Τα πάθη και τα λάθη...

Τα πάθη και τα λάθη...

Ή μήπως καλύτερα η ανοησία σε όλο της το μεγαλείο;...

Κάνει κρύο. Είναι πρωί. Έχω κοιμηθεί τρεις ώρες το πολύ.

Οι παρυφές της Πεντέλης θυμίζουν κουραμπιέδες πασπαλισμένους με ζάχαρη άχνη - πάντα μου άρεσαν τόσο πολύ οι κουραμπιέδες, αλλά χωρίς τα αμύγδαλα - ενώ απέναντι στέκεται αλώβητο το φεγγάρι και την κοιτάει. Δεν έχει καταλάβει ακόμη πως έχει αργήσει και είναι η ώρα να φύγει. Ο ήλιος, κύριος στα ραντεβού του ως συνήθως έχει ξεπροβάλει από νωρίς, βάφοντας όλο τον κόσμο με τα χρώματά του, ή μάλλον προσφέροντας το απαραίτητα φως που χρειαζόταν για να φανεί αυτό που είναι πραγματικά. Να αποκαλυφθεί και όχι να προβληθεί. Η προβολή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια στυγνή προσπάθεια προβολής ενός ψέματος, τόσο πειστικά όμως, που ξεγελά συχνά ακόμη και τον ίδιο τον προβολέα. Εάν αφαιρέσουμε όμως καθετί που ωραιοποιεί, τι μένει; Τίποτα. Ή μάλλον, το ψέμα.

Κρίμα, πολύ κρίμα, αλήθεια τους λυπάμαι αυτούς που αυτοπροβάλλονται. Φοβούνται τόσο και το πιο λυπηρό όλων είναι πως δεν το έχουν καταλάβει. Ή αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν. Φοβούνται να αποκαλύψουν τον εαυτό τους, φοβούνται να δείξουν αυτό που είναι και προσπαθούν να φαίνονται ως κάτι ψεύτικο. 

Εύλογα θα διερωτόταν κανείς, και πώς ξέρουν ότι θα γίνουν αρεστοί με αυτό που ήδη έχουν; Αρκεί; Δεν απαντώ. Ίσως και όχι. Ίσως και ναι. Πολλές φορές δεν αρκεί. Αλλά όχι πάντα. Ακόμη και αν όμως δεν αρκεί, το χειρότερο όλων είναι το ψέμα. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ούτε δικαιολογία, αλλά ούτε και σωτήριο λύση.

λέγοντας η χριστίνα.. στις 6:11 μ.μ.