Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Life agreement on Stepping Stone

Συμφωνία ζωής…

Hangover…

Γύρισε πλευρό στο διπλό της κρεβάτι. Το χέρι της κατευθύνθηκε στο χώρο που εκτείνεται από την μέση του κρεβατιού προς την άλλη άκρη του. Συνηθισμένη από την ερημιά που επικρατούσε τα πρωινά της σε εκείνη την πλευρά, παραξενεύτηκε όταν έπιασε την σάρκα ενός ξένου σώματος δίπλα της. Το χθεσινοβραδινό ξενύχτι και η κατανάλωση λίτρων ποτού δεν της είχαν αφήσει τα περιθώρια εκείνα που θα της επέτρεπαν να είχε νηφάλιο μυαλό το πρωί για να θυμάται το ανδρικό κορμί που πλάγιαζε δίπλα της.
Έμεινε για λίγο να το παρατηρεί, μήπως και θυμηθεί τις στιγμές μαζί του. Το άγνωστο κορμί παρέμενε ακίνητο δίπλα της, παρατημένο μέσα στον κόσμο του ονείρου που έβλεπε στον ύπνο του ο κάτοχός του. Το μυαλό της ξυπνούσε σιγά-σιγά από την προσωρινή αμνησία που χάριζε ο βραδινός ύπνος. Δημήτρη ονόμαζαν τον κάτοχο του αντρικού κορμιού. Έτσι της είχε συστηθεί τουλάχιστον. Η σκηνή της γνωριμίας τους πέρασε κινηματογραφικά από μπροστά της και θυμήθηκε τα δυο γαλάζια του μάτια να τρυπάν τα δικά της καστανά και να κυλάνε στο μυαλό της σαν ιός σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και να της μπλοκάρουν κάθε επεξεργασία αντίστασης απέναντί τους.
Το βλέμμα της ακολούθησε την κορυφογραμμή του τριχωτού στέρνου και της καλοσχηματισμένης κοιλιάς, για να φτάσει στο σημείο εκείνο που την ενθουσίαζε περισσότερο σε έναν άντρα: το πέος του. Το είδε ημι-ερεθισμένο να κείται επάνω στο αριστερό του μπούτι. Το μέγεθός του ικανοποιητικό για τις απαιτήσεις της. ‘Καλά πρέπει να πέρασα χθες το βράδυ, αν κρίνουμε από τα δεδόμενα’ μειδίασε προς τον εαυτό της. Το χέρι της τεντώθηκε προς το μέρος του. Πρώτα ο δείκτης του χεριού της ακούμπησε απαλά την ευαίσθητη περιοχή. Το υπόλοιπο σώμα του Δημήτρη κινήθηκε, χωρίς όμως να αλλάξει στάση και κατάσταση.
‘Τώρα θα δεις αν ξυπνάς ή όχι’ ψιθύρισε και η παλάμη της άνοιξε για να δεχθεί το ανδρικό μόριο στην αγκαλιά της. Το χούφτωσε γερά. Με σταδιακά αυξανόμενες παλμικές κινήσεις το έκανε να περάσει από την ημι-διέγερση στην πλήρη διέγερση. Ο Δημήτρης άνοιξε τα βλέφαρά του και την κοίταξε κατάματα.
- Έτσι ξυπνάτε τον άντρα στα μέρη σας;
- Συνήθως. Αν είναι πιο δικός μας άνθρωπος, σκύβουμε και παίρνουμε το πέος του στο στόμα μας.
- Και γιατί δεν το κάνεις και σε μένα;
- Μα, δεν σε γνωρίζω.
- Μα, εχθές το βράδυ …γνωριστήκαμε, έτσι δεν είναι;
- Σαρκικά κούκλε μου. Το κορμί σου γνώρισα. Όχι εσένα.
- Και επιθυμείς να συνεχίσεις την γνωριμία απ’ ότι αισθάνομαι.
- Μέσα είσαι.
Το στόμα αντικατέστησε την παλάμη της. Το ερεθισμένο πέος του Δημήτρη ανεβοκατέβαινε ρυθμικά στην στοματική της κοιλότητα. Τα χείλη της λείαιναν το δέρμα και η γλώσσα ύγραινε την βάλανό του. Μικρές δαγκωματιές στην περιφέρεια του πέους, ανέβαζαν κατακόρυφα την ηδονή και των δυο τους.
Ο Δημήτρης είχε ερεθιστεί για τα καλά και έφτανε η ώρα να τελειώσει. Δεν ήθελε όμως τόσο σύντομα. Της τράβηξε το κεφάλι από το πέος του και την φίλησε στο στόμα. Ένοιωσε την γεύση του στη γλώσσα της. Την ξάπλωσε και της άνοιξε τα μπούτια. Έσκυψε, έβγαλε την γλώσσα, την σκλήρυνε και την κατεύθυνε προς την κλειτορίδα της. Έπαιξε για λίγο μαζί της, κάνοντάς την σκληρή και υγρή. Τη δάγκωσε ελαφρά. Συνέχισε την πορεία της γλώσσας προς τον κόλπο της. Μέρος υγρό και ζουμερό. Μύριζε πολύ όμορφα, αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ρούφηξε τα υγρά της και έσπρωξε την γλώσσα του με δύναμη μέσα στην σχισμή της.
Ένα κύμα ανείπωτης ηδονής ανέβηκε στο λαιμό της και την έπνιξε την ώρα που ο Δημήτρης έχωνε μέσα της την γλώσσα του. ‘Χαρισματικός νέος’ σκέφτηκε και ένα γέλιο ξέφυγε από το λαρύγγι της, παρέα με έναν βογγητό πάθους. Έσφιγγε τα σεντόνια με τα δάχτυλά της και τέντωνε το κορμί της σε κάθε εισχώρηση της γλώσσας του Δημήτρη. Την έγλυφε συνεχώς, μέσα-έξω και γύρω από τον κόλπο της. Δεν άντεχε άλλο. Τον ήθελε μέσα της. ‘Μπες μέσα άντρα μου και σκίσε με’ του φώναξε πιάνοντάς του το κεφάλι και πιέζοντάς το επάνω της.
Και αυτός το ήθελε. Πήρε το μόριό του στα χέρια του, το πέρασε γύρω από την υγρή περιοχή, το χτύπησε κάνα-δυό φορές επάνω στα χείλη του κόλπου και το έχωσε με δύναμη μέσα της. Μέσα – έξω. Με παλμό. Μέσα δυνατά και γρήγορα, έξω αργά και απαλά. Και κάθε φορά κοιτώντας την στα μάτια. Έπεσε επάνω της και πήρε τις ρώγες της στο στόμα του εναλλάξ. Ένα ρούφηγμα στην δεξιά, ένα δάγκωμα στην αριστερή. Την ένοιωθε παραδομένη στην ηδονή που της χάριζε. Κι’ αυτός βέβαια δεν πήγαινε πίσω. Της είπε να γυρίσει, να πέσει στα τέσσερα. Υποταγμένη γύρισε. Χωρίς κουβέντα, χωρίς διαμαρτυρία. ‘Όχι από πίσω’ του φώναξε ξεψυχισμένα. ‘Μη φοβάσαι’ της απάντησε και ξαναμπήκε μέσα στον κόλπο της. Ένοιωθε τα υγρά του να πιέζουν την άκρη του πέους του, να θέλουν να βγουν, να εκραγούν. Με το αριστερό χέρι της έπιασε τα μαλλιά και τα τράβηξε με δύναμη πίσω. Με το δεξί, έπιασε το πέος του, το έβγαλε από τον κόλπο της και τελείωσε επάνω στον κώλο της. ‘Χύνω μωρό μου’ φώναξε ο Δημήτρης, ‘Και ‘γώ χύνω αγόρι μου’ του φώναξε και εκείνη.
Ο Δημήτρης έπεσε επάνω της, από πίσω. Δεν είχαν δύναμη ούτε να αλλάξουν θέση. Ανέπνεαν αργά, βαθιά, αποκαμωμένα. Τους πήρε ο ύπνος με την πεποίθηση και των δύο ότι το επόμενο ξύπνημα θα τους βρει να είναι πια γνωστοί μεταξύ τους…
(‘Yearning’ by Alain Dumas)
By γιώργος Posted in ιστορίες του νου...

Έρωτας ανάσα, αγάπη αν…

Έρωτας ανάσα, αγάπη αν…

Ανοίγω το μυαλό μου να βγάλει λέξεις μικρές και εύκολες. Με λίγα γράμματα. Αφαιρώ τους τόνους από επάνω τους. Άτονες και ελαφριές. Για να ταξιδέψουν ευκολότερα στις ακουστικές οδούς σου και στον λαβύρινθο του μυαλού σου. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι το αίμα μου να κυλάει στις φλέβες μου, γρήγορο και καυτό. Παίρνω λίγη από την κάψα του και ξεκινάω να αποσπώ τις λέξεις, μία-μία.
Ξεκινάω με την ‘αγαπη’. Στην στέλνω έτσι. Τρία φωνήεντα, δύο σύμφωνα. Ανισόρροπη η ίδια, ανισόρροποι και εμείς που την πιστεύουμε. Ποτέ δεν την ανέλυσα, ποτέ δεν την διύλισα. Κι όμως, μέσα της κολύμπησα και πνίγηκα. Ήταν ο καιρός που τα γράμματα δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στα αισθήματά μου.
Περνάς από το μυαλό μου. Η όψη σου κατακλύζει τις εικόνες μου και η μυρωδιά σου καταλύει τις αντοχές μου. Έτσι σε θυμάμαι τις ώρες της μοναξιάς μου. Αιθέρια και διάφανη. Μα πάνω απ’ όλα ευάλωτη. Να θέλω να σε αγκαλιάσω, να σε κρατήσω σφιχτά και να σε προστατέψω απ’ όλους και απ’ όλα. Κυρίως από εσένα. Ανοίγω τα μάτια. Επανέρχομαι.
Συνεχίζω την λεξική ενδοσκόπηση του μυαλού μου. ‘ερωτας’ η συνέχεια στις λέξεις. Όχι όμως και στην διαδικασία. Μα, ποιος κοίταξε την διαδικασία ποτέ από τους δυο μας; Κανένας μας. Ζήσαμε αυτό που ανέβαινε στο λαιμό μας και μας έπνιγε. Θέλαμε διέξοδο και ανακαλύπταμε τα αδιέξοδα. Ανέξοδα. Με απλοχεριά γεννούσαμε αισθήματα και πλημμυρίζαμε τα σώματά μας. ‘Να έχουν να πορεύονται σε μέρες άνυδρες’ μου είχες πει. Και δεν άργησαν οι μέρες οι άνυδρες να φανούν. Και στέρεψαν τα κορμιά. Και στέρεψαν οι αισθήσεις.
Sarah Brightman στα ηχεία. ‘Harem’. Ξέρεις, εκείνη η φωνή που μπορεί να σκοτώσει κάθε τι γήινο. Περνάει στα αυτιά μου και σκοτώνει την βουή της ανάσας μου. ‘Sing for me a song of life’s visage, Sing for me a tune of love’s mirage’ παρακαλάει και νοιώθω το παρακαλητό της να πλέκει ιστό αράχνης γύρω από το στόμα μου. Στεγνώνει τα χείλη μου και κάνει την γλώσσα μου να στερεύει από σάλιο.
‘ανασα’ σου στέλνω. Χωρίς καμία μείναμε. Εκείνες τις ώρες που η θλίψη έκοβε στα δύο τον χωρισμό. Κι όμως, μπορέσαμε να ζήσουμε κάμποσους τέτοιους χωρίς δισταγμό. Σαν αφηνιασμένα άλογα τρέχαμε να βρεθούμε, σαν έρημες απάτητες στέπες μέναμε μετά από κάθε αντίο που τα χείλη μας ξεστόμισαν. Μου φαίνεται τόσο μακρινό μα τόσο οικείο μετά από τόσο καιρό. Μάθαμε σε χωρισμούς για να αντέχουμε να μάθουμε να ζούμε.
Φτάνω στο τέλος των λέξεων. Τελικά δεν είναι πολλές. Και κράτησα την υπόσχεσή μου. Λίγα γράμματα, χωρίς τόνους. Σου φυλάω για το τέλος την μικρότερη απ’ όλες. ‘αν’ ονομάζεται. Για όλα εκείνα που θέλουν ανάμεσά τους ένα ‘αν’ για να σταθούν αυτούσια και αυτεξούσια στον κόσμο τούτο. Θυμάσαι; Πάντα οι μεγάλες σου προτάσεις κρατούσαν ένα ‘αν’ ανάμεσά τους. Και δεν σκέφτηκες ποτέ να το βγάλεις από την μέση. Πάντα εκεί. Πάντα ανάμεσα. Τελικά, το ‘αν’ είναι σημαντικό κομμάτι πολλών λέξεων. Το γνώρισα με σένα αλλά τώρα το συνειδητοποίησα. Αργά θα μου πεις. Το έμαθα όμως, ε;
(‘Rind’ by M. Escher)
By γιώργος Posted in προσωπικές ιστορίες...,για ένα κορίτσι...

Ανάμνηση πραγματικότητας…

Ανάμνηση πραγματικότητας…

Αφενός τυχαία, εντέχνως μοιραία. Κάπως έτσι σε φαντάστηκα μέσα στην άχλη του ονείρου μου. Όταν ξαπλωμένος σε ένα διπλό κρεβάτι ονειρεύτηκα όλες εκείνες τις στιγμές της πλήρωσης, που έγιναν πλάι σου στιγμές εκπλήρωσης. Και έμεινες εκεί, μέσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, να ζεις έναν έρωτα, αντίγραφο πίνακα αναγεννησιακού ζωγράφου, απόμακρη και κοντινή, έρωτά μου.
Όργωσα το μυαλό μου με την προδότρα σκέψη μου που σε ακολουθούσε. Δεν σε άφηνα στιγμή. Μου άρεσε να είσαι εκεί. Μου άρεσε να σε ζω σε μία μη πραγματικότητα. Έξω από καθετί συμβατικό. Σαν μία ανολοκλήρωτη εικόνα που μόνο το περίγραμμά της σχηματίζεται.
Κι’ όταν έφτασε η στιγμή του αποχωρισμού, στάθηκες ακίνητη μπροστά μου. Το πρόσωπό σου φωτίστηκε και στα μάτια σου φάνηκαν δύο σταγόνες βροχής. Δεν τις κατάλαβα, παρά μόνο όταν έσταξαν επάνω στα χέρια μου. Τις έφερα κοντά στο στόμα μου και τις γεύτηκα. Έτσι ένοιωσα πόσο πικρή μπορεί να είναι η θλίψη.
Δεν έφερα αντίσταση. Σε άφησα να φύγεις χωρίς κουβέντα. Χωρίς λόγια. Το ξέρεις ότι πάντα άφηνα τις εικόνες να γεμίζουν τον λεκτικό χώρο ανάμεσά μας. Έτσι έκανα και τώρα. Οι εικόνες πάντα αφήνουν καλύτερη ανάμνηση. Πίστεψέ με…
(‘Antonia’ by Charlie Mackesy)
By γιώργος Posted in ιστορίες του νου...

Όποιος έχει αγαπήσει, ξέρει τι θα πει πόνος.

 
 
Όποιος έχει αγαπήσει, ξέρει τι θα πει πόνος. Μα όποιος δεν έχει πονέσει, δεν ξέρει τι θα πει αγάπη...
Είναι αυτό το αίσθημα που σε γεμίζει και μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να σε πνίξει. Είναι αυτή η τρέλα που σε κάνει να μην βλέπεις μπροστά σου. Να χάνεσαι στο όνειρο, στη φαντασία, και να μην σε νοιάζει τίποτα και κανένας, πέρα από το πρόσωπο που αγαπάς. Αναπνέεις, ζεις γι'αυτό. Πλάθεις με το μυαλό σου τόσα σενάρια για εσάς τους δύο χωρίς να σκέφτεσαι το τέλος. Αυτό το αδυσώπητο τέλος, που όμως αργά ή γρήγορα έρχεται. Ζεις και ελπίζεις στο για πάντα, γιατί ξέρεις πως μακριά του απλά δεν μπορείς να ζήσεις...
Μα, μια νύχτα σαν και αυτή δεν μπορώ να μην θυμηθώ... Μόνη μέσα στην ερημιά του κόσμου, να με λούζει το φεγγάρι... δεν μπορώ να μην δακρύσω... Η μορφή σου έρχεται στο μυαλό μου και ξέρω πως μονάχα έτσι μπορώ να σε έχω πια. Μπορεί να φεύγεις μα θα δεις, χωρίς εμένα οι μέρες θα είναι άδειες και ατελείωτες. Και το βράδυ, το βράδυ που θα είσαι μόνος με τις σκέψεις σου, θα καταλάβεις πως χωρίς εμένα θα νιώθεις πάντα μόνος. Θα θυμηθείς τη γεύση των φιλιών μου και θα νιώσεις σε μια στιγμή τι θα πει αγάπη, και πόνος να είσαι μακριά από αυτόν που αγαπάς.. Σε αυτό το παιχνίδι αγάπη μου και οι δύο βγήκαμε χαμένοι. Σταμάτησες να προσπαθείς όταν ένιωσες πως αγγίζω την καρδιά σου. Τις ευτυχισμένες μας μέρες θα αναπολείς, μα θα ξέρεις πως δεν πρόκειται να τις ξανανιώσεις.
Και θα καταλάβεις σε μια στιγμή πόσα είχαμε και με πόσα έχουμε απομείνει...Μόνοι και οι δύο, μες την ερημιά του κόσμου...
Και αυτό θα είναι το αντίο, σε αποχαιρετώ με ένα χαμόγελο. Κρίμα που δεν κατάλαβες ποτέ. Θα νιώθω πάντα την ανάσα σου στον κόρφο μου και το φιλί σου στο λαιμό μου. Στις χαμένες ψυχές, στις χαμένες καρδιές, ένα αντίο.. Νικηθήκαμε, από τη ζωή και από τα όνειρα; Νικηθήκαμε, γιατί δεν μπορούμε αν αγαπήσουμε πια...
Και το καταλάβαμε πολύ αργά...

Σαββίνα Γιαννάτου - σα δέσμη από τριαντάφυλλα

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα - Κ.Καρυωτάκης - Σ.Γιαννάτου

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό. Κάποια χρυσή,λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά. Και στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη. Στα χέρια το παλτό, στ'ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. Ηλεκτρισμένη από φιλήματα θα'λεγες την ατμόσφαιρα. Η σκέψις,τα ποιήματα, βάρος περιττό. Έχω κάτι σπασμένα φτερά. Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό. Για ποιαν ανέλπιστη χαρά, για ποιες αγάπες, για ποιο ταξίδι ονειρευτό..
~Κ.Καρυωτάκης

Ερωτικό- Νότης Μαυρουδής, Μάνος Χατζιδάκις, Αρλέτα

Ερωτικό - Μ. Χατζιδάκις

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου

Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Τα πάθη και τα λάθη...

Τα πάθη και τα λάθη...


Ή μήπως καλύτερα η ανοησία σε όλο της το μεγαλείο;...
Κάνει κρύο. Είναι πρωί. Έχω κοιμηθεί τρεις ώρες το πολύ.
Οι παρυφές της Πεντέλης θυμίζουν κουραμπιέδες πασπαλισμένους με ζάχαρη άχνη - πάντα μου άρεσαν τόσο πολύ οι κουραμπιέδες, αλλά χωρίς τα αμύγδαλα - ενώ απέναντι στέκεται αλώβητο το φεγγάρι και την κοιτάει. Δεν έχει καταλάβει ακόμη πως έχει αργήσει και είναι η ώρα να φύγει. Ο ήλιος, κύριος στα ραντεβού του ως συνήθως έχει ξεπροβάλει από νωρίς, βάφοντας όλο τον κόσμο με τα χρώματά του, ή μάλλον προσφέροντας το απαραίτητα φως που χρειαζόταν για να φανεί αυτό που είναι πραγματικά. Να αποκαλυφθεί και όχι να προβληθεί. Η προβολή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια στυγνή προσπάθεια προβολής ενός ψέματος, τόσο πειστικά όμως, που ξεγελά συχνά ακόμη και τον ίδιο τον προβολέα. Εάν αφαιρέσουμε όμως καθετί που ωραιοποιεί, τι μένει; Τίποτα. Ή μάλλον, το ψέμα.
Κρίμα, πολύ κρίμα, αλήθεια τους λυπάμαι αυτούς που αυτοπροβάλλονται. Φοβούνται τόσο και το πιο λυπηρό όλων είναι πως δεν το έχουν καταλάβει. Ή αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν. Φοβούνται να αποκαλύψουν τον εαυτό τους, φοβούνται να δείξουν αυτό που είναι και προσπαθούν να φαίνονται ως κάτι ψεύτικο. 
Εύλογα θα διερωτόταν κανείς, και πώς ξέρουν ότι θα γίνουν αρεστοί με αυτό που ήδη έχουν; Αρκεί; Δεν απαντώ. Ίσως και όχι. Ίσως και ναι. Πολλές φορές δεν αρκεί. Αλλά όχι πάντα. Ακόμη και αν όμως δεν αρκεί, το χειρότερο όλων είναι το ψέμα. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ούτε δικαιολογία, αλλά ούτε και σωτήριο λύση.

The White Birch ~ Breathe

Δεν μπορώ να το πιστέψω, ούτε και να το αποδεχθώ. Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Προσπαθώ να σπρώξω αυτή τη νοσηρή σκέψη μακριά με τόση μανία. Δεν αντέχω ούτε καν στην παραμικρή υπόνοιά της. Τρέμω, όχι από το κρύο που έχει έξω, αλλά από το κρύο μέσα μου. Δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται. Έχουν κλονιστεί τα πάντα εδώ και καιρό και τώρα ακροβατώ σε ένα τόσο λεπτό σκοινί. Παλεύω να μην σπάσει γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο πολύ. Αλλά ίσως πρέπει να σπάσει. Δεν το αντέχω. Αλήθεια. Δεν μπορώ. Και κανείς δεν το νιώθει. Κανείς δεν το σκέφτεται. Κανείς δεν το υποψιάζεται. Είμαι άραγε η μοναδική; Κάνω ένα τόσο μεγάλο λάθος; Τόσα χρόνια έσφαλα; Πώς μπορώ να ξέρω; Πότε θα αποκαλυφθεί η αλήθεια; Και η πιο τρομακτική από όλες τις ερωτήσεις...
Γιατί;...
Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αντικατοπτρίζεται το ψέμα στα μάτια.
Τελικά, τίποτα μα τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται...





























σκέψεις πολλών...

σκέψεις πολλών...


άπλωσε τα χέρια σου. τέντωσε τα. κ’ ίσως σε ακουμπήσει το ηλιοβασίλεμα. μη ψάχνεις για την ευτυχία. το αν θα σε βρει ή όχι είναι γραφτό. απλά φρόντισε όταν σε βρει. όταν σου χτυπήσει τη πόρτα του σπιτιού σου. να μην είσαι σε άλλο δωμάτιο κλειδαμπαρωμένη. και χαμπάρι δεν πάρεις. πες μου. έχεις βγει ποτέ γυμνή στο διάδρομο του μυαλού σου; έχεις βγει ποτέ γυμνή στο διάδρομο της σκέψης σου; πόρτες πόρτες. ανοίγοντάς τις πενήντα πενήντα οι πιθανότητες. να λυτρωθείς ή στα γόνατα να πέσεις. κάθε πόρτα και μια ανάμνηση. ευχάριστη ή δυσάρεστη. κάθε πόρτα και ένα συναίσθημα. ευχάριστο ή δυσάρεστο.
δικό σου το μυαλό. και η σκέψη. δικός σου και ο διάδρομος. κιόμως φασματική η ασφάλεια που νιώθεις. μη. μη κατηγορείς το όνειρο αυτό επειδή φοβάσαι. εξάλλου. δική σου δημιουργία είναι.



Ψαχνουμε φυλακες αγγελους γιατι μονοι μας φοβομαστε.Φοβομαστε την υπερβαση,φοβομαστε να κανουμε ενα βημα πιο κοντα στο ονειρο,φοβομαστε να αντιμετωπισουμε την κατασταση ως εχει.Τι αν αφηναμε για λιγο τους αγγελους και προσπαθουσαμε να κανουμε την δικη μας πορεια? Αλλωστε... 

Jack Savoretti feat. Sienna Miller Video "Hate & Love"

βροχή μου...


Το χέρι της δίπλα στο δικό του. Και όμως, δεν την αγγίζει. Δύο σώματα πλάι πλάι βαδίζουνε τον ίδιο δρόμο, μόνο και μόνο για να καταλάβουν πως ο προορισμός τους θα είναι διαφορετικός. Εκείνη προστατευμένη στην ασφάλεια του μπουφάν της. Εκείνος γυμνός στην καταιγίδα. Δυο σώματα τόσο κοντά, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Τι θαλπωρή προσφέρει η βροχή! Λυτρωτική... Οι ουρανοί άνοιξαν και ξεπλένουν την πόλη. Αν κοιτάζεις τη βροχή μέσα από ένα ασφαλές τζάμι η ματιά σου παρασύρεται από τα νερά και εσύ σαν να υπνωτίζεσαι από το μονότονο ήχο του νερού. Σαν μάσκα τώρα καλύπτει τα δύο πρόσωπα. Οι σταγόνες στα πρόσωπά τους γίνονται ένα με τα δάκρυά τους. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Εκείνη, γιατί μισεί τον τόσο φοβισμένο εαυτό της, που δεν την αφήνει πια να δει τίποτα. Εκείνος, γιατί αρχίζει να εξασθενεί η επήρειά της. Και η στέρηση είναι η χειρότερη. Μετά έρχεται ο πόνος…


"What are you doing with your life?"she says.
"Waiting."
"Waiting for what?"

Then she looks at the night above her. 
"When the emptiness stops haunting my mind; haunting my soul. That one moment when all darkness brightens; when the fucked up shit floating in my mind fades away."
Her eyes used to shine so bright. Once. 





όρκοι τόσο δυσεύρετοι...μόνο στα παραμύθια...

όρκοι τόσο δυσεύρετοι...μόνο στα παραμύθια...

Paige 'I vow to live within the warmth of your heart. I vow to help you love life, to always hold you with tenderness and to have the patience that love demands, to speak when words are needed and to share the silence when they are not and to live within the warmth of your heart and always call it home...'
Leo 'I vow to fiercely love you in all your forms, now and forever. I promise to never forget that this is a once in a lifetime love. I vow to love you, and no matter what challenges might carry us apart, we will always find a way back to each other...'




Set The Fire To The Third Bar

μεθυστικός ψίθυρος...

Ζω ανάμεσα στη μοναξιά και στην προδοσία με παρέα την μελαγχολία της νότας και στον σπασμένο ήχο του χρόνου. Πληγώθηκα βαριά, στάθηκε η ανάσα. Kλονισμένη η επιλεκτική μνήμη δόθηκε στην ηθελημένη αμνησία. Ποτέ δεν κοίταξα γαλήνια...με στεγνά ξεραμένα χείλη η ψυχή έγινε διάφανη, σαν κρύσταλλο.Σκιαμαχούσα με τον χρόνο ψάχνοντας διέξοδο φυγής.



Θέλω να φύγω...με έναν ψίθυρο στο αφτί που με γεμίζει άρωμα γαρδένιας και με λούζει με λευκό, σε πράσινες αποχρώσεις. Τραντάζω το δέντρο μου, σβήνοντας το ακαθόριστο να πάρω σχήμα από τριφύλλι. Δαγκώνω τα χείλια μου...και παίρνω το κόκκινο με γεύση από πιπέρι τα σφίγγω μην το χάσω. Ξεγλίστρησαν τα δάχτυλα στο στόμα τώρα δεν βγάζω αίμα, ούτε και αφρό...


Προλαβαίνω να φύγω...με το μολύβι μου θα χτίσω τον κόσμο τον καινούργιο.
Θα ρίξω χρώματα το να μέσα στο άλλο και μετά προλαβαίνω να ζήσω.. όχι με αίμα δανεικό ούτε με αφιερωμένη συνείδηση αλλά με χάδι γιατρικό, με φιλί μεθυστικό εκείνο που αφήνει στο στόμα γεύση από κανέλα..με νότες που χαϊδεύουν θάλασσες και πάντα φυλάνε μια καληνύχτα για το τέλος..



letting go...

letting go...

Μεθάω από τα όνειρα και είναι ένα τόσο γλυκό ναρκωτικό για τη λογική μου. Διώχνω κάθε υπόνοια αμφιβολίας και αφήνομαι στη μέθη ενός φιλιού. Μυρίζεις σαν βαθύ κόκκινο κρασί. Και με ζαλίζεις. Εισβάλλεις τόσο λυτρωτικά σε καθετί που κρύβω. Και σου παραδίδω αναίσχυντα κάθε κομμάτι του εαυτού μου. Πώς γίνεται και νιώθω μια τέτοια παρανομία τόσο σωστή; Πάρε τα πάντα. Όλο μου το είναι. Σου ανήκει πια. Με έχεις ναρκώσει. Μυρίζεις σαν βαθύ κόκκινο κρασί. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Ούτε καν ανάσα. Μονάχα ένα ακόμη φιλί...σαν να είναι το τελευταίο...



Nina Simone- I Put Spell On You

Τα μάγια μιας νυχτιάς...



Υπάρχει μια φιγούρα στη ζωή μου, τυλιγμένη με ένα μυστήριο πέπλο που δεν με αφήνει να δω ξεκάθαρα το πρόσωπό της. Βρίσκεται κοντά μου και προσπαθεί να με αγκαλιάσει. Και εγώ τη διώχνω. Δεν μπορεί να με αγγίξει –δεν την αφήνω. Τον σπρώχνω μακριά γιατί με φοβίζει το τόσο μυστήριο γύρω του. Και εύχομαι να χαθεί στο έρεβος της νύχτας. Και να ξυπνήσω επιτέλους από αυτόν τον εφιάλτη…
Όμως ταυτόχρονα του προσφέρω αυτό το κάτι στο βλέμμα μου, κρύβοντας πίσω του τόσες υποσχέσεις. Ανεκπλήρωτες, χωρίς εκείνος να το ξέρει. Γιατί μονάχα οι υποσχέσεις μου είναι αυτές που τον κρατάνε κοντά μου. Και δεν είμαι διατεθειμένη να τον χάσω. Γιατί αυτός ο εφιάλτης είναι ό,τι έχω από εκείνον, και δεν θέλω να ξυπνήσω. Τι διαστροφή... Τι ματαιότητα!
Αυτό που του δίνω απέχει παρασάγγας από αυτό που θέλει, και όμως, για κάποιον μυστήριο λόγο του αρκεί. Δεν λέει να φύγει από δίπλα μου. Δεν ξέρω εάν με αντέχει, ή απλά νιώθει και εκείνος την ίδια έλξη με εμένα. Τα λόγια υστερούν. Οι λέξεις δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτή την αέναη προσκόλληση του ενός στον άλλο. Σαν δύο κομμάτια από την ίδια ύλη, που περίμεναν να συναντηθούν ολόκληρη τη ζωή τους, και τελικά το πέτυχαν. Αργά για τον ένα, νωρίς για τον άλλο, και όμως, συναντήθηκαν. Ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή να είχανε συγχρονιστεί, ίσως και σε κάποια επόμενη, προλάβουν να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή. Σε αυτή τη ζωή όμως ο χρόνος είναι αντιμέτωπός τους και θα'ρθει η ώρα να πληρώσουν το τίμημα της λαθεμένης τους αντάμωσης. 
Όμως κανείς μας δεν ξεχνά. Σε αυτή τη ζωή ζούμε, επειδή μας περιμένουν κάποιες συναντήσεις που αξίζει να τις ζήσουμε. Και αυτό είναι που μας ωθεί να προχωράμε...κάτω από το φως του φεγγαριού....




Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Ερωτευτειτε...

Ερωτευτειτε...

Μια ακομη αναρτηση για τον ερωτα και για την αγαπημενη blogger ηρω
Δεν θελω να πω πολλα! Προτιμω να δειξω συναισθηματα μεσα απο εικονες!

Απλα να ξερετε πως καποια στιγμη για ολες και ολους μας θα υπαρξει ενας μεγαλος ερωτας!

Ηρω μου σου ευχομαι πραγματικα μεσα απο την καρδια μου να το βρεις κι εσυ την πιο καταλληλη στιγμη της ζωης σου!

Συνηστω ανεπιφυλακτα την ταινια "φιλιες και ερωτες" (something borrwoed) ;)

εχει αποδειχθει οτι οταν ενα ζευγαρι κρατιεται χερι χερι το αγχος μειωνεται

στοργη...

ξεγνοιασια...

μα τι γλυκο...

ειμαι κι εγω εδω...

μα ποσο ωραια...

ξεγνοιασια...

χορος... τανγκο...

εξτριμ γαμος... λετε να το δοκιμασω?

ζησε τον ερωτα σου 

περαστε τον χρονο σας γελωντας

ετσι ετσι...

βολτα στην παραλια...

και τωρα φωτογραφιες απο την ταινια που ανεφερα παραπανω...

απειρα ρομαντικη! αλλα την ειδα δυο φορες και ποτε δεν καταλαβα πως γινεται να ειναι εκει το κρεβατι... :Ρ

"τωρα σκεψου οτι σου κραταω το χερι"

δεν με νοιαζει ποιος ειναι δεξια αριστερα πισω μπρος... με νοιαζεις μονο εσυ!

παιξε γελασε

πες οτι νιωθεις! τα παντα!
Τις καλυτερες ευχες μου για εναν τετοιον ερωτα γλυκια μου!

Να Κοιμηθουμε Αγκαλια ...Ⓡ... Βασιλης Παπακωνσταντινου

Αγαπη...

Ενας μηνας περασε... κι οσο περναει ο καιρος... τοσο πιο πολυ δενομαι μαζι σου... τοσο πολυ! Που καθε ωρα πυ περναει μακρια σου ειναι σαν ενας αιωνας... σε θελω εδω... διπλα μου... καθε στιγμη... να σ'αγγαλιαζω... να σε νιωθω...
Και ετσι ξαφνικα... συζητωντας με μια φιλη καταλαβα πως την νιωθω... πως εχω τις ιδιες φοβιες με αυτην... το αγορι της φευγει το φθηνοπωρο να σπουδασει... ειναι δεκα μηνες μαζι... αυτη μου λεει πως θελει να το τελειωσει εδω γιατι δεν θα το αντεξει... δεν θα το αντεξει να τον βλεπει μια φορα την εβδομαδα... κι εχει δικιο... οσο κι αν προσπαθησα να την αποτρεψω να μην κανει κατι που θα το μετανιωσει οταν καθισα και το σκεφτηκα καταλαβα πως εχει δικιο...
Το συζητησα και μαζι του... μου ειπε το ιδιο... να της πω να μην κανει κατι που θα το μετανιωσει... και επισης μου ειπε πως αν σκεφτω κι αν κανω κι εγω κατι τετοιο θα με κρεμασει απο τα αφτια σε ενα δεντρο... Τον αγαπαω τοσο πολυ! Κι αυτος μ'αγαπαει Θεε μου! Κι αυτος μ'αγαπαει! ειμαι τοσο ευτυχισμενη πια! Που δεν θα αντεξω αν αλλαξει κατι... Ξερετε... κατι που δεν θελω να γινει... δεν ξερω τι θα απογινω...
Ειχαμε παει μια βολτα... ποσο ομορφη βολτα... Συζητουσαμε για τον καιρο πριν να ειμαστε μαζι... που διναμε εκεινα τα αθωα φιλακια στο μαγουλο και φοβομασταν να κανουμε μια κινηση... και του εξηγησα τον λογο που εγω φοβομουν...
Ηταν γιατι σκεφτομουν πως αν γινει κατι παρα πανω μεταξυ μας και δεν πετυχει... και χαλασει... εγω δεν θα το αντεχα να μην τον εχω στη ζωη μου! γιατι με εκανε ευτυχισμενη! με οποιονδηποτε τροπο! Μονο που μου μιλουσε εφτανε!
Τωρα ομως δεν φτανει! Τον θελω ολο δικο μου! απο την κορυφη ως τα νυχια! Μονο δικο μου! και μου ειπε πως δεν προκειται να αλλαξει κατι! "Θα ημουν πολυ μαλακας αν σε αφηνα τωρα που σε βρηκα"! ποσο ευτυχισμενη με εκανε!
Και φοβαμαι! οσο περναει ο καιρος τοσο πιο πολυ φοβαμαι! Γιατι οπως λεει κι αυτος... ειναι ο κοσμος μου ολος! μεχρι και το τελευταιο πετραδακι!
Ξερετε τι ωραιο που ειναι ο δικος σου ανθρωπος να κανει σχεδια για το μελλον? κι οταν λεω για το μελλον δεν εννοω για αυριο μεθαυριο... η για την επομενη εβδομαδα... μιλαω για μηνες αργοτερα... αληθεια ειναι ομορφο!
Ειναι ομορφη η ζωη μου μονο που ειναι διπλα μου!
Μια ζωη πολυχρωμη!

Μην μ' αφησεις ποτε

Μην μ' αφησεις ποτε

Ειναι ενας ανθρωπος... ενας ανθρωπος που δεθηκα τοσο αποτομα μαζι του... και τοσο σφηχτα! Τοσο σφηχτα που αν ξαφνικα ολα αλλαξουν... σπασει ο δεσμος μεταξυ μας... η πληγη θα ειναι μεγαλη! Ας ξεκινησω απο την αρχη... ηταν ο κουκλος του σχολειου μου! που παντα ηθελα να τον πλησιασω... να πουμε κατι παραπανω απο ενα "γεια"... όχι οχι! Δεν τον ηθελα! ηταν (και ειναι) πανεμορφος δεν λεω... απλα ημουν κολλημνη με τον φιλο του εννια μηνες... Μια μερα... εντελως τυχαια... Χριστουγεννα ηταν... στολιζαμε το δεντρο στην ταξη μου στο σχολειο ζητησα αδεια να βγω απο την ταξη... βγαινοντας τον ειδα να καθεται πιο περα... Τον χαιρετησα οπως παντα... αφου γυρισα απο την τουαλετα αυτος ηταν ακομα εκει... εξω απο την δικη μου και δικη του ταξη... (οι ταξεις μας ειναι διπλα διλπα)... τον ρωτησα γιατι ειναι εξω... μου ειπε οτι τον εβγαλε η καθηγητρια του και ετσι του ειπα να ερθει στην δικη μας που στολιζαμε... ηρθε και ετσι ξεκινησαμε να μιλαμε λιγο...
   Μετα απο ενα παρτυ... εκανα μια κινηση πανω σε μια στιγμη που ηθελα σε καποιον να μιλησω και πηρα αυτον τηλεφωνο... Εμεινα εκπληκτη απο το ποσο ανοιχτο παιδι ηταν σε σχεση με το προτυπο που εγω τον ειχα σχετισει... Του ανοιχτικα πολυ γρηγορα και μεσα στα Χριστουγεννα μιλουσαμε σχεδον καθε μερα επι ωρες στο τηλεφωνο! Με βοηθησε να τα φτιαξω με τον φιλο του... οπως κι εγω τον βοηθησα με μια φιλη μου... αποτυχια και τα δυο αλλα παρολαυτα εμεις ακομα μιλαμε... Για την ακριβεια εμεις συνεχιζουμε να δενομαστε ακομα περισσοτερο! κι οσο ο καιρος κυλαει τοσο εγω δενομαι μαζι του... Καθε φορα που βγαινουμε... Καθε φορα που με παιρνει αγκαλια... Καθε φορα που με φιλαει... Δεν θελω να τελειωσει... Θελω να παγωσει ο χρονος... να μεινω εκει... Θελω να του φωναξω "ΜΗΝ Μ'ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ"
Η φιλη μου μας εχει σχετισει με την ιστορια αγαπης που παντα η πρωταγωνιστρια αγαπιεται με τον κολλητο της... δεν ξερω... δεν μπορω να κρινω... δεν μπορω να κρινω ποιον θα ερωτευτω... Αυτο που σιγουρα ξερω ειναι οτι τρεφω αισθηματα για αυτον... φοβαμαι να τον χασω... φοβαμαι πως αν βρει μια κοπελα εμενα θα με ξεχασει... Γενικα αν δεθω με καποιον πολυ δεν του το λεω... ομως θελω τοσα πολλα να του πω... Φοαβαμαι ομως... φοβαμαι να του μιλησω... να του πω ποσο πολυ τον αγαπαω... ποσο πολυ φοβαμαι την απουσια του... ποσο φοβαμαι οτι θα με ξεχασει καποα στιγμη... τις ωρες που περναω μαζι του ειναι οι πιο ευχαριστες! Μου μαθαινει πολλα πραγματα! Με κανει να γελαω! ζωγραφιζει το χαμογελο μου οταν στο προσωπο μου υπαρχει μια θλιψη... Δεν μαφηνει να ειμαι στεναχωρημενη ποτε! Φοβαμαι να τον χασω! Φοβαμαι να του πω τι νιωθω για αυτον! Πως καθε φορα που ειμαι μαζι του δεν θελω να φυγω! δεν θελω να τελειωσει ποτε αυτη η στιγμη! θελω να ειμαι καθε λπετο μαζι του! Θελω τοσα να του πω... Να του τα πω ΟΛΑ! Απλα φοβαμαι... μηπως τρομαξει και απομακρυνθει... κι ετσι... θα το χασω για παντα... κι αυτο δεν θα το αντεξω...


Why are trying so hard to fit in when you are born to stand out? ♥ 

Οταν δεν ξερεις... σχεδιαζεις...

Οταν δεν ξερεις... σχεδιαζεις...

“Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός” 
“Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός” 
“Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς” 
“Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό” 
“Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής” 
“Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν”
“Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις”
“Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν’απογοητευτείς κι όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν’αποτύχεις”
Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε.
Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν’αλλάξει και ν’αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει.
Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος.
Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.

Λεο Μπουσκάλια
 

τι αλλο να πω?


Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

"Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών"

"Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών"

To 1989 o Μάνος Χατζιδάκις έδωσε μια συνέντευξη. Και είπε πράγματα που 23 χρόνια αργότερα είναι ακόμα επίκαιρα. 
To 1989 (τότε που το σκάνδαλο Κοσκωτά, η ένωση της Αριστεράς και η σχέση του Αντρέα με τη Μιμή μεσουρανούσαν στην πολιτική ατζέντα) o Μάνος Χατζιδάκις έδωσε μια ραδιοφωνική συνέντευξη. Και είπε πράγματα που 22 χρόνια αργότερα είναι επίκαιρα...- Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο.Συμμερίζεστε  αυτή την άποψη;
Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του. Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος. Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.
Γι αυτό έγινε και η δικτατορία. Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; Το 67. Λοιπόν φανταστείτε,  αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;
-Σήμερα;
ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.
- Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;
ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν; Οι 10; Οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;
- Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα
ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.
-Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;
ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;
-Αναρρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα, όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;
ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. και να υπάρχω με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.
- "Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"
ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.
- Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;
ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.- Μάνος Χατζιδάκις.