βροχή μου...
Το χέρι της δίπλα στο δικό του. Και όμως, δεν
την αγγίζει. Δύο σώματα πλάι πλάι βαδίζουνε τον ίδιο δρόμο, μόνο και
μόνο για να καταλάβουν πως ο προορισμός τους θα είναι διαφορετικός.
Εκείνη προστατευμένη στην ασφάλεια του μπουφάν της. Εκείνος γυμνός στην
καταιγίδα. Δυο σώματα τόσο κοντά, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Τι
θαλπωρή προσφέρει η βροχή! Λυτρωτική... Οι
ουρανοί άνοιξαν και ξεπλένουν την πόλη. Αν κοιτάζεις τη βροχή μέσα από
ένα ασφαλές τζάμι η ματιά σου παρασύρεται από τα νερά και εσύ σαν να
υπνωτίζεσαι από το μονότονο ήχο του νερού. Σαν μάσκα τώρα καλύπτει τα
δύο πρόσωπα. Οι σταγόνες στα πρόσωπά τους γίνονται ένα με τα δάκρυά
τους. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Εκείνη, γιατί μισεί τον τόσο
φοβισμένο εαυτό της, που δεν την αφήνει πια να δει τίποτα. Εκείνος,
γιατί αρχίζει να εξασθενεί η επήρειά της. Και η στέρηση είναι η
χειρότερη. Μετά έρχεται ο πόνος…
"What are you doing with your life?"she says.
"Waiting."
"Waiting for what?"
Then she looks at the night above her.
"When
the emptiness stops haunting my mind; haunting my soul. That one moment
when all darkness brightens; when the fucked up shit floating in my
mind fades away."
Her eyes used to shine so bright. Once.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου