση των φυλακών. Η αποσυμφόρηση γίνεται με μία εκτόνωση των ήδη επιβεβλημένων ποινών. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος, που απαξιώνει την ίδια την έννοια της ποινής. Το δεύτερο που επιχειρεί να κάνει ο νομοθέτης είναι πλέον να διαχειριστεί το πρόβλημα με διαδικαστικούς όρους. Να αλλάξει διαδικασίες. Πως το κάνει αυτό για να πετύχει την επιτάχυνση, απλουστεύοντας. Η απλούστευση, όμως, και εδώ είναι το ζήτημα των εγγυήσεων σημαίνει φαλκίδευση και απώλεια δικαιωμάτων. Τελικώς νομοθετούμε πανικόβλητοι υπό το δεδομένο όριο αντοχής του σωφρονιστικού συστήματος που έχει εξαντληθεί».

Σε ερώτηση πώς μπορούμε να βγούμε από αυτόν τον κύκλο απάντησε: «Δεν υπάρχει μαγική λύση. Πιστεύω ότι πρέπει να πάμε, χρησιμοποιώντας όρους από την εξοικείωση που έχουμε με τους υπολογιστές, κάνοντας reset, να μην σας πω format. Δηλαδή να σβήσουμε τα πάντα και να πάμε σε μία απαρχής, άλλη ποινική νομοθεσία. Γιατί ότι κάνουμε έχει ορίζοντα εξαμήνου.

Από την εποχή του μακαρίτη του Μαγκάκη, που βγήκε ο πρώτος νόμος για την αποσυμφόρηση των φυλακών, βγήκαν 36 Νόμοι με αντικείμενο την αποσυμφόρηση των φυλακών και οι φυλακές δεν αποσυμφορούνται. Πρέπει να πάμε σε άλλο ποινικό δίκαιο, σε άλλο ποινικό κώδικα. Υπάρχει μία επιτροπή, η οποία παρήγαγε ένα σχέδιο του ποινικού κώδικα, τίθεται σε διαβούλευση και συσκέπτονται όλοι οι φορείς, είναι μία αρχή, δεν λέμε ότι είναι η καλύτερη λύση, αλλά πρέπει να πάμε σε ένα φορμάτ».

Στα μαχαίρια Διαμαντοπούλου - Πελεγρίνης για την κατάληψη της Νομικής

15/02/2012 13:55

Συνεχίζεται ο πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ της υπουργού Παιδείας και του πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όσον αφορά τις ευθύνες της πρυτανείας για την κατάληψη του κτηρίου της Νομικής.

Με αφορμή τις δηλώσεις της κ. Διαμαντοπούλου ο Θ. Πελεγρίνης, κατόπιν αποφάσεως του Πρυτανικού Συμβουλίου, δηλώνει:

1. Τα αναφερθέντα από την Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, ότι ο Πρύτανης «έδωσε τη Νομική να μπουν μέσα από την Πέμπτη μέχρι τη Δευτέρα» και ότι γνωρίζει πως «έγινε συμφωνία να μπουν μέσα μέχρι τη Δευτέρα» είναι απολύτως ψευδή και συκοφαντικά, διεδόθησαν με πλήρη γνώση της αναλήθειάς των από την Υπουργό που κρύπτεται πίσω από την υπουργική της ασυλία η οποία της εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Την προκαλεί να αποδείξει την «αλήθεια» των ψευδών ισχυρισμών της άμεσα, δημόσια και ενώπιον της Δικαιοσύνης.

2. α) Το θέμα θα τεθεί αύριο στη Σύγκλητο η οποία ως θεσμικό όργανο θα αποφασίσει τι θα πράξει για να διαφυλάξει το κύρος του Πανεπιστημίου. β) Θα προτείνει την υποβολή μήνυσης για όσα συνέβησαν στη Νομική Σχολή. γ) Ήδη ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου οι υπηρεσίες του Πανεπιστημίου ερευνούν τα συμβάντα και θα κατατεθούν έγγραφα – πορίσματα.

3. Θα ζητήσει από τη Σύνοδο των Πρυτάνεων να συγκληθεί εκτάκτως και να τοποθετηθεί επί της έλλειψης παροχής προστασίας του Πανεπιστημίου και της απρόκλητης επίθεσης που δέχεται το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στο πρόσωπο του Πρύτανη.

4. Ζητεί από τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας να διαφυλάξουν το κύρος και την ομαλή λειτουργία του Δημοσίου Πανεπιστημίου από την άσκηση μικροπολιτικής ενόψει των επικείμενων εθνικών εκλογών.

Θ. Πελεγρίνης:

Θ. Πελεγρίνης: Από τον Καντ στους λαθρομετανάστες

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης

Ads by Google
Χάρτες - Αθήνα Αναλυτικοί χάρτες για την Αθήνα! Όλα τα πιθανά σημεία ενδιαφέροντος. www.xo.gr/Maps_Athens

Στη δίνη μιας πρωτόγνωρης περιπέτειας βρέθηκε τις τελευταίες δυο μέρες ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ Θεοδόσης Πελεγρίνης. Οι 230 μετανάστες που έχουν εγκατασταθεί στο χώρο της Νομικής Σχολής Αθηνών και ζητούν να τους δοθεί άδεια παραμονής, έβαλαν τον καθηγητή σε μια μάχη με αβέβαιο αποτέλεσμα.

Ένας άνθρωπος της φιλοσοφίας κλήθηκε να δώσει την λύση σε έναν γρίφο του ελληνικού παραλόγου. Η θέση στην οποία έχει περιέλθει ο κ Πελεγρίνης τουλάχιστον άβολη έως ... δεινή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθώς έχει να ισορροπήσει μεταξύ φοιτητών, πολιτείας, ηθικών διλημμάτων και κοινής λογικής.

Ωστόσο η πολυετής εκπαίδευση του καθώς και η αυτόνομη σκέψη του, φαίνεται ότι τον έχουν βοηθήσει να χειριστεί όσο το δυνατόν καλύτερα την παρούσα κατάσταση, αν και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι αυτό που θα κυριαρχήσει στις εντυπώσεις.

Η φιλοσοφία του Κάντ περί εφαρμοσμένης στην καθημερινότητα ηθικής (τρόπος ζωής) φαίνεται ότι έχει παίξει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Πελεγρίνη και τον έχει βοηθήσει να μην είναι αποκομμένος από τις εξελίξεις, όπως θα μπορούσε να συμβαίνει με έναν άνθρωπο απορροφημένο σε μία θεωρητική επιστήμη. Κάθε άλλο, μάλιστα, όπως άλλωστε δείχνει η πορεία του στα κοινά αλλά και η σελίδα στο Facebook που διατηρεί.

Οι φοιτητές του μιλούν για έναν ήπιο, ευγενή και πολύ δημοφιλή άνθρωπο, που ως κύριο χαρακτηριστικό έχει την διαλλακτικότητα. Ως προς τις πολιτικές του πεποιθήσεις, όσο σαφές είναι ότι έλαβε την έδρα της Φιλοσοφίας από ένα τμήμα στο οποίο κυριαρχούσαν οι καθηγητές με συντηρητικές απόψεις, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι εύκολα θα μπορούσε να (αυτο)προσδιοριστεί ως εκφραστής αριστερών απόψεων.

Πλούσιο συγγραφικό υλικό

Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου του Έξετερ της Aγγλίας ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, εκτός από τις μελέτες και τα άρθρα, που δημοσιεύθηκαν σε επιστημονικά περιοδικά και σε εφημερίδες, έχει γράψει ως τώρα τα ακόλουθα βιβλία:

-1. Kant’s Conceptions of the Categorical Imperative and the Will
-2. H έννοια του κάλους στον Δαμάσκιο
-3. Kεφάλαια ηθικής φιλοσοφίας -H αυτονομία του ηθικού λόγου
-4. Eμπειρία και πραγματικότητα
-5. Kανονικότητα και μοναδικότητα
-6. H ανθρώπινη ύπαρξη
-7. H θεμελίωση του ηθικού βίου
-8. Άνθρωπος, ζώα, μηχανές
-9. Φιλοσοφία και αμφισβήτηση
-10. Mάγοι της φιλοσοφίας
-11 H μελαγχολία της Aναγέννησης
-12 Hθική φιλοσοφία
-13 Oι πέντε εποχές της φιλοσοφίας
-14 Aρχές φιλοσοφίας (εγχειρίδιο για την Γ τάξη Λυκείου)
-15 Παιδιά του Kάιν
-16 Ασκήσεις φιλοσοφίας για τη ζωή και την τέχνη
- 17 Νεοπλατωνισμός: Το λυκόφως της αρχαίας ελληνικής φιλοοσφίας
- 18 Λεξικό της Φιλοσοφίας
- 19 Σφηνάκια
-20 Από τον πολιτισμό στην πείνα
-21 Η αιώνια επιστροφή της φιλοσοφίας
-22 Η φιλοσοφία στη σκηνή
-23 Εγχειρίδιον παθών
24. Ιατρική ηθική
25. Εισαγωγή στην φιλοσοφία

Ο ίδιος το 2007 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου, ενώ πέρα από την συγγραφική δραστηριότητα και την ακαδημαϊκή διδασκαλία, έχει οργανώσει επτά πανελλήνια και διεθνή συμπόσια στο Παλιό Πανεπιστήμιο: το 1993 με θέμα «Φάουστ: η μαγεία της φιλοσοφίας-η φιλοσοφία της μαγείας», το 1994 με θέμα «Γαλιλαίος Γαλιλέι: αιρετικές φωνές», το 1996 με θέμα «H εκδίκηση», το 1997 με θέμα «H μοχθηρία του γέλιου», το 1998 «Tο αίωνιο θήλυ» και το 1999 «Ωδή στην νύχτα» και 2000 H αξία της φθοράς.

Στο πλαίσιο των συμποσίων αυτών παρουσιάστηκαν αντίστοιχα οι επαγελματικές θεατρικές παραστάσεις των έργων: Φάουστ του Γκαίτε, Γαλιλαίος Γαλιλέι του Mπρεχτ σε μουσική του Άισλερ, Oθέλλος του Σαίξπηρ, Δον Zουάν του Mολιέρου, Λοκαντιέρα του Γκολντόνι, Tα λάθη μιας νύχτας του Γκόλντσμιθ και Eλένη του Pίτσου.

Μυθιστορήματα, ραδιόφωνο και τηλεόραση

Παράλληλα προς την επιστημονική δραστηριότητά του ο καθηγητής Πελεγρίνης έχει εκδώσει από τις εκδόσεις Πατάκη δυο λογοτεχνικά βιβλία: την συλλογή διηγημάτων με τον γενικό τίτλο Δεύτερη επιλογή και το μυθιστόρημα Tο είδωλο του κόσμου , το οποίον παρουσιάστηκε επίσης από το Tρίτο Πρόγραμμα της Eλληνικής Pαδιοφωνίας.

Oργάνωσε και παρουσίασε στην Δημόσια Tηλεόραση τρεις σειρές εκπομπών: το 1999 την αποτελούμενη από 10 επεισόδια σειρά Tην ταυτότητά σας, παρακαλώ, το 2000 την αποτελούμενη από 13 επεισόδια σειρά Kαι το ταξίδι συνεχίζεται και το 2002 την αποτελούμενη από 13 επεισόδια σειρά Η 25η Ώρα.

Συνεργάστηκε, ακόμη, με το Τρίτο Πρόγραμμα της Eλληνικής Pαδιοφωνίας., όπου το 2001 και το 2002 παρουσίασε, αντίστοιχα τις καθημερινές εκπομπές Eγχειρίδιο φιλοσοφίας και Λεξικό της Φιλοσοφίας.

Από το 2006, στο πλαίσιο του προγράμματος Megaron Plus, παρουσιάζει την Φιλοσοφία στην Σκηνή, σειρά θεατρικών παραστάσεων που αναφέρονται στην ζωή και την πνευματική δράση κορυφαίων φιλοσόφων της αρχαιότητας και της νεότερης και σύγχρονης εποχής, δηλαδή τον Θαλή, τον Ηράκλειτο, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Καρτέσιο, τον Χιουμ, τον Καντ, τον Σοπενχάουερ, τον Νίτσε, τον Κίρκεγκωρ και τον Βιτγκενστάιν.

Πέρσι, ο κ Πελεγρίνης έγινε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ανεμος... ΜΙΤ και Χάρβαρντ στο

Ανεμος... ΜΙΤ και Χάρβαρντ στο Καποδιστριακό

«Αέρας» κορυφαίων πανεπιστημίων, όπως το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ, το Πρίνστον και το Paris VII, πνέει στο αρχαιότερο ΑΕΙ της χώρας. Κι αυτό, διότι πλέον στο «τιμόνι» του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών βρίσκονται και καθηγητές διεθνούς φήμης, Έλληνες και Αμερικανοί, καθώς και διακεκριμένα στελέχη του τραπεζικού συστήματος της χώρας.
Η εκλογή, των εξωτερικών μελών στο Συμβούλιο Ιδρύματος εξέπληξε ευχάριστα: Πρόεδρος του Συμβουλίου εξελέγη ομόφωνα ο 50χρονος καθηγητής Επιχειρησιακής Έρευνας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης κ. Δημήτρης Μπερτσιμάς, ο οποίος διδάσκει στο ΜΙΤ ήδη από το 1988. Σε θέσεις εξωτερικών μελών εξελέγησαν, ακόμη, ο πρώην διευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα και καθηγητής στην έδρα Blegen Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι των ΗΠΑ κ. Τζάκ Ντέιβις, οι Έλληνες καθηγητές του εξωτερικού κ.κ. Σταύρος Κατσανέβας καθηγητής Φυσικής ο πανεπιστήμιο Paris VII, Αλέξανδρος Νεχαμάς καθηγητής Φιλοσοφίας και Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Πρίνστον, Γιώργος Τσώκος καθηγητής Παθολογίας στο Ππανεπιστήμιο Χάρβαντ, αλλά και ο κ. Αλέξανδρος Τουρκολιάς, ο οποίος είναι διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.
Λίστα με 34 άτομα
Στα πρόσωπα αυτά κατέληξαν χθες τα οκτώ εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου Ιδρύματος ύστερα από εκτενή συζήτηση και ενδελεχή εξέταση των υποψηφιοτήτων. Η λίστα με τις συνολικά 34 υποψηφιότητες για τη διεκδίκηση των θέσεων εξωτερικών μελών του Συμβουλίου ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών περιελάμβανε «ηχηρά» ονόματα όχι μόνο από τον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά και από τον τραπεζικό και δικαστικό τομέα, ακόμη όμως και στρατηγούς εν αποστρατεία. Ενδεικτικά, μεταξύ των υποψηφιοτήτων ήταν ο επίτιμος πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Ρωμύλος Κεδίκογλου, ο τέως υφυπουργός Οικονομικών κ. Πέτρος Δούκας, ο στρατηγός εν αποστρατεία κ. Δημήτριος Σκαρβέλης, αλλά και ο τέως πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου κ. Ανδρέας Κιντής.
Ο ρόλος του συμβουλίου
Με βάση τον νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση, το Συμβούλιο Ιδρύματος αποτελεί, μαζί τη σύγκλητο και τον πρύτανη, τα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων.
Το Συμβούλιο έχει αρμοδιότητες ελεγκτικές και εγκριτικές πράξεων της διοίκησης του ιδρύματος, ενώ εκλέγει τον πρύτανη για τριετή θητεία, ύστερα από διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος.
Μάλιστα, ο πρύτανης μπορεί ακόμα και να παυθεί για ανεπάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων του με απόφαση του Συμβουλίου Ιδρύματος η οποία, βεβαίως, λαμβάνεται με πλειοψηφία.
Σημειώνεται ότι, πριν από τη ψήφιση του νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση, η Ελλάδα, μαζί με τη Ρουμανία, αποτελούσαν... ευρωπαϊκή εξαίρεση, καθώς είναι οι μόνες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου η διοίκηση των ΑΕΙ ασκείται κατ΄ αποκλειστικότητα από τον πρύτανη και τα μέλη της Συγκλήτου. Στις άλλες χώρες, είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος των Συμβουλίων Ιδρύματος, στα οποία μετέχουν εξωπανεπιστημιακές προσωπικότητες κυρίως από τον βιομηχανικό ή τον εμπορικό τομέα, ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη σύνδεση ανάμεσα στα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης και την οικονομία.
Σήμερα, πάντως, δύο χρόνια μετά τη ψήφιση του νόμου και ύστερα από έντονες αντιδράσεις εκ μέρους μερίδας φοιτητών και πανεπιστημιακών, Συμβούλια Ιδρύματος έχουν εκλεγεί σχεδόν στα περισσότερα ΑΕΙ της χώρας.
Τελευταίο «οχυρό» αντίστασης παραμένει το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου η πρώτη απόπειρα εκλογής με κάλπη προγραμματίζεται για την προσεχή Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου.
Εν τω μεταξύ, την παραίτησή του φέρεται να υπέβαλε χθες ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Τριαντάφυλλος Αλμπάνης, εξαιτίας της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στα πανεπιστήμια και των προβλημάτων από τη μείωση της χρηματοδότησης.
Βιογραφικά των εκλεγέντων
Δημήτριος Μπερτσιμάς
Ο Δημήτριος Μπερτσιμάς γεννήθηκε το 1962 στην Αλεξανδρούπολη. Το 1985 αποφοίτησε από τη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στα εφαρμοσμένα μαθηματικά και την επιχειρησιακή έρευνα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ).
Το 1988, σε ηλικία μόλις 26 ετών, εξελέγη επίκουρος καθηγητής στο ΜΙΤ όπου παραμένει μέχρι και σήμερα κατέχοντας την έδρα της Επιχειρησιακής Ερευνας στη Sloan School of Management του ιδρύματος. Παράλληλα, έχει εργαστεί στο Πανεπιστήμιο Stanford.
Σταύρος Κατσανέβας
Ο Σταύρος Κατσανέβας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 11 Orsay. Δίδαξε ως λέκτωρ και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ως τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λιόν. Εργάστηκε για τρία χρόνια στο Εθνικό Εργαστήριο του Fermi (Σικάγο) και πέντε χρόνια στο CERN (Γενεύη). Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 7 (Denis Diderot) και υποδιευθυντής του IN2P3 (Εθνικού Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων) του CNRS (Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών) της Γαλλίας.
Αλέξανδρος Νεχαμάς
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Swarthmore College και έλαβε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον εργάζεται σήμερα, ως καθηγητής φιλοσοφίας και συγκριτικής φιλολογίας. Μεταξύ των έργων του, συγκαταλέγονται το βιβλίο «Νίτσε: Η ζωή ως λογοτεχνία», η μελέτη «Η ρητορική του Αριστοτέλη: φιλοσοφικά δοκίμια» που έγινε σε συνεργασία με τον David J. Furley, καθώς και οι σχολιασμένες μεταφράσεις του «Φαίδρου» και του «Συμποσίου» του Πλάτωνα τις οποίες εκπόνησε μαζί με τον Paul Woodruff.
Τζακ Ντέιβις
Ο Τζακ Ντέιβις είναι καθηγητής στην έδρα Blegen Ελληνικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Στην Ελλάδα, έχει διευθύνει αρχαιολογικές μελέτες στο νησί της Κέας, στην κοιλάδα της Νεμέας, καθώς και την περιοχή όπου βρίσκεται το ανάκτορο του Νέστορος στη Μεσσηνία. Παράλληλα, έχει ασκήσει καθήκοντα διευθυντή της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα.
Αλέξανδρος Τουρκολιάς
Ο Αλέξανδρος Τουρκολιάς γεννήθηκε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Κατέχει πτυχίο Πολιτικών Επιστημών και Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, πτυχίο Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη Διοίκηση ναυτιλιακών εταιρειών, στις ναυτιλιακές ασφαλίσεις και στο ναυτιλιακό δίκαιο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως υπάλληλος ναυτιλιακών χορηγήσεων στην Bank of America το 1977. Στον χώρο της Εθνικής Τράπεζας εισήλθε το 1997 ως Διευθυντής Ναυτιλιακών Εργασιών. Το 2002 ανέλαβε Γενικός Διευθυντής Ναυτιλιακών Εργασιών και το 2004 του ανατέθηκαν καθήκοντα Γενικού Διευθυντή Εταιρικής και Επενδυτικής Τραπεζικής. Σήμερα είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής.
Γεώργιος Τσώκος
Ο Γεώργιος Τσώκος γεννήθηκε στο Μίστρο Ευβοίας. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών από όπου το 1977 έλαβε, επίσης, το δίπλωμα μεταπτυχιακών σπουδών στη Βιοστατιστική. Έχει ειδικευτεί στην Παθολογία και τη Ρευματολογία. Το 1979 μετέβη στις ΗΠΑ όπου ακολούθησε μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα και, παράλληλα, άσκησε και καθήκοντα σε πολλές διοικητικές θέσεις. Σήμερα είναι καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και διευθυντής του τμήματος Κλινικής Ρευματολογίας στο κύριο Πανεπιστημιακά Νοσοκομείο Beth Israel Deaconess Medical Center της Ιατρικής Σχολής του ίδιου πανεπιστημίου.
Πηγή: Ημερησία

ΔΙΑΛΕΞΗ “Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΔΥΣΗ” | 17 Δεκεμβρίου 2012,19.00 | Μέγαρο Μουσικής Αθηνώ

ΔΙΑΛΕΞΗ “Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΔΥΣΗ” | 17 Δεκεμβρίου 2012,19.00 | Μέγαρο Μουσικής Αθηνών |

Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Z. Κοπιδάκης και Στάθης Ψύλλος σκιαγραφούν όψεις των σχέσεων Ελλάδας και Δύσης αναφερόμενοι στο έργο των αρχαίων κλασικών (Πλάτωνα, Αλκαίου, Οράτιου κλπ) και τη λειτουργία του ως υπόβαθρου της κοινής πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Πρόκειται για την εναρκτήρια μιας σειράς ομιλιών του φετινού Κύκλου «Κοινωνία-Οικονομία-Δίκαιο» του Megaron Plus που πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου (ΚΙΚΠΕ) και την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας (Ε.Μ.Ε.ΙΣ.).

«Η Ελλάδα και η Δύση» ή αλλιώς οι όψεις των σχέσεων που ανέπτυξαν στο πέρασμα των αιώνων οι Έλληνες και οι ευρωπαϊκοί λαοί απασχολούν, μεταξύ άλλων, το ανοιχτό φόρουμ ιδεών που συνιστά και φέτος το πρόγραμμα του Megaron Plus και ειδικότερα τον Κύκλο του με θέμα «Κοινωνία-Οικονομία-Δίκαιο». Έναν Κύκλο (διαλέξεων, δημόσιων συζητήσεων και νομικών συμποσίων) που πραγματοποιείται σε συνεργασία με άλλους ελληνικούς και ξένους φορείς πολιτισμού, ιδρύματα κι οργανισμούς και τη συμμετοχή κορυφαίων προσωπικοτήτων και διανοουμένων οι οποίοι συζητούν θέματα που απασχολούν την κοινωνία και τη διαμόρφωση του κόσμου που αλλάζει κι επαναδιατυπώνει το μέλλον του.

Στο πλαίσιο αυτού του Κύκλου, η πρώτη εκδήλωση μιας σειράς ομιλιών με θέμα την «Ελλάδα και τη Δύση», φέρνει στη σκηνή του Megaron Plus – τη Δευτέρα 29 Οκτωβρίου, στις 7 το απόγευμα – τον καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Ζ. Κοπιδάκη και τον καθηγητή Φιλοσοφίας και Θεωρίας της Επιστήμης και της Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Στάθη Ψύλλο. Την εκδήλωση συντονίζει ο αρθρογράφος της Καθημερινής κι αρχισυντάκτης του καλλιτεχνικού τμήματος της εφημερίδας, Νίκος Ξυδάκης. Χαιρετισμό θα απευθύνουν ο Τηλέμαχος Μαράτος, Πρόεδρος του Ε.Μ.Ε.ΙΣ. και ο Μάνος Δημητρακόπουλος, Αντιπρόεδρος του Κ.Ι.Κ.Π.Ε.

Δύο Έλληνες επιστήμονες να μοιραστούν με το κοινό του Μεγάρου τις απόψεις τους περί της αμφίδρομης σχέσης Ελλήνων και ευρωπαϊκών λαών που με διακυμάνσεις συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από τη διάλεξή του με τίτλο «Αλκαίος και Οράτιος στον Ψηλορείτη», ο καθηγητής Μ. Κοπιδάκης, θα μιλήσει για την κλασική παράδοση και τη λειτουργία της ως υπόβαθρου της κοινής πολιτιστικής μας κληρονομιάς Ελλήνων κι Ευρωπαίων, έχοντας ως σημείο αναφοράς μία «επιφάνεια» που συντελέστηκε το 1941, με πρωταγωνιστές τον στρατηγό Κράιπε και τον εκπρόσωπο της Αγγλίας επί γερμανοκρατούμενης Κρήτης, Πάτρικ Λη Φέρμορ. Ενώ η ομιλία του καθηγητή Στάθη Ψύλλου με θέμα «Ιδέες και πράξεις: Ο Πλάτων και η σύγχρονη φιλοσοφία» θα περιστραφεί γύρω από το χρέος της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής σκέψης στον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο, με αφορμή την πολυσυζητημένη δήλωση του Άγγλου μαθηματικού και φιλόσοφου Αλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ, συνεργάτη του Μπέρτραντ Ράσελ, πως «ο ασφαλέστερος γενικός χαρακτηρισμός της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής παράδοσης είναι ότι συνίσταται σε μια σειρά από υποσημειώσεις στον Πλάτωνα».

Στη διάλεξή του με θέμα «Αλκαίος και Οράτιος στον Ψηλορείτη», ο καθηγητής Μ. Κοπιδάκης ανατρέχει στο ιστορικό γεγονός της απαγωγής του Γερμανού διοικητή του νησιού, Κράιπε, από μια ομάδα Κρητών αγωνιστών, με επικεφαλής τον Άγγλο ταγματάρχη Πάτρικ Λη Φέρμορ, που τον οδηγεί στον Ψηλορείτη σκοπεύοντας να τον φυγαδεύσει στην Αίγυπτο. «Πάνω στις χιονισμένες βουνοπλαγιές» σημειώνει ο καθηγητής «συντελείται μια «επιφάνεια». Ο Γερμανός απαγγέλλει στα λατινικά την πρώτη στροφή από την ωδή του κορυφαίου Λατίνου ποιητή Οράτιου κι εκεί που σταματά για να πάρει ανάσα, ο Άγγλος συνεχίζει την απαγγελία του ποιήματος επίσης στα λατινικά.

Η ωδή αυτή είναι ελεύθερη απόδοση ενός ποιήματος του Αλκαίου – του αρχαίου ποιητή από την Μυτιλήνη που επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους -, το θέμα του οποίου απαντά και σε ριζίτικα τραγούδια».

Η τεράστια επιρροή που άσκησε η αρχαιοελληνική σκέψη στη διαμόρφωση της σύγχρονης ευρωπαϊκής φιλοσοφικής θεώρησης απασχολεί και τη διάλεξη του Στάθη Ψύλλου («Ιδέες και πράξεις: Ο Πλάτων και η σύγχρονη φιλοσοφία») που επικεντρώνεται στη διαδρομή των Πλατωνικών ιδεών στο πέρασμα των αιώνων. Εκκινώντας το συλλογισμό του από την πολυσυζητημένη δήλωση του μαθηματικού και φιλόσοφου Αλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ πως «ο ασφαλέστερος γενικός χαρακτηρισμός της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής παράδοσης είναι ότι συνίσταται σε μια σειρά από υποσημειώσεις στον Πλάτωνα», ο καθηγητής υπογραμμίζει πως «αν και υπερβολική αν αναγνωστεί κυριολεκτικά, η δήλωση αυτή αναδεικνύει με έμφαση το χρέος της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής σκέψης στον Πλάτωνα. Είτε ως αντίπαλος είτε ως σύμμαχος, ο Πλάτων αποτέλεσε και αποτελεί μια ανεξάντλητη πηγή ιδεών, επιχειρημάτων και θέσεων που διατηρούν την επικαιρότητα και την ζωντάνια τους. Από τη θεωρία της γνώσης και την θεωρία των ιδεών ως την ηθική και τη δομή της πολιτείας, ο Πλάτων, και μέσω αυτού ο Σωκράτης, έθεσαν σε κίνηση μια δέσμη ιδεών που συγκροτούν τη φιλοσοφία και την προβάλλουν ως μια αναστοχαστική δραστηριότητα που συνθέτει και ανασυνθέτει τους διανοητικούς ορίζοντες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η αφήγηση των διαδρομών των Πλατωνικών ιδεών στην φιλοσοφία θα αναδείξει ότι η πλατωνική σκέψη διδάσκει στον σύγχρονο άνθρωπο τρόπους για να αντιτάξει τον ορθό λόγο σε τρέχοντες μύθους, για να ανακαλύψει τον «εσωτερικό Σωκράτη» που θα αποτελέσει αρωγό της προσπάθειάς του να εξετάσει τον βίο του, για να επανασυνδέσει την γνώση με την αρετή και να αναθεωρήσει την θέση του στον κόσμο».

Ο Μ. Ζ. Κοπιδάκης γεννήθηκε το 1945. Σπούδασε κλασική φιλολογία στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Χαϊδελβέργης. Από το 1975 ως το 1998 δίδαξε Αρχαία Ελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και από το 1999 δίδαξε στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.Έχει γράψει: “Το Γ΄ βιβλίο των Μακκαβαίων και ο Αισχύλος” (1982), “Αριάδνη. Σχόλια στον ερωτικό Σεφέρη” (1984), “Γιώργος Σεφέρης και Μάρω. Αλληλογραφία” (επιμέλεια, 1986), Λογγίνος, “Περί ύψους” (μετάφραση και σχόλια, 1990), “Συμωνίδου, Ίαμβος κατά γυναικών” (1994), “Οίνον επαινώ. Ανθολογία ποίησης για το κρασί” (1995), “Ιστορία της ελληνικής γλώσσας” (σχεδιασμός και επιμέλεια, 1999), “Εν λόγω ελληνικώ…” (2003) κ.ά. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα αφορούν τον Αισχύλο, τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, την Καινή Διαθήκη (θρησκειολογικό υπόβαθρο, γλώσσα και ύφος), την ελληνόφωνη Ιουδαϊκή γραμματεία, την ιστορία της ελληνικής γλώσσας, την Κρητική διάλεκτο, τη νεοελληνική ποίηση και την ιστορία των Κρητικών επαναστάσεων.

Ο Στάθης Ψύλλος είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας της Επιστήμης και της Μεταφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Φιλοσοφίας της Επιστήμης (l’AIPS). Έλαβε το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία της Επιστήμης από το King’s College London το 1994 και εργάστηκε στο London School of Economics από το 1995 έως το 1998. Από το 1993 έως το 1998 διετέλεσε πρώτα βοηθός και στη συνέχεια αναπληρωτής διευθυντής σύνταξης του British Journal for the Philosophy of Science. Από το 1998 είναι συνεργάτης του Centre for the Philosophy of Natural and Social Sciences (CPNSS) του LSE. Από το 2007 έως το 2009 διετέλεσε Πρόεδρος της European Philosophy of Science Association (EPSA). Από το 2009 είναι Διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού Metascience. Είναι συγγραφέας των βιβλίων: Scientific Realism: How Science Tracks Truth (Routledge 1999), Causation and Explanation (Acumen & McGill-Queens University Press 2002) – το οποίο έλαβε το βραβείο των Προέδρων της Βρετανικής Εταιρίας για τη Φιλοσοφία της Επιστήμης (BSPS) για το καλύτερο εγχειρίδιο φιλοσοφίας της επιστήμης -, Philosophy of Science A -Z (Edinburgh University Press 2007), Λογική: Η Δομή του Επιχειρήματος (με τους Δημήτρη Πορτίδη και Διονύσιο Αναπολιτάνο, Νεφέλη 2007), Knowing the Structure of Nature (Palgrave/MacMillan, 2009), Επιστήμη και Αλήθεια (Εκδόσεις Οκτώ, 2009). Είχε την επιμέλεια (με τον Martin Curd) του Routledge Companion to Philosophy of Science (Routledge 2008) – το οποίο αποτέλεσε ένα από το εξαίρετα ακαδημαϊκά βιβλία για το έτος 2008, σύμφωνα με το περιοδικό Choice. Έχει δημοσιεύσει πάνω από ογδόντα άρθρα, κυρίως στην φιλοσοφία της επιστήμης και τη μεταφυσική, σε έγκυρα διεθνή περιοδικά και συλλογικούς τόμους.

Info

Τοποθεσία Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα Ημερομηνία Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012. Ώρα έναρξης: 19.00 Πληροφορίες Τηλ.: 210 72.82.333 Τιμές εισιτηρίων Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 17.30

Πολυγένης Κωνσταντίνος (1862-1935)

Μαΐου 12, 2011 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Πολυγένης Κωνσταντίνος (1862-1935)

Πολυγένης Κωνσταντίνος

Διαπρεπής νομικός, καθηγητής της Νομικής Σχολής, συγγραφέας και πολιτικός, καταγόμενος από το Άργος. Γεννήθηκε στην Αθήνα από Αργείτικη οικογένεια. Μετά την ολοκλήρωση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ συνέχισε τις σπουδές του επί πέντε χρόνια σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της Γερμανίας.

Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1890 και διορίστηκε αρχικά υφηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου, ενώ την επόμενη χρονιά ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1895 εξελέγη τακτικός καθηγητής στο μάθημα του Ρωμαϊκού και Βυζαντινού Δικαίου. Ασχολήθηκε με την πολιτική˙ το 1921 διετέλεσε μάλιστα Υπουργός Παιδείας επί κυβερνήσεως Δημητρίου Γούναρη, ενώ κατά το ακαδημαϊκό έτος 1921-1922 χρημάτισε και Πρύτανης του Πανεπιστημίου. Άφησε σπουδαίο επιστημονικό έργο, τόσο πρωτότυπο, όσο και μεταφράσεις.

Έργα του είναι:

Περί δωρεάς (1884)

Περί της απαγορεύσεως των δωρεών μεταξύ συζύγων (1890)

Πραγματεία περί προικός (δίτομο έργο, 1891-1894)

Περί της αξίας του Ρωμαϊκού δικαίου (1899)

Μετάφρασε έργα του Bernhard Joseph Hubert Windscheid και προσάρμοσε αυτά στην Ελληνική νομοθεσία και νομολογία.

Το Άργος τιμώντας τη μνήμη του, του ανήγειρε προτομή στη βορεινή πλευρά του δικαστικού μεγάρου της πόλης. Ο γιος του Ιωάννης Πολυγένης υπήρξε επίσης καθηγητής του Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Γενικός Γραμματέας του ΥΠΕΠΘ.

Ιωάννης Μανωλεδάκης

(1937-2011)

Το ζήτημα των ατομικών ελευθεριών, που κατοχυρώνονται συνταγματικά για όλους τους ανθρώπους, αλλά και το ζήτημα της διατήρησης ή της αλλοίωσης του νομικού μας πολιτισμού δεν τίθενται σε ψηφοφορία, και μάλιστα υπό καθεστώς φοβίας ή άλλων συναισθημάτων.

-Μανωλεδάκης Ι. σε: Α. Μανιτάκης – Α. Τάκης (2004), Τρομοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα, σ. 25.-

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν κρέμεται στις ποινές. Εξαρτάται από την όλη κοινωνική δομή και προς αυτήν πρέπει να στρέψουν την αγωνιστική τους προσπάθεια όσοι αγωνιούν για τη διατήρησή της.

-Μανωλεδάκης Ι. (1978), Γενική Θεωρία Ποινικού Δικαίου, τ. Β’, σ. 209.-

της Μάρθας Λεμπέση,

Κοινωνιολόγου, Υπ. Διδ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Ιωάννης Μανωλεδάκης, ο «δάσκαλος των δασκάλων»[1] για πολλούς νομικούς, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1937 και άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία εβδομήντα τεσσάρων (74) ετών τον Ιούνιο του 2011 σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου νοσηλευόταν λόγω σοβαρών αναπνευστικών προβλημάτων.

Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο «Ανατόλια» το 1955 με τιμητική διάκριση και ήταν αριστούχος πτυχιούχος το 1960, αριστούχος διδάκτορας (1967) και Υφηγητής (1972) της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.). Διετέλεσε, μεταξύ άλλων, ομόφωνα εκλεγμένος Επίκουρος Καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, επίκουρος και Τακτικός Καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Α.Π.Θ. (από το 1973). Επισκέπτης Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (1974-1977). Πρόεδρος του Τμήματος Νομικής Α.Π.Θ. για δύο θητείες (1982-1986). Κοσμήτορας της Σχολής Ν.Ο.Ε. του Α.Π.Θ. και μέλος της Συγκλήτου (1986-1988). Δικηγόρος Θεσσαλονίκης από το 1963 και Επίτιμος δικηγόρος από το 1995.

Ανεξάρτητο πνεύμα αρνήθηκε να καταλάβει θέσεις εξουσίας, παρά τις προτάσεις που δεχόταν. Το λειτούργημα του κοσμήτορα της Σχολής Ν.Ο.Π.Ε. αποτέλεσε την υψηλότερη θεσμική θέση που υπηρέτησε ο Ι. Μανωλεδάκης. Παράδοξο για άλλους, ήταν όμως φυσικό για τον ίδιο: δεν δέχθηκε ανώτερα αξιώματα, αν και του απευθύνθηκαν προτάσεις και συνέτρεχαν οι όροι για την ανάληψη υπουργικής ευθύνης και για την εκλογή του σε θέση Πρύτανη του Α.Π.Θ. Απέφευγε τα λειτουργήματα εκείνα που είχαν βαρύνοντα και κύριο το διοικητικό τους χαρακτήρα, επειδή ο ίδιος είχε τάξει τον εαυτό του σε μια αποστολή προεχόντως ακαδημαϊκή. Ως κύριο χαρακτηριστικό της στάσης ζωής του, κρατούμε την αφοσίωση στο δημόσιο πανεπιστήμιο και την καλλιέργεια των αρχών του[2].

Δίδαξε Ποινικό Δίκαιο, Φιλοσοφία του δικαίου και Εισαγωγή στην Επιστήμη του Δικαίου σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, καθώς επίσης και σε σχολές επιμόρφωσης στελεχών. Πιο συγκεκριμένα, υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Σχολής Δικαστών, μέλος του Συμβουλίου Σπουδών της (από την ίδρυσή της το 1994 ως το 2004) και Καθηγητής σε αυτή. Ήταν τακτικό μέλος της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής του Υπουργείου Δικαιοσύνης και μέλος ειδικών νομοπαρασκευαστικών επιτροπών του. Πρόεδρος της Επιτροπής για τη σύνταξη νέου Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, πρόεδρος της Εταιρείας Νομικών Βορείου Ελλάδος, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ποινικού Δικαίου και μέλος πολλών επιστημονικών οργανώσεων. Διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού του Δικηγορικού Συλλόγου «Αρμενόπουλος» το χρονικό διάστημα 1974-1988. Ιδρυτής και διευθυντής του περιοδικού ποινικού δικαίου και θεμελιωδών ελευθεριών «Υπεράσπιση» (1991-2000), συνιδρυτής του περιοδικού «Νομικά Χρονικά» και συνεργάτης πολλών επιτροπών έκδοσης επιστημονικών περιοδικών. Τέλος υπήρξε μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής από το 1999 έως το 2004.

Το 2003 εκλέχτηκε Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ένα χρόνο αργότερα η Σύγκλητος του Α.Π.Θ. του απένειμε ομόφωνα τον τίτλο του Ομότιμου Καθηγητή.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Ο Ιωάννης Μανωλεδάκης αναμφισβήτητα δημιούργησε Σχολή στο ποινικό δίκαιο. Τις επιστημονικές του θέσεις, ακόμα και αν δεν γίνονται απόλυτα αποδεκτές στο σύνολό τους από τη νομολογία, δεν μπορεί κανείς να τις παραβλέψει. Για τους μαθητές του και τους συναδέλφους του ήταν ένας προικισμένος ακαδημαϊκός δάσκαλος αφιερωμένος αποκλειστικά στο πανεπιστημιακό του έργο. Πολυγραφότατος, έγραψε 30 βιβλία επιστημονικού περιεχομένου και πάνω από 200 μελέτες. Οι παραπομπές στα συγγράμματά του είναι κάτι το αυτονόητο για όποιον ασχολείται με το πεδίο των ποινικών επιστημών. Όμως ο Ιωάννης Μανωλεδάκης δεν ήταν μόνο ένας Καθηγητής, αλλά και ένας δημόσιος διανοούμενος που παρενέβαινε συστηματικά (με άρθρα του και διαλέξεις) στην κοινωνική πραγματικότητα. Ενδιαφερόταν πάντα για τους αδύνατους αυτής της κοινωνίας και κήρυττε με πάθος την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης[3].

Το όνομά του είναι συνυφασμένο με την ποινική νομική επιστήμη, πρωτοπόρος επιστήμονας, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη διαμόρφωση του σύγχρονου δικαιϊκού συστήματος. Διεύρυνε τους ορίζοντες της ποινικής σκέψης και ανήγαγε τη νομική επιστήμη σε εγγυητή της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ως επικεφαλίδα του τόσο σημαντικού του έργου μπορούμε να κρατήσουμε την ιδέα του ότι «το ποινικό δίκαιο είναι μέτρο προστασίας, αλλά και μέτρο ελευθερίας».. Το έργο του είχε χαρακτηριστικά κοσμοθεωρίας, συνδέοντας το ποινικό δίκαιο και το κράτος δικαίου με την κοινωνία, την οικονομία, τη φιλοσοφία και την ιστορία.

Ξεκίνησε να διδάσκει σε μία αρκετά δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, τότε που η επταετία ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τις άκρως συντηρητικές απόψεις του καθηγητικού κατεστημένου. Ο Ι. Μανωλεδάκης, όπως και ο Αριστόβουλος Μάνεσης, αποτελούσαν τις φωτεινές εξαιρέσεις σε εκείνους τους «σκοταδιστικούς καιρούς». Διαποτισμένος με φιλελεύθερες ιδέες, επιχειρούσε να προσδώσει την κατάλληλη κοινωνική και φιλοσοφική οπτική σε θέματα – ταμπού. Κατάφερε να αναδείξει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της νομικής επιστήμης. Σφράγισε τη νομική κατάρτιση των μαθητών του με το σύγχρονο τρόπο που αντιλαμβανόταν τη θεωρία και την πράξη του ποινικού δικαίου, κάτω από το πρίσμα πραγματικής προοδευτικής αντιμετώπισης και απόλυτου σεβασμού των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη και κυρίως των δικαιωμάτων του κάθε κατηγορουμένου, αφού είναι δική του η ρήση πως και ο πιο στυγερός εγκληματίας έχει απόλυτο δικαίωμα υπεράσπισης[4].

Με τη διδασκαλία του, αλλά και τη συμμετοχή του σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές του υπουργείου Δικαιοσύνης συνέβαλε ουσιαστικά στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού ποινικού δικαίου με γνώμονα τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες και ανέδειξε τον πρωταρχικό ρόλο της εγγυητικής λειτουργίας του ποινικού δικαίου την αξία γεφύρωσης θεωρίας και πράξης και την ιδιαίτερη σημασία μιας αυτόνομης εθνικής ποινικής επιστήμης. Άνθρωπος με εξαιρετικά προοδευτικές ιδέες, γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά νομικών με απόψεις καινοτόμες και ρηξικέλευθες. Κατάφερε να ανατρέψει την εδραία πεποίθηση πως το ποινικό σύστημα γεννήθηκε για να καταστείλει τους εγκληματίες αλλά για να σωφρονίσει εκείνους που προσέβαλλαν κάποιο έννομο αγαθό. Αποδοκίμαζε ανοικτά την τιμωρητική λογική του ποινικού δικαίου (η σφοδρή αντίθεση του στη θανατική ποινή ήταν γνωστή και απόλυτη) και προσπαθούσε να «απαλύνει» τις συνέπειες του. Απέναντι σε συνταγματικά δικαιώματα, όπου η φύση τους είναι αρκετά σιβυλλική (όπως το δικαίωμα στην αντίσταση), ο γνωστός Καθηγητής πάσχιζε να τα προστατεύει με τις θεωρίες του από τις απόλυτες και συχνά αντιδραστικές διατάξεις του απαρχαιωμένου ποινικού κώδικα. Μέλημά του ήταν η υιοθέτηση ενός ποινικού συστήματος που θα στέκεται αρωγός στους «εκπίπτοντες» και όχι τιμωρός τους. Γι’ αυτόν, κύρια αποστολή ενός νομικού αποτελούσε η διαμόρφωση ενός σύγχρονου και προοδευτικού δικαιϊκού συστήματος και όχι η στείρα και αντιδραστική αναπαραγωγή του θετικού και αναχρονιστικού δικαίου[5]. Το τρίτομο έργο του «Γενική Θεωρία του Ποινικού Δικαίου», το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά μεταξύ των ετών 1976-1981, είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας συστηματικής σύλληψης του ποινικού φαινομένου που άνοιξε νέους δρόμους επιστημονικής σκέψης, ενώ η μονογραφία του για «Το έννομο αγαθό ως βασική έννοια του ποινικού δικαίου» έχει σφραγίσει με την πρωτοτυπία και τη δυναμική των θέσεών της το νεότερο δόγμα της ελληνικής ποινικής επιστήμης[6].

Δεν φοβήθηκε να επιδεικνύει την φιλοσοφική και συχνά πολιτική διάσταση των ποινικών φαινομένων που συναντάμε σήμερα. Μελετούσε συχνά τους κοινωνιολογικούς παράγοντες που οδηγούσαν στην τυποποίηση του ποινικού φαινομένου, πράγμα που τον τοποθετούσε συχνά στην αντίπερα όχθη της πλειονότητας των νομικών επιστημόνων. Πίστευε πως σε μία Δημοκρατία, η νομιμότητα δεν αποτελεί μόνο ευθύνη του κράτους, αλλά και του κάθε υπεύθυνου πολίτη ξεχωριστά. Η παθητική αποδοχή εκφυλιστικών φαινομένων στην θεσμική πολιτική αρένα αποτελεί, κατά τον Μανωλεδάκη, επικίνδυνο ατόπημα που δύναται να οδηγήσει την Δημοκρατία σε απολυταρχικές και δογματικές εκφάνσεις[7]. Ο Ιωάννης Μανωλεδάκης, με τον έγκυρο και τεκμηριωμένο επιστημονικό λόγο που διατύπωνε σε κάθε δημόσια παρέμβασή του, δεν δίστασε πολλές φορές να στηλιτεύσει την κρατική εξουσία για την ψήφιση και την εφαρμογή έντονα κατασταλτικών νομοθετημάτων που υπονομεύουν και ακυρώνουν εν τέλει το κράτους δικαίου[8].

Τέλος, ήταν αντίθετος προς το δόγμα «άλλο θεωρία, άλλο πράξη» και υποστήριζε τον διάλογο μεταξύ των λειτουργών της πράξης -δικαστών και δικηγόρων-, ο οποίος πίστευε ότι συμβάλλει στην αμοιβαία συνεργασία και κατανόηση, για την επίτευξη του ποθητού στόχου, που είναι η βελτίωση της ποιότητας απονομής της δικαιοσύνης, τόσο ως τύπου, όσο και στην ουσία της[9].

ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ…

…για την Δημοκρατία – Ασφάλεια – Ελευθερία«Η δημοκρατία, η ασφάλεια και η ελευθερία αποτελούν το τρίπτυχο της ιδανικής πολιτείας. Μια υπερδύναμη μπορεί να κάνει επίκληση στη συλλογική ασφάλεια για εσωτερικούς λόγους και να μεταφέρει με αυτό τον τρόπο το πρόβλημα της σε μια άλλη χώρα. Αλλά ο σημαντικότερος κίνδυνος για την ελευθερία στην σημερινή εποχή είναι η ανεπαίσθητη ποδηγέτηση της βούλησης του ατόμου, ώστε να νομίζει ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.» Όχι Ασφάλεια ή Δημοκρατία αλλά Ασφάλεια με Δημοκρατία.[10]

…για τα Ανθρώπινα ΔικαιώματαΑνθρώπινα δικαιώματα: Δικαιώματα που ανήκουν σε κάθε άνθρωπο από τη φύση του ή έκφραση της μεγαλοψυχίας των κυβερνώντων, παραχωρημένες ελευθερίες στους υπηκόους τους για να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της ζωής τους; Μαγικές λέξεις στα χείλη των θυμάτων της εξουσίας ή σλόγκαν αποπροσανατολισμού και ιδεολόγημα των ισχυρών της εξουσίας; […] Σπάνια μια έννοια, που από την πρώτη ματιά φαίνεται τόσο σαφής, κρύβει τέτοια αντιφατικότητα: Προσδιορίζει, αλλά και αποπροσανατολίζει.[…] Όπως η ελευθερία. Ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία έχουν κοινή πορεία στην Ιστορία. Κοινή αφετηρία: τον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στην εξουσία. Κοινή μοίρα: τη διάψευση της προσδοκίας. Και πάλι από την αρχή! […] Ανθρώπινα δικαιώματα ή ελευθερίες είναι παιδιά της υποταγής στην εξουσία. Αλλά (από την άλλη «όψη του νομίσματος») είναι και διεκδίκηση του ανθρώπου απέναντι την εξουσία και αυτοπεριορισμός της. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς πως αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα ως κατάλοιπο ελευθερίας, κατά παραχώρηση της εξουσίας, θα ήταν ίσα για όλους. Αυτό, ωστόσο, θα προϋπόθετε ισότητα των ανθρώπων στον κοινωνικό χώρο. Σ’ έναν ανταγωνιστικό κοινωνικό χώρο με την κοινωνική ανισότητα η ελευθερία δίνει φτερά σ’ αυτούς που μπορούν να την απολαύσουν, ενώ στους άλλους προκαλεί φόβο και αναστολές. […] Όποια εξουσία επαγγέλλεται την απόλαυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στους υπηκόους της, χωρίς να τους εξασφαλίζει στοιχειώδη κοινωνική ισότητα, μάλλον τους εμπαίζει. Ο αγώνας, ωστόσο, για ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα δεν σταματά. Αλλά δεν έχει νόημα χωρίς παράλληλο αγώνα για την κοινωνική ισότητα, που είναι ένα πραγματικό μέγεθος, σε αντίθεση με τη νομική ισότητα, που αποτελεί απλό ιδεολόγημα της εξουσίας.[11]

…για τους Θεσμούς και τα ΠρόσωπαΤα πρόσωπα με τη λειτουργία και τη συμπεριφορά τους στον κοινωνικό χώρο δυναμώνουν ή αποδυναμώνουν τους θεσμούς. Η θεσμική κρίση σε ορισμένο τόπο και ιστορικό χρόνο δεν οφείλεται μόνο στην κακή χρήση της εξουσίας από τα πρόσωπα που την ασκούν, αλλά και στην παθητική αποδοχή αυτής της κατάχρησης από τα μέλη της κοινωνίας ή, ακόμα και στην ενεργητική συμβολή τους στη διατήρησή της. Σε μια Δημοκρατία η νομιμότητα δεν αποτελεί μόνο ευθύνη του κράτους, αλλά είναι υπόθεση του κάθε υπεύθυνου πολίτη, υπόθεση όλων μας.[12]

…για τους Θεσμούς σε κρίσηΟι θεσμοί θίγονται όταν υπάρχουν επίορκοι λειτουργοί που τους διαβρώνουν με τη συμπεριφορά τους και όχι όταν αποκαλύπτεται αυτή η συμπεριφορά, οπότε ενισχύεται η κοινωνική πίεση για κάθαρση. Η διαφθορά αποτελεί μολυσματική κοινωνική νόσο. Η αντίδραση πρέπει να προέλθει από τους ίδιους τους λειτουργούς της πολιτείας, που είναι υγιείς. Όχι με τάση συγκάλυψης, ή συντεχνιακή νοοτροπία, ούτε όμως και με προσφυγή σε μέτρα πανικού, που εκδηλώνεται με αυστηρές και άδικες κρίσεις προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν υπόνοιες διαφθοράς. Η άδικη κρίση είναι χειρότερη και από τη διαφθορά γιατί σκοτώνει το δίκαιο γρηγορότερα, αναιρώντας άμεσα το λόγο της ύπαρξής του.[13]

…για τη ΔιαφθοράΟ μεγαλύτερος κίνδυνος από την ύπαρξη και ανάπτυξη της διαφθοράς είναι η δύναμη της «πρακτικής», που τείνει να την καθιερώσει ως αυτονόητη κατάσταση στη δημόσια ζωή. Μια κατάσταση, που προκαλεί αρχικά την παθητική αποδοχή, στη συνέχεια τον εθισμό σ΄ αυτήν και καταλήγει στην επιδίωξή της ως μέσου επιβίωσης, αλλά και κοινωνικής επιβολής. Παραπέρα συνέπεια (αν δεν αναστραφεί αυτή η εξέλιξη) αποτελεί η επέκταση του φαινομένου και στην ιδιωτική ζωή, με τη γενική διάβρωση των ηθών και την άμβλυνση των ηθικών αναστολών, την κοινωνική παρακμή και τον αφανισμό της καθολικά μολυσμένης κοινωνίας. […] Πρέπει να τονιστεί ότι διαφθορά δεν είναι μόνον ο χρηματισμός δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ώστε να νομίζουμε ότι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα απλώς με την αυστηρότητα και τη σκλήρυνση της ποινικής καταστολής αναφορικά με το έγκλημα της δωροδοκίας. […] Διαφθορά είναι και η παραβίαση των νόμων και των αρχών της χρηστής διοίκησης, η επίδειξη εύνοιας προς κάποιους σε βάρος άλλων, προκειμένου να επιτευχθούν κομματικά οφέλη, ο εθισμός γενικά των ασκούντων οποιαδήποτε εξουσία στην υπέρβαση των ορίων της, η ηδονή της εξουσίας με όλες τις επιμέρους ηδονές που συνεπάγεται αυτή η υπέρβαση. Φοβούμαι ότι στη δημοκρατία, έτσι όπως λειτουργεί με τα κόμματα σήμερα (όχι μόνο στην Ελλάδα), υπάρχει ίσως η πολιτική βούληση κάποιων κυβερνώντων να πατάξουν τη διαφθορά με τη στενή έννοια του όρου, δηλαδή το χρηματισμό των δημόσιων υπηρεσιών, δεν υπάρχει όμως πράγματι η πολιτική βούληση ίσως ούτε και η ευχέρεια (ρεαλιστικά) να παταχθεί η διαφθορά ως τρόπος ζωής. Ωστόσο, οφείλουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε.[14]

… Ποινικό ΔίκαιοΤο έργο αυτό αποτέλεσε πρωτοποριακό σύγγραμμα στο χώρο του "Ποινικού Δικαίου". Πέρα από την ερμηνεία των θεσμών του, επιχείρησε και τη συστηματική κριτική της λειτουργίας τους στην κοινωνική πραγματικότητα και της εφαρμογής τους στην πράξη από τα δικαστήρια της χώρας. Η πρώτη έκδοση του συγκεκριμένου πονήματος (1976-1981) συνέπεσε με την αναμόρφωση του "Ποινικού Δικαίου" μετά την πτώση της δικτατορίας και τον προσανατολισμό του σε ανθρωπιστικές κατευθύνσεις. Η νέα έκδοση (το 2004) συνέπεσε με την κρίση των θεσμών αυτού του δικαίου ενόψει της επιχειρούμενης σκλήρυνσης της ποινικής καταστολής για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, και ιδίως της τρομοκρατίας, σε παγκόσμια κλίμακα. Ο συγγραφέας Μανωλεδάκης πίστευε ότι η άρτια γνώση της θεωρίας του Ποινικού Δικαίου μπορεί να συμβάλει, πέρα από την ποιοτική αναβάθμιση της ποινικής δικαιοσύνης στην καθημερινή δικαστηριακή πράξη, και στην προσπάθεια των προβληματιζόμενων νομικών να διατηρηθεί το κράτος δικαίου και ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας του παρά την επιχειρούμενη παγκοσμίως υποβάθμισή τους. [15]

…για τον ρόλο του ΔικαστήΗ λειτουργική σημασία της δικαιοσύνης στο σύγχρονο κράτος δικαίου βρίσκεται στην ιδιαίτερη αρμοδιότητά, της να ελέγχει την άσκηση και να αποτρέπει την κατάχρηση οιασδήποτε εξουσίας σε βάρος των πολιτών. Για να επιτύχει σ’ αυτή την εξαιρετική αποστολή του ο δικαστής θα πρέπει ν’ αποβάλει τη νοοτροπία ότι αποτελεί φορέα εξουσίας (και μάλιστα ανέλεγκτης!) και να αποκτήσει αντιεξουσιαστική συνείδηση. Αλλά και για να επιτελέσει το εγγυητικό-προστατευτικό των δικαιωμάτων των πολιτών έργο του, θα πρέπει να αποβάλει τη νοοτροπία του τιμωρού-«μπαμπούλα» και να προσηλωθεί στα ανθρωπιστικά ιδεώδη.[16]

…για την Εθνική Σχολή ΔικαστώνΌταν κάνουμε κριτική στο έργο της Εθνικής Σχολής Δικαστών θα πρέπει να έχουμε υπόψη ως δεδομένο το ισχύον σύστημα Δικαιοσύνης στον τόπο μας και ενόψει αυτού να διατυπώνονται οι κρίσεις μας. Οι αδυναμίες του συστήματος και οι όποιες παρενέργειές τους, που εκδηλώνονται με κάποια, ίσως, ένταση τα τελευταία χρόνια, δεν πρέπει να αποδίδονται στη Σχολή. Ούτε σ΄ αυτήν οφείλονται μεμονωμένες περιπτώσεις υπεροψίας νέων δικαστών, οι οποίες υπήρχαν και πριν από την ίδρυση της Σχολής και υπάρχουν και μεταξύ των άλλων λειτουργών του Δικαίου, όπως οι δικηγόροι και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Στα ζητούμενα εάν χρειάζεται να υπάρχει Εθνική Σχολή Δικαστών και κατά πόσον αυτή ανταποκρίθηκε μέχρι σήμερα στις προσδοκίες μας. Θα πρέπει να πούμε ότι η Εθνική Σχολή Δικαστών αξίζει την προσοχή και τη συμπαράσταση της Πολιτείας και όλου του νομικού κόσμου της χώρας. Στο μέτρο που συμβάλλει στη διάπλαση δικαστών με ανεξάρτητο φρόνημα (και η ανεξαρτησία του δικαστή αποτελεί θεμελιώδες αίτημα του κράτους δικαίου), η καλή λειτουργία και η αποτελεσματικότητα αυτής της Σχολής είναι ζωτικής σημασίας για το νομικό μας πολιτισμό. [17]

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ• (2011) Δίκαιο και ιδεολογία, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2006) Η απονομή δικαιοσύνης σε περίοδο κρίσης, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2005) Εισαγωγή στην επιστήμη, Επίκεντρο

• (2005) Θεσμοί και πρόσωπα, Σφακιανάκη Κορνηλία

• (2005) Μελέτες για εμβάθυνση στο ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2005) Ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια σειράς]

• (2004) Μελέτες για εμβάθυνση στο ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2004) Ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2002) Ασφάλεια και ελευθερία, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2001) Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια σειράς]

• (2001) Μελέτες για εμβάθυνση στο ουσιαστικό ποινικό δίκαιο 1978-1999, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2001) Ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια σειράς]

• (2000) Η νέα διεθνοποίηση του ποινικού δικαίου και ο κίνδυνος υποβάθμισης του νομικού μας πολιτισμού, Σάκκουλας Αντ. Ν.

• (2000) Σκέψεις για το μέλλον του ποινικού δικαίου, Σάκκουλας Αντ. Ν.

• (1998) Το έννομο αγαθό ως βασική έννοια του ποινικού δικαίου, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (1996) Ερμηνεία κατ΄ άρθρο βασικών όρων του ειδικού μέρους του ποινικού κώδικα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (1995) Διάλογος με τον ποινικό νομοθέτη, Αντ. Ν. Σάκκουλας

• (1994) Επιβουλή της δημόσιας τάξης, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια σειράς]

• (1994) Προσβολές κατά της πολιτειακής εξουσίας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα,
επιμέλεια σειράς]

• (1993) Πρακτικά θέματα για εμβάθυνση στο ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (1992) 7 θέσεις για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη, Σάκκουλας Αντ. Ν.

• (1992) Η περιύβριση των δικαστικών αρχών, Σάκκουλας Αντ. Ν.

• (1990) Μελέτες για εμβάθυνση στο ουσιαστικό ποινικό δίκαιο 1978-1989, Εκδόσεις Σάκκουλα
Α.Ε.
• (1980) Εισαγωγή στην επιστήμη, Παρατηρητής

• (1980) Η σχετικότητα της ποινικής προστασίας, Σάκκουλας Αντ. Ν.

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

• (2011) Η δημοκρατία μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας, Σαββάλας

• (2007) Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια σειράς]

• (2006) Εγχειρίδιο ποινικού δικαίου, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (2005) Ασφάλεια και δικαιώματα στην κοινωνία της διακινδύνευσης, Σάκκουλας Αντ. Ν.

• (2005) Δόλος και αμέλεια στο ποινικό δίκαιο, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια]

• (2004) Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [κείμενα, επιμέλεια σειράς]

• (2004) Σύνταγμα. Ελληνική πολιτεία. Ευρωπαϊκή συμπολιτεία, Αντ. Ν. Σάκκουλας Α.Ε

• (2001) Σχέσεις δικαστών - δικηγόρων, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (1999) Εγχειρίδιο ποινικού δικαίου, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

• (1993) Η ποινική ευθύνη των υπουργών, Σάκκουλας Αντ. Ν.

Λοιποί τίτλοι
• (2006) Συλλογικό έργο, Κρίση θεσμών, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια]

• (2005) Καϊάφα - Γκμπάντι, Μαρία, Κοινώς επικίνδυνα εγκλήματα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (2005) Παγκόσμια εξουσία και νομικός πολιτισμός, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια]

• (2005) Μαργαρίτης, Λάμπρος Χ., Ποινολογία, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (2005) Συστηματική ερμηνεία του ποινικού κώδικα, Σάκκουλας Π. Ν. [επιμέλεια]

• (2003) Διεθνοποίηση του ποινικού δικαίου, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια]

• (2003) Παύλου, Στέφανος Κ., Εγκλήματα περί το νόμισμα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (2002) Αναγνωστόπουλος, Ηλίας Γ., Το σχέδιο νόμου για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια]

• (2001) Μπιτζιλέκης, Νικόλαος Ε., Υπηρεσιακά εγκλήματα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (2000) Μαργαρίτης, Λάμπρος Χ., Ποινολογία, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (2000) Μαργαρίτης, Λάμπρος Χ., Σωματικές βλάβες, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (2000) Παπαδαμάκης, Αδάμ Χ., Τα περιουσιακά εγκλήματα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (1999) Καϊάφα - Γκμπάντι, Μαρία, Κοινώς επικίνδυνα εγκλήματα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (1997) Η ποινική προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια]

• (1996) Το σχέδιο του νέου κώδικα ποινικής δικονομίας και σχετικές παρατηρήσεις του νομικού κόσμου της χώρας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια]

• (1995) Προβλήματα της απόπειρας στο ποινικό δίκαιο, Αντ. Ν. Σάκκουλας [επιμέλεια]

• (1995) Παπαδαμάκης, Αδάμ Χ., Προσβολές κατά της διεθνούς κρατικής υπόστασης, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (1994) Μαργαρίτης, Λάμπρος Χ., Ποινικό δικονομικό δίκαιο ανηλίκων, Αντ. Ν. Σάκκουλας [επιμέλεια σειράς]

• (1990) Παπαδαμάκης, Αδάμ Χ., Εγκλήματα κατά της στρατιωτικής υπηρεσίας, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

• (1988) Συμεωνίδου - Καστανίδου, Ελισάβετ, Προσβολές του πολιτεύματος, Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. [επιμέλεια σειράς]

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[1]Φωτόπουλος Ν., «Μαχητής του ασύλου, δάσκαλος των δασκάλων», Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011. «Κηδεύτηκε ο Ιωάννης Μανωλεδάκης», Ηλεκτρονική Έκδοση σε http://www.enet.gr, 20:56 Τρίτη 28 Ιουνίου 2011.
[2]Παρασκευόπουλος Ν. «Ιωάννης Μανωλεδάκης: ένας αποχαιρετισμός», αναδημοσίευση από την Εποχή, 10.7.2011 σε http://enthemata.wordpress.com/2011/07/17/paraskev/, 17/7/2011 12:24πμ
[3]Καλφέλης Γ. « Ένας μεγάλος Έλληνας έφυγε – ο Ιωάννης Μανωλεδάκης», εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/6/2011.
[4]Μακρής Γ. «Ιωάννης Μανωλεδάκης», εφημερίδα Αγγελιοφόρος, Τρίτη, 28 Ιουνίου 2011, σε http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=99852
[5]Ξένος Τ. Ι. «Μανωλεδάκης-Για ένα προοδευτικό δικαιϊκό σύστημα», Νομικά Χρονικά, στο http://www.nomikaxronika.gr/article.aspx?issue=67&id=ae6e1472-3154-458a-bb06-eba0f745de4c&highlight=ιωάννης\W|μανωλεδάκης, 28/06/2011.
[6]Μ. Καϊάφα-Γκμπάντι (2006) «Πρόλογος» σε Τιμητικό τόμο για τον Ιωάννη Μανωλεδάκη ΙΙ
Μελέτες ποινικού δικαίου - Εγκληματολογίας - Ιστορίας του εγκλήματος, Θεσσαλονίκη Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.
[7]Μανωλεδάκης Ι. (), Η δημοκρατία μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας, 2011.
[8]Φαλαγκάρας Ν. «Στον δάσκαλο Ιωάννη Μανωλεδάκη», σε http://www.e-enimerosi.gr/article/10921/
[9]Μέρος της νεκρολογίας που εκφωνήθηκε από τον Ιάσονα Π. Δούμπη, Διευθυντή Ύλης του περιοδικού Νομικά Χρονικά σε http://www.nomikaxronika.gr/article.aspx?issue=67&id=ff3d274f-8375-4f01-a4e6-54775a87b981&highlight=ιωάννης\W|μανωλεδάκης
[10]Απόσπασμα ομιλίας του Μανωλεδάκη από συνέδριο προς τιμήν του που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από 13-15 Μαΐου 2004 σε http://siamakis-lawyers.gr/?p=1516
[11]Μανωλεδάκης Ι. σε http://www.arsis.gr/2010_09_05%20compass.pdf
[12]Μανωλεδάκης Ι. (2005) Θεσμοί και Πρόσωπα, Θεσσαλονίκη εκδ. Σφακιανάκη Κορνηλία.
[13]Μανωλεδάκης Ι. «Η θεσμική κρίση», Νομικά Χρονικά, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2005 - ΤΕΥΧΟΣ 29 σε http://www.nomikaxronika.gr/article.aspx?issue=67&id=9605a38d-07ef-4a61-a04f-cf6cec7af417&highlight=ιωάννης\W|μανωλεδάκης
[14]Μανωλεδάκης Ι. «Η αντιμετώπιση της διαφθοράς είναι θέμα πολιτικής βούλησης», Νομικά Χρονικά, Μάιος-Ιούνιος 2008 - ΤΕΥΧΟΣ 49 σε http://www.nomikaxronika.gr/article.aspx?issue=67&id=9605a38d-07ef-4a61-a04f-cf6cec7af417&highlight=ιωάννης\W|μανωλεδάκης
[15]Μανωλεδάκης Ι. (2004) Ποινικό δίκαιο: Γενική θεωρία, Θεσσαλονίκη εκδ. Σάκκουλα Α.Ε.
[16]Μανωλεδάκης Ι. «Στέφανος Ματθίας», Νομικά Χρονικά, Ιούλιος-Αύγουστος 2009 - ΤΕΥΧΟΣ 56 σε http://www.nomikaxronika.gr/article.aspx?issue=67&id=9605a38d-07ef-4a61-a04f-cf6cec7af417&highlight=ιωάννης\W|μανωλεδάκης
[17]Μανωλεδάκης Ι. «Εθνική Σχολή Δικαστών: 15 χρόνια λειτουργίας. Αξιολόγηση και προοπτικές», Νομικά Χρονικά, Μάρτιος-Απρίλιος 2010 - ΤΕΥΧΟΣ 60 σε http://www.nomikaxronika.gr/article.aspx?issue=67&id=a287446e-faeb-443a-8eed-6e9439613b66&highlight=ιωάννης\W|μανωλεδάκης

Έφυγε " ο συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος

Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 24 Απριλίου 2010 12:03

ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Απεβίωσε σήμερα, σε ηλικία 77 ετών, ο συνταγματολόγος, πρώην βουλευτής και ευρωβουλευτής Δημήτρης Τσάτσος.
Ο καθηγητής Δ. Τσάτσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933 και ήταν γιος του βουλευτή των Φιλελευθέρων και του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Θεμιστοκλή Τσάτσου.
Το 1958, αποφοίτησε με άριστα από τη Νομική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Τμήμα Διαβιβάσεων.
Το 1961, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Αθήνας, ενώ εργαζόταν ήδη ως επιμελητής στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στο οποίο παρέμεινε τρία χρόνια.
Το 1964, υπήρξε ερευνητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ έως το 1966, υπεύθυνος για τη μελέτη του συνταγματικού καθεστώτος της Αυστρίας, της Ελλάδας και της Κύπρου.
Το 1968, η δικτατορία των συνταγματαρχών τον βρήκε στην Ελλάδα. Η χούντα δεν του έδωσε άδεια να διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας όπου είχε εκλεγεί υφηγητής.
Η αξία του όμως αναγνωρίζεται στη Δύση όπου ανακηρύχθηκε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης.
Το 1969, έγινε μόνιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βόννης όπου δίδασκε έως το 1973. Στο μεταξύ εξελέγη καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης αλλά δεν διορίστηκε λόγω του δικτατορικού καθεστώτος.
Τον Μάρτιο του 1973, συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της ΕΣΑ για τέσσερις μήνες μαζί με τους Α. Πεπονή, Δ. Μαρωνίτη, Κ. Αλαβάνο και Π. Πάγκαλο.
Απελευθερώθηκε με την αμνηστία που έδωσε η ''λύση Μαρκεζίνη''.
Το 1974, συμμετείχε ως υφυπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.
Κατά τη διάρκεια της τρίμηνης περίπου παρουσίας του στο υπουργείο πήρε αποφάσεις για την κάθαρση των πανεπιστημίων από τους συνεργάτες της δικτατορίας, τη συγκρότηση επιτροπής για τη σύνταξη του πρώτου νόμου-πλαίσιο για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και τη θεσμοθέτηση της πρώτης μορφής φοιτητικής συμμετοχής στη διοίκηση των ΑΕΙ.
Μετά το τέλος της υπουργικής του θητείας ανέλαβε την καθηγητική του έδρα στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Εξελέγη βουλευτής για πρώτη φορά στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 με το ψηφοδέλτιο της ΕΚ/ΝΔ (Ένωση Κέντρου/Νέες Δυνάμεις).
Στις 7 Ιουλίου 1976, διαγράφηκε και αποχώρησε από την Ένωση Κέντρου, ενώ στις 23 Ιουλίου κατέθεσε στο προεδρείο της Βουλής δήλωση ανεξαρτησίας.
Το 1977, είχε την πρωτοβουλία για την ίδρυση της ''Συμμαχίας των Αριστερών και Προοδευτικών Δυνάμεων'' η οποία δεν στέφτηκε από εκλογική επιτυχία αφού το σχήμα εξέλεξε μόνο έναν βουλευτή, τον Η. Ηλιού.
Το 1980, μετεκλήθη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για την έδρα του Συνταγματικού Δικαίου, η οποία είχε κενωθεί μετά την αποχώρηση του καθηγητή Γ. Δασκαλάκη.
Μαζί με τον Α. Μάνεση και τον Γ. Δασκαλάκη ίδρυσε την Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων.
Τον Φεβρουάριο του 1988, η πόλη της Σκιάθου, τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της.
Την ίδια χρονιά εξελέγη πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και επανεξελέγη το 1990.
Το 1992, έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ και το Σεπτέμβριο του 1993, ενόψει των εκλογών της 10ης Οκτωβρίου, δήλωσε ότι στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά απέρριψε την περίπτωση να πολιτευτείνα συμμετάσχει μετεκλογικά σε οποιαδήποτε κυβερνητική δράση.
Στις ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου 1994 ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ και εξελέγη για πρώτη φορά ευρωβουλευτής, θέση στην οποία επανεξελέγη το 1999.
Το ''Πολιτιστικό Forum Ευρώπη'' του απένειμε το πολιτιστικό βραβείο για το 1995, αναγνωρίζοντας την πολιτική του στράτευση, τους αγώνες του για τη δημοκρατία, τη συμμετοχή του σε δημοκρατικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τις προσπάθειές του για τη θεσμική ανανέωση της Ευρώπης.
Το Δεκέμβριο του 2001, αναγορεύθηκε ομόφωνα επίτιμος διδάκτορας της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης.
Τον Απρίλιο του 2002, τιμήθηκε από τη Γερμανία σε ειδική τελετή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Αξίας για την επιστημονική του δραστηριότητα και την πρωτοβουλία του για την καλυτέρευση των ελληνογερμανικών σχέσεων.
Το Μάιο του 2002, παρουσίασε το βιβλίο ''Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία'' (εκδ. Καστανιώτης).
Το Νοέμβριο του 2003, αναγορεύτηκε επίτιμος καθηγητής του Γερμανικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ.
O Δημήτρης Τσάτσος νοσηλευόταν στο Αττικό Νοσοκομείο με καρδιολογικά προβλήματα.


    Δηλώσεις για το θάνατο του καθηγητή Δ.Τσάτσου

  Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας

Τη θλίψη του για τον θάνατο του συνταγματολόγου Δημήτρη Τσάτσου, εκφράζει στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. «Οι αγώνες του για την Δημοκρατία, η ανιδιοτελής του αγάπη για την πατρίδα και η επιστημονική του προσφορά είναι πολύτιμες παρακαταθήκες που κληροδοτεί τόσο σε εκείνους που είχαν την τύχη όπως και εγώ, να τον γνωρίσουν προσωπικά, αλλά και σε όλους» σημείωνει ο κ. Παπούλιας και καταλήγει : " Στους οικείους του εκφράζω τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια".
Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έκανε την ακόλουθη δήλωση :

" Με ιδιαίτερη λύπη πληροφορηθήκαμε όλοι σήμερα την απώλεια του Δημήτρη Τσάτσου.
Ελάχιστοι στην Ελλάδα συνέβαλαν με τόσο καταλυτικό τρόπο στην εμπέδωση της Δημοκρατίας και στην εξέλιξη της επιστήμης, της διανόησης και του πολιτικού λόγου, όσο ο Δημήτρης Τσάτσος. Η προσωπικότητα και το έργο του, άλλωστε, ξεπέρασαν εδώ και δεκαετίες τα σύνορα της χώρας μας και αναγνωρίστηκαν από το σύνολο της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής και ακαδημαϊκής κοινότητας.
Η δημοκρατική παράταξη θρηνεί έναν γνήσιο αγωνιστή υπέρ των ανθρωπίνων, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Οι προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις έναν από τους πιο καταρτισμένους υπερασπιστές της πολιτικής και δημοκρατικής εμβάθυνσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Όλοι μας, όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε προσωπικά αλλά και όσοι τον γνώρισαν μέσα από το έργο του, έχουμε πλήρη επίγνωση της απώλειάς του.
Το έργο του, μια πραγματική Βίβλος δημοκρατικών αξιών, θα αποτελεί πάντα πυξίδα στην πορεία του πολιτικού βίου της χώρας.
Στην οικογένειά του εκφράζω την βαθειά λύπη μου και τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια."
Από το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση :
«Η απώλεια του κορυφαίου συνταγματολόγου, Δ. Τσάτσου, μας γέμισε όλους θλίψη.
Επιστήμων, ρηξικέλευθος στοχαστής και πολιτικός, ξεχώρισε με την παρουσία του, όχι μόνον ως ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ αλλά, κυρίως, ως αγωνιστής δημοκράτης.
Σήμερα, οι δημοκρατικοί θεσμοί και η επιστήμη είναι φτωχότεροι.
Στους οικείους του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια».

Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος

«Η απώλεια για εμένα είναι προσωπική. Αυτό όμως δεν συσκοτίζει την κρίση μου. Ο θάνατος του Δημήτρη Τσάτσου συνιστά εθνική απώλεια, ιδίως την περίοδο αυτή» δήλωσε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγελος Βενιζέλος και πρόσθεσε: «Η φυσική σιωπή του θα αναδεικνύει από τώρα και στο εξής το μέγεθος και την ποιότητα του έργου και της προσωπικότητάς του. Οι μαθητές και φίλοι του θρηνούμε και αποχαιρετούμε έναν σπάνιο άνθρωπο για την σχέση με τον οποίον είμαστε τυχεροί και υπερήφανοι».

Ο Υπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κ. Γ. Ραγκούσης σε δήλωσή του αναφέρει :

«Θρηνούμε σήμερα μια μεγάλη απώλεια.
Ο Δημήτρης Τσάτσος διακρίθηκε στην Ελλάδα με το επιστημονικό έργο και την πολιτική του προσφορά, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη θεμελίωση των αξιών της δημοκρατικής πολιτείας σε διεθνές, ευρωπαϊκό, εθνικό, αυτοδιοικητικό επίπεδο.
Τίμησε όσο λίγοι τη χώρα μας στην Ευρώπη και τον κόσμο, με την αναγνώριση του έργου του και της συνεισφοράς του στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Ξεχώρισε, με την προθυμία του να προσφέρει τις δυνάμεις του παντού, όπου η ελληνική πολιτεία είχε ανάγκη τη γνώση, την έμπνευση, τη συμβουλή του. Ήταν μεγάλο προνόμιο για μας ότι είχαμε - από την πρώτη στιγμή - την ολόψυχη συνδρομή του στις θεσμικές αλλαγές που ήδη εξελίσσονται σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας ζωής.
Για όλους, όμως, εμάς που τίμησε, έκτος από τη συνεργασία, και με τη φιλία του, η απώλεια είναι πάνω από όλα ανθρώπινη.
Εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του».
Δήλωση της Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννας Διαμαντοπούλου «Ο Δημήτρης Τσάτσος υπήρξε ένας μεγάλος Έλληνας, ένας σπουδαίος Ευρωπαίος. Σφράγισε μια ολόκληρη εποχή στον ακαδημαϊκό χώρο, συνεισφέροντας στη δημοκρατική λειτουργία των Πανεπιστημίων. Συνέβαλε καθοριστικά στην αναβάθμιση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Η σκέψη και η συνολική προσφορά του άνοιξαν καινούριους δρόμους στη νομική επιστήμη, στην πολιτική και την εκπαίδευση. Αυτή είναι η βαρύτιμη κληρονομιά που μας αφήνει.
Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του».
Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης

Ο Ν. Κακλαμάνης σημείωσε ότι ο Δημήτριος Τσάτσος, «με τις δημόσιες παρεμβάσεις, τον μεστό του λόγο και την ρηξικέλευθη σκέψη, ξεπερνούσε τα εσκαμμένα της επιστήμης του και διεύρυνε τους ορίζοντες της πολιτικής και της κοινωνίας μας. Στους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».

Η βουλευτής της Ν.Δ Ντόρα Μπακογιάννη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο Δημήτρης Τσάτσος, ήταν σε όλη του τη ζωή, τόσο στην πολιτική του δράση όσο και στην επιστημονική του εργασία, πρωτοπόρος, δημιουργικός και καινοτόμος. Πολιτική και ακαδημαϊκή προσωπικότητα, με διεθνή προσφορά και αναγνώριση, με το έργο του στο χώρο της νομικής επιστήμης, στο Ευρωπαϊκό και Εθνικό Κοινοβούλιο, αλλά και στο χώρο της αυτοδιοίκησης συνέβαλε στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών. Ο χαμός του είναι μια μεγάλη απώλεια για τον πολιτικό και ακαδημαϊκό κόσμο της χώρας. Και για μένα μια απώλεια ενός σπάνιου φίλου, από τις δύσκολες εποχές της δικτατορίας. Εκφράζω στην οικογένεια του τα θερμά μου συλλυπητήρια.»

Ανακοίνωση εξέδωσε και το Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο οποίο αναφέρεται :

«Ο θάνατος του Δημήτρης Θ.Τσάτσου, εκτός από την ελληνική και την ευρωπαϊκή επιστημονική κοινότητα, αφήνει φτωχότερη και την Αυτοδιοίκηση.
Η συμβολή του, από τη θέση του προέδρου του Επιστημονικού μας Συμβουλίου, στην επεξεργασία της επιστημονικής βάσης της μεγάλης διοικητικής μεταρρύθμισης που βρίσκεται προ των πυλών υπήρξε καταλυτική. Με την ακατάβλητη καθημερινή του παρουσία, κατάφερε να πετύχει την ώσμωση του επιστημονικού και πολιτικού λόγου που είχε θέσει ως πρωταρχικό του στόχο και παραμένει πολύτιμη παρακαταθήκη για το Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Ο Πρόεδρος κ. Νικήτας Κακλαμάνης, το Διοικητικό Συμβούλιο, το Επιστημονικό Συμβούλιο και οι εργαζόμενοι του Ι.Τ.Α. θρηνούμε και αποχαιρετούμε τον ξεχωριστό δάσκαλο του Συνταγματικού Δικαίου και σπάνιο άνθρωπο νιώθοντας τυχεροί που τον γνωρίσαμε.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήριά στην οικογένειά του».