Μεθάω
από τα όνειρα και είναι ένα τόσο γλυκό ναρκωτικό για τη λογική μου.
Διώχνω κάθε υπόνοια αμφιβολίας και αφήνομαι στη μέθη ενός
φιλιού. Μυρίζεις σαν βαθύ κόκκινο κρασί. Και με ζαλίζεις. Εισβάλλεις
τόσο λυτρωτικά σε καθετί που κρύβω. Και σου παραδίδω αναίσχυντα κάθε
κομμάτι του εαυτού μου. Πώς γίνεται και νιώθω μια τέτοια παρανομία τόσο
σωστή; Πάρε τα πάντα. Όλο μου το είναι. Σου ανήκει πια. Με έχεις
ναρκώσει. Μυρίζεις σαν βαθύ κόκκινο κρασί. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.
Ούτε καν ανάσα. Μονάχα ένα ακόμη φιλί...σαν να είναι το τελευταίο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου