ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ: Ένα σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα
ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ: Ένα σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα
Το τέλος του έτους που διανύουμε θα αποτελέσει ένα σημάδι ευνοϊκών ή δυσμενών εξελίξεων στον γενικότερο αγώνα για την εξάλειψη της φτώχειας, καθώς έχει χαρακτηριστεί ως το Ευρωπαϊκό Έτος για την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Στο ελληνικό επίπεδο, στο Εθνικό Πρόγραμμα για το έτος καταπολέμησης της φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού (2010) γίνεται σαφής αναφορά στην ενίσχυση της οικογένειας, με έμφαση στη φτώχεια των παιδιών… ως μέρος και του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Κοινωνική Ένταξη. Αναλυτικότερα, στην υποπαράγραφο 2.1.α. Γ επιδιώκονται δράσεις προς την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής μέσω πρωτοβουλιών για τη διάδοση του μηνύματος ότι η εξάλειψη της παιδικής φτώχειας και η αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών αποτελούν παρακαταθήκες για μία βιώσιμη και συνεκτική κοινωνία. Η προώθηση του κοινωνικού προβλήματος της παιδικής φτώχειας στην τρέχουσα εθνική και διεθνή κοινωνική ατζέντα πέρα από ενέργειες ευαισθητοποίησης (Ευρωπαϊκό Έτος 2010, ενέργειες υπερεθνικών οργανισμών και ΜΚΟ) επιβάλλει όσο το δυνατόν βέλτιστες αλλά πρωτίστως στοχευμένες κοινωνικές πολιτικές, που θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση πολλών επιμέρους πτυχών του.
Στο συγκριτικό «μονοπάτι» υποανάπτυκτων-ανεπτυγμένων χωρών είναι έκδηλη η διαφοροποίηση στην ένταση του φαινομένου καθώς και στις πολιτικές ενέργειες που πρέπει να αναληφθούν για να συμβάλλουν στην μείωση των συνεπειών για τις ζωές των παιδιών. Στις υποανάπτυκτες/φτωχότερες χώρες κατά κανόνα υφίστανται περιπτώσεις απόλυτης φτώχειας, ενώ στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο κυριαρχεί το ζήτημα της σχετικής φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Αναφορικά με τα ελληνικά δεδομένα, η υφιστάμενη κοινωνικοοικονομική συγκυρία επιτρέπει την διερεύνηση κοινωνικών προβλημάτων που τα προηγούμενα χρόνια έμοιαζαν εκτός της δημόσιας συζήτησης και του πολιτικού διαλόγου, όπως αυτό της παιδικής φτώχειας, ως ένα μέσο περιορισμού των συνεπειών της παρατινόμενης οικονομικής ύφεσης, των αυξανόμενων επιπέδων ανεργίας και των μεταβολών σε παραδοσιακούς θεσμούς κοινωνικοποίησης (μεταστροφή προς ολοένα και πιο πυρηνική οικογένεια).
Οι τρεις αλληλοσυμπληρούμενοι μηχανισμοί επιπέδων κοινωνικής πολιτικής (κράτος-αγορά-οικογένεια) συνιστώνται ως οι πλέον τελέσφοροι για την ολόπλευρη αντιμετώπιση της παιδικής φτώχειας. Κρίσιμος προσδιοριστικός παράγοντας επίτευξης αποτελεσμάτικών πολιτικών αποτελεί η ένταξη των γονέων στην αγορά εργασίας με κατάλληλους όρους (πλήρης και όχι ευέλικτη απασχόληση – μερική ή ορισμένου χρόνου). Παρακλάδι των πολιτικών αυτών αποτελούν τα μέτρα για τον συμβιβασμό οικογενειακής και εργασιακής ζωής, με κύριες προτάσεις την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών φύλαξης μικρών παιδιών (δωρεάν φύλαξη σε ειδικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, βελτίωση και αύξηση των σχετικών υποδομών καθώς και του απασχολούμενου προσωπικού).
Ένα πρόσφατο ερευνητικό πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί μέχρι τα τέλη του 2011 για απομακρυσμένες και αραιοκατοικημένες- αγροτικές περιοχές της Ελλάδας θα περιλαμβάνει ως ενότητες δράσεων:
(α) Παροχή υποστήριξης, συμβουλευτικής, πληροφόρησης και καθοδήγησης στοχευμένης σε παιδιά έως 16 ετών και τις οικογένειές τους σε όλο το εύρος των αναγκών τους.
(β) Παροχή εξατομικευμένων υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας με έμφαση στην ενδυνάμωση των παιδιών.
(γ) Παροχή συμβουλευτικής και υποστήριξης στους γονείς, συνδεδεμένων με ενεργητικές δράσεις προώθησης στην απασχόληση των γονιών και ιδίως των γυναικών.
(δ) Ενεργοποίηση και εκπαίδευση εθελοντών για παροχή κατ’ οίκον υποστήριξης και πρακτικής βοήθειας.
Ας ελπίσουμε ότι τα θέματα που αφορούν την αποστέρηση (σε οποιαδήποτε μορφή της και για όποιες ομάδες του πληθυσμού) θα ευαισθητοποιούν τους ειδικούς και τους αρμόδιους για την λήψη αποφάσεων κοινωνικής πολιτικής. Εξάλλου δεν νοείται κοινωνική συνοχή όταν τα παιδιά που αποτελούν την κατεξοχήν έκφραση της γενιάς που έρχεται εγκλωβίζονται σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου