Η Μαλβίνα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που άξιζαν.
Ένα πρόσωπο μεγάλης περηφάνιας και γενναιοδωρίας.
Δεν έμοιαζε σε κανέναν.
Κανείς δεν θα την υποκαταστήσει ποτέ.
Ήταν
προϊόν μιας μοναδικής χημείας που είχε μέσα Ισραήλ, την υγρασία της
Κεντρικής Ευρώπης, τον τρόπο που ερωτεύονται τα λαϊκά κορίτσια στο
Μενίδι, τα φληναφήματα του Ζουλάφσκι, ένα σχεδόν εργαστηριακό βλέμμα
πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, μεγάλη τρυφερότητα και υπέροχα μάτια, που
ακόμα κι όταν γέλαγε ήταν σαν δακρυσμένα (...).
Άν
και στην ιδιοφυή τηλεοπτική περσόνα της, όσο και στο gestalt της
ιδιωτικής της ζωής η Μαλβίνα προέβαλλε την εικόνα της υποτακτικής
γυναίκας που σκύβει το κεφάλι στα αρσενικά και βρίσκει γαλήνη στην
κουζίνα της, εγώ νομίζω ότι ήταν ένα ποιητικό, επιβιωτικό αλητάκι που
διέσχισε τον ουρανό μόνο του,σαν πουλί που γι' αυτό δεν υπάρχει φωλιά.
Ίσως γι' αυτό και υπερεκτιμούσε τις αγκαλιές,των εραστών και των φίλων της. Ισως γι' αυτό μυθοποιούσε το γάμο.
Η Μαλβίνα ήταν πάντα μια περιπλανώμενη -παιδί αγνώστου πατρός- κι αυτό της προσέδιδε παρατολμία και ιδιωματικότητα (...).
Όταν
γύρισε από τις χημειοθεραπείες της Αμερικής βγήκαμε σε ένα ταβερνάκι
κοντά στο σπίτι της, στην Πλάκα. Μόλις είχε μπει το φθινόπωρο, τα μαλλιά
της είχαν μακρύνει, το πρόσωπό της ήταν γαλήνιο. Ποτέ δεν την είχα δει
τόσο όμορφη και της το είπα. Δεν είχε εκείνη τη λάμψη του άστρου που
καίγεται και που την έκανε διάσημη,ήταν μια επιτέλους ήσυχη (ή
συνθηκολογημένη;) γυναίκα, που έπινε λίγο άσπρο κρασί και χαμογελούσε
στη βραδινή δροσιά.
Πίστευε και πιστεύαμε ότι το κακό έχει περάσει, τουλάχιστον έτσι της είχαν πει.
Έκανε
ψύχρα και φόρεσε τη ζακέτα της -απτή και γήινη- αυτό το σιδερένιο
κορίτσι που τρομοκράτησε τον Σημίτη και την έτρεμαν για τον τσαμπουκά
της και την ιδιορρυθμία της.
Τελευταία
φορά την είδα στην Ευρωκλινική, λίγο πριν μπει ο χειμώνας. Ηταν πριν
την απόλυτη κατάρρευση. Δεν χρειάζεται να πω τις εξευτελιστικές
λεπτομέρειες.
Είχε σταματήσει πια να γράφει τη στήλη της στο symbol, μετά βίας ρουφούσε το νερό με το καλαμάκι.
Ηταν
βράδυ, μετά τη δουλειά ,τη βγάλαμε στο μπαλκονάκι πάνω από τον κήπο και
είχε ένα ωραίο φεγγάρι στον κόκκινο ουρανό. "Πες μου σε παρακαλώ,
μυρίζω;", με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια. Ο Αντώνης Τσιπιανίτης (ένας
από τους στενότερους φίλους της) πήγε μέσα για να μην τον δει κι έβαλε
τα κλάματα... "Οχι, Μαλβίνα στ' ορκίζομαι, δεν μυρίζεις", της είπα και
την αγκάλιασα. Αλλά ήδη ήξερε. Και ήξερα.
Άνθρωποι σαν τη Μαλβίνα, επειδή είναι τόσο αταίριαστοι και ιδιαίτεροι, πολλές φορές χάνονται, γιατί τρομάζουν την κοινωνία.
Η Μαλβίνα ευτύχησε να γίνει σταρ (πάντα ένιωθε σταρ) και να περάσει αρχοντικά ως προς το ζην.
Μερικοί
προσπάθησαν να την εξαφανίσουν και εν μέρει τα κατάφεραν , κυρίως όμως
τα κατάφερε ένα προαίσθημα κούρασης που την κατέλαβε τα τελευταία
χρόνια, και που δεν της άφηνε πίστη και σθένος για να δουλέψει όπως
παλιά. Μια αδιαφορία επίσης για τη δόξα, που τη χόρτασε και τη γλέντησε.
Εγώ όμως δεν τη χόρτασα τη Μαλβίνα. Το εννοώ.
Φανταζόμουνα
ότι θα γεράσει και θα είναι το καταφύγιό μου, μερικές νύχτες που θα
χρειαζόμουνα μια ψαρόσουπα και μια αληθινή φίλη να πούμε τις μπούρδες
μας...
Μου το χάλασε!
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
lifo.gr
«Εγώ γλίτωσα πλέον και δεν είμαι σαν εσάς.
Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια και αγάπη.
Κυρίως αγάπη.
Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη.
Εγώ, που μέχρι πέρσι, αν με άγγιζες εξ αποστάσεως,
φώναζα «πίσω μου σε έχω σατανά».
Εγώ χόρτασα.
Ένα χειμώνα αγάπη.
Μια άνοιξη ελπίδα.
Ένα καλοκαίρι προοπτική.
Ολόκληρο προοπτικές.
Εγώ η ξεγραμμένη.
Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να συμμορφωθώ
και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και
τα πάντα.
Εγώ.
Όχι πια ορφανή.
Γεμάτη.
Επαρκής.
Μισοσίγουρη.
Και «ωραία».
Όπως με ήθελα.
Με μακριά μαλλιά.
Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη».
Το τελευταίο κείμενό της γραμμένο στο Νοσοκομείο...
ΜΑΛΒΙΝΑ
ΚΑΡΑΛΗ
Ψαριανή
στην καταγωγή, γεννήθηκε στον Πειραιά στις 3 Φλεβάρη του 1954 και
πέθανε στην Αθήνα την Παρασκευή 7 Ιουνίου του2002. Έζησε μόλις 48 χρόνια
και έφυγε πλήρης -καθώς η ίδια είπε-, έκανε δύο γάμους και απέκτησε
τρείς κόρες. Ήταν απόφοιτη του Αρσάκειου και Γαλλοαναθρεμμένη, με
σπουδές κυβερνητικής στο Παρίσι. Είχε σπουδάσει ακόμη μαθηματικά και
ιστορία της τέχνης.
Γλυκιά
και δυναμική, πνεύμα ανήσυχο και ανατρεπτικό, με άψογη χρήση του λόγου,
μορφωμένη και έξυπνη, τα έλεγε έξω από τα δόντια, γι’ αυτό πολλές φορές
κόπηκε και η εκπομπή της. Κάποτε παρότι της έγινε πρόταση να αλλάξει την
θεματολογία, με περισσότερα χρήματα, δεν δέχτηκε και -προς τιμήν της-
αποχώρησε. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε πολλές μεγάλες
εφημερίδες και περιοδικά, ως τηλεοπτική παρουσιάστρια, ενώ ήταν και
συγγραφέας.
Με τη
δική της μοναδική κριτική σκέψη και το αιχμηρό σατυρικό της χιούμορ, με
αφάνταστο θάρρος μα και περισσό θράσος, κατακεραύνωνε και διακωμωδούσε
όλους όσο υψηλά κι αν βρίσκονταν, είτε ήταν δημοσιογράφοι είτε
πολιτικοί. Αξέχαστη θα μείνει στο μυαλό μου η σάτιρα κατά του Σημίτη,
τον οποίο αποκαλούσε… τάπερμαν! Είχε τον δικό της τρόπο να κρίνει τα
κακώς κείμενα. Κάποιοι είπαν για το θάνατό της, ότι «έκλαψαν πολιτικοί
και τραβεστί», εννοώντας πως είχε το χάρισμα να είναι αποδεκτή από όλα
τα στρώματα της κοινωνίας.
Όταν ρωτήθηκε κάποτε αν εκδικείται, απάντησε:
«Αν θέλεις να εκδικηθείς, κάτσε στην άκρη του ποταμού και περίμενε να ξεβραστεί το πτώμα του εχθρού σου».
Ως
σεναριογράφος τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου. Για το έργο
«Ξένια» (1989) του Πατρίς Βιβάνκιος και το «Κρυστάλλινες νύχτες» (1992)
της Τόνιας Μαρκετάκη. Συνυπέγραψε επίσης άλλα δύο σενάρια στις ταινίες
«Αρχάγγελος του πάθους» (1987) του Μ. Βεργίτση και «Ζωή χαρισάμενη»
(1993) του Πατρίς Βιβάνκιος.
Έγραψε τα
βιβλία: «Αθώος σαν αγαπημένος» Καστανιώτης, «Τα κορίτσια της Σαβάνα»
(Νεφέλη), «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (Αστάρτη), «Σαββατογεννημένη»
(Τσαγκαρουσιάνος), τη συλλογή «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες»
(Κάκτος), πέντε βιβλία μαγειρικής με τίτλο «Η κουζίνα της μαλβίνας,
Μαλβινέζικα» (Αστάρτη), και τη μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης
Βουγιουκλάκη «Γλυκό κορίτσι» (Αστάρτη).
«Γι’ αυτήν που έφυγε νωρίς» του Γιώργου Χειμωνά
«Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μη μάθει από πού ερχόμαστε
και προπαντός, κανείς να μη μάθει
ποτέ πώς πεθάναμε».
Δείτε αποσπάσματα από τις εκπομπές της Μαλβίνας, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν επίκαιρα ακόμη και σήμερα…
Η Μαλβίνα Κάραλη με δικά της λόγια:
«Φίλες και φίλες, ευτευτέστετε.
Το
βιογραφικό μου θα σας το περιγράψω στην ταπερμανική, για να μαθαίνουν οι
νέοι και να γελάνε οι παλιοί. Γεννήθηκα στις 3 του Φεβρουαρίου περίπου,
ίσως και το χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερα.
Δεν είχα αδέλφια που τσακώνονταν, αλλά είχα αδελφό.
Σπούδαξα
και έκανα δράσεις πχιότητας στη Λωζάννη, το Παρίσι, επ” όπου και
διάτριψα και το ένα ή το άλλο και το Ντισκιουετέ έλεγα με πχιοτική
προφορά.
Μετά
προέβην αργότερα σε επιστροφές και δούλεξα σε εφημερίδες από το
Διάστημα. Δηλαδή 78-83. Και πιο μετά έφκιανα άρθρους σε περιοδικούς.
Κι ύστερα
βγήκα στην τηλεόραση και είχα ένα σπήγκελ κι έρχουνταν κάτι συντρόφσες
κι αυτές ζακτ, κι εγώ φρακτ και καμιά φορά και τ” ανάποδα.
Μετά
έφυγε το ΠΑΣΟΚ, ενωμένο δυνατό κι ίσυσσε το Πασόκ δυνωμένο-ενατό και
ξήχασα την κυβερνητική που “χα μάθει πάνου – κάτου. Κι αυτή ήταν η στάση
που μου έβλαψε σοβαρά το πρόβλημα.
Γιατί,
αντί μάλλον ή και περίπου, να πάνε όλα κατ” ευθήν, εγώ έφκιαχνα ΙΕΚ
Τάπερμαν, αλλά το Ταπερμακιστάν άρχισε να κάνει δράσεις κατά εμού και
εναντίον μου, δηλαδή πήγε να μου την κάτσει ο κοντός με γκέγκεν
επιθετικό.
Αλλά δεν
πειράζει, **λογοκρισία**. Διότι το γκέγκεν και το ντισκιουετέ εγώ το
μιλάω στο πρωτότυπο – και με πχιοτική, όπως είπα, προσφορά – και όχι
ψελλίζω δολίως και υπούλως ξέναι γλώσαι, άρα θα τα βγάνω πέρα και μετά
το Ταπερμακιστάν.
Ισυσσύσατε, φίλες και φίλες, και μη χανόμαστε.
Μερικα βίντεο να την θυμηθούμε:
apodimos.gr
Ο θάνατός της βύθισε σε λύπη όλους όσους εκτίμησαν το ταλέντο και την αξία της...
Είναι....
"καρατσεκαρισμένο" ότι άτομα σαν τη Μαλβίνα δύσκολα θα ξαναυπάρξουν
στην τηλεόραση και στο προσκήνιο γενικότερα. Ως γνωστόν λίγοι μπορούν να
πουν τα πράγματα έξω από τα δόντια όπως εκείνη... Πού το ξέρω; Μα...
"Μου το 'παν τα κονέξια μου!!!". 
Η Μαλβίνα είχε
σίγουρα τόσο φανατικούς εχθρούς όσο και φανατικούς υποστηριχτές! Διέθετε
οξύτατη νόηση και ήξερε να σατιρίζει πρόσωπα και καταστάσεις με το δικό
της μοναδικό τρόπο, αρκετά πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα. Το
ζήτημα στην σάτιρα της Μαλβίνας ήταν το γεγονός ότι δεν δίσταζε να τα
βάλει με κάνεναν: όλοι έμπαιναν στο στόχαστρο πολιτικοί, δημοσιογράφοι,
γενικώς "μεγάλα κεφάλια".
Ας δούμε λίγο το βιογραφικό της:
Η
Μαλβίνα Κάραλη (3 Φεβρουαρίου 1954 - 7 Ιουνίου 2002) ήταν ελληνίδα
συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και τηλεοπτική περσόνα.
Γεννήθηκε στον Πειραιά και καταγόταν από τα Ψαρρά. Το πραγματικό της
όνομα ήταν Μαρία-Ελένη Σακκά.
Και ρίζες απο Ισραήλ(γιαγια απο μαμά) και εκει λέγεται οτι γεννήθηκε κιόλας...
Αποφοίτησε από το Αρσάκειο και σπούδασε κυβερνητική στο Παρίσι.
Εργάστηκε
επί χρόνια σαν δημοσιογράφος σε εφημερίδες όπως η Απογευματινή και η
Ελευθεροτυπία και σαν αρθογράφος στα περιοδικά Φαντάζιο, Επίκαιρα,
Γυναίκα, Κλίκ, 01, με στήλες που άφησαν εποχή όπως το Επ΄Αυτοφόρω
(Γυναίκα) και "Σαββατογεννημένη" (στο περιοδικό Symbol της εφημερίδας
Επενδυτής, άρθρα που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό της στην ομώνυμη
συλλογη).
Η τηλεοπτική της καριέρα ξεκίνησε στην ΕΡΤ και συνέχισε στους τηλεοπτικούς σταθμούς Seven X, ANT1, ΣΚΑΙ, Mega Channel, STAR κ.α.
Οι
πιο δημοφιλής εκπομπές της ήταν το Mea Culpa (Seven X), Malvina Live
(ΣΚΑΙ), Μalvina Hostess (Mega), Malvina Rixten (STAR). Ο χαρακτήρας
αυτών των τηλεοπτικών σόου, που συνήθως προβάλλονταν πριν ή μετά το
κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ήταν επιθεωρησιακός. Η κριτική και η
διακωμώδηση της πολιτικής και των προσώπων της, τελικά την μετέτρεψαν σε
χρυσό αουτσάιντερ των τηλεοπτικών καναλιών: όλοι αγαπούσαν τις
τηλεθεάσεις της, αλλά κανείς δεν είχε την (πολιτική) πολυτέλεια να την
φιλοξενήσει στις συχνότητές του.
Παράλληλα,
ως σεναριογράφος τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις
ταινίες "Ξένια" (1989) του Πατρις Βιβάνκος και "Κρυστάλλινες Νύχτες"
(1992) της Τώνιας Μαρκετάκη. Συνυπέγραψε επίσης τα σενάρια στις ταινίες
"Αρχάγγελος του Πάθους" (1987) του Νίκου Βεργίτση και "Ζωή Χαρισάμενη"
(1993) του Πατρις Βιβάνκος.
Έγραψε
τα βιβλία "Αθώος σαν αγαπημένος" (εκδ. Κατανιώτη), "Τα κορίτσια της
Σαβάνα" (εκδ. Νεφέλη), "Πιο πολύ, πιο πολλοί" (εκδ. Αστάρτη), τη συλλογή
δημοσιευμάτων "Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες" από την περίοδο
1989-1996 (εκδ. Κάκτος) και σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής υπό τον
γενικό τίτλο "Η κουζίνα της Μαλβίνας-Μαλβινέζικα" (εκδ. Αστάρτη).
Επίσης, έγραψε την μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη
("Γλυκό κορίτσι").
Έκανε
τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον
σκηνογράφο, Γιώργο Πάτσα και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση
Χαριτόπουλο.
Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2002 ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
(πηγή βιογραφικού: wikipedia).
Η σάτιρα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ίσως να ήταν κάπως διαφορετική αν δεν είχαν υπάρξει εκπομπές όπως "Malvina Live" στο ΣΚΑΙκαι "MALVINA HOSTESS" στο Mega.
Αποτέλεσμα της πικάντικης γραφής και λόγου της, ήταν να ξεσηκώσει αρκετές πολιτικές αντιδράσεις καθώς και αντιπάθειες...
Χαρακτηριστικές ατάκες που προήλθαν από εκπομπές της:
"Γαμώ την ατυχία μου...!"
"Κατάρα στο λαδέμποραα!"
"ΙΕΚ ΤΑΠΕΡΜΑΝ"
"Όξω πούστη απ' την παράγκα! "
και πολλές άλλες...
Ως
άνθρωπος η Μαλβίνα ήταν αντισυμβατική και αντιδρούσε πάντα με το
συναίσθημα. Όπως αποκάλυψε σε πρόσφατη συνέντευξή της, η κόρη της, είχε
πάντα τον τρόπο να κλέβει την παράσταση και να τραβά τα βλέμματα.
Άλλες εκπομπές που έκανε κατά το παρελθόν, ήταν οι "Βίοι Αγίων" και το "Έγκλημα της Τρίτης" στον ΑΝΤ1.
retromaniax.gr
Της ΝΤΟΝΑΤΕΛΛΑ ΑΔΑΜΟΥ
Εκατομμύρια
λέξεις, εκατομμύρια συναισθήματα, εκατομμύρια ζωές σε μία. Προφανώς
κάποιοι θα χρειάζονταν εκατομμύρια ζωές για να γευτούν όσα η Μαλβίνα
Κάραλη. Αριθμός ταυτότητας: Ν 246935. Όμορφο θηλυκό. Συγχρόνως, ένα
κορίτσι σουρεάλ κι αιρετικό. Εγκέφαλος ιδιοφυής. Προσωπικότητα
πληθωρική, σαρωτική. Πριν απ’ όλα, ένας υπέροχος, δοτικός άνθρωπος. Για
όσους την έζησαν εκτός πλατό ή γραφείου (έστω, λίγο), για όσους
συνεργάστηκαν μ’ εκείνη, ο χαμός της υπήρξε πολύ δύσκολος. Για όσους την
έζησαν ελάχιστα παραπάνω, αξεπέραστος. Ο καρκίνος τής τρύπησε τα
σωθικά. Έλιωνε. Έσβησε πολύ νέα, τον Ιούνιο του 2002, στα 48. Και
λείπει σε όλη την Ελλάδα. Ακόμα και τώρα…
Δεν ήταν
μόνο το χιούμορ της, πηγαίο μεν, βιτριολικό δε, αλλά και ότι βοηθούσε
–χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πάρα πολλοί, από 35-50 περίπου ετών σήμερα,
δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, που γνώρισαν τη Μαλβίνα, της ζήτησαν είτε
βοήθεια για να βρουν δουλειά, είτε τη συμβουλή της σε συναισθηματικά
ζητήματα… Δεν τους χαλούσε χατίρι. Όλους τους «χάλασε» όμως ο χαμός της.
Εκείνη την ακολουθούσε η – κεκλεισμένων των δημοσιογραφικών θυρών– φήμη
πως στήριζε συναδέλφους και μη. Όταν δενόταν παραπάνω με κάποιους,
έβγαζε και το «μαμαδίστικο». Τους φίλευε στο σπίτι της, στο κέντρο της
Αθήνας. Άριστη οικοδέσποινα, μαγείρευε τα πάντα, από κινέζικο μέχρι Τhai και ινδικά, όπως εξάλλου είναι γνωστό, άψογα. Σπεσιαλιτέ της, το αρνάκι με κους-κους.
Παιδιά, φίλοι, εμπνεύσεις
Οι φίλοι
της ήταν «η πιο σταθερή αξία. Αν είναι να υπερασπιστώ το φίλο μου, θα
ψευδομαρτυρήσω, θα ψευδορκήσω. Θα σκοτώσει και θα είμαι μαζί του. Υπήρχε
μια σκηνή στο “Café Bagdad”
που ο Τζακ Πάλανς ρωτάει την ηρωίδα: “Θες να με παντρευτείς;” και αυτή
λέει: “Πρέπει να ρωτήσω τη φίλη μου”. Έχω κλάψει μ’ αυτή την ατάκα»,
έλεγε. Μητέρα της Μελίτας (που ακολούθησε τα δημοσιογραφικά «τερτίπια»
της), της Μαριαννίνας και του Μίνωα ανέκαθεν έτοιμη να χιμήξει σε όσους
τολμούσαν να τα πλήξουν.
Σύμφωνα
με ιδιόχειρο βιογραφικό της, γεννήθηκε στο Ισραήλ, μεγάλωσε στην Αθήνα,
ήταν συλλέκτρια πανεπιστημιακών ενάρξεων (Κυβερνητική, Μαθηματικά,
Ιστορία Τέχνης). Αρθρογράφος στη «Γυναίκα», στα «Επίκαιρα», στο «Κλικ»,
στην «Απογευματινή», στη «Βραδυνή», στον «Επενδυτή», στο «Symbol».
Κέρδισε κρατικό βραβείο σεναρίου για τις «Κρυστάλλινες νύχτες» της
Τώνιας Μαρκετάκη που την αγαπούσε και τη σεβόταν. Έγραφε επί μακρόν στο «Penthouse» και στα «καλιαρντά» –στη γλώσσα των gay. Από τις αγαπημένες της, η Έλενα Ναθαναήλ. Της πήρε συνέντευξη το ’75 αποκαλώντας την «ωραία Ελένη».
Κολλητή
της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η «εθνική σταρ» αποτέλεσε πηγή έμπνευσής της,
όπως κι ο Γιώργος Χειμωνάς και η Ελένη Βιτάλη, οι τρεις μεγαλύτερες
αδυναμίες της. Στο βιβλίο της για την Αλίκη έγραφε τα στραβά της,
εξυμνούσε όμως και την ομορφιά της: το μπρίο, το υπέροχο στήθος και τα
αγαλματένια πόδια της. Από τους επιστήθιους φίλους της, ο εκδότης της Lifo Στάθης Τσαγκαρουσιάνος (το «Μalvina weekend»
φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του εντύπου). Ανάμεσα στους πιο πιστούς
φίλους της, ο συγγραφέας Αντώνης Τσιπιανίτης και ο Γιώργος Τράγκας με
τον οποίο συνεργαζόταν για καιρό στη «Χώρα».
Και του σαλονιού και του λιμανιού
Με τον
τρόπο που αποθέωνε κάποιους, άλλους τους γκρεμοτσάκιζε στα Τάρταρα. Δεν
τη φίμωνες με τίποτα. Είχε το ταλέντο ν’ απογειώνει και να βγάζει τον
καλύτερο εαυτό τους σε όσους την περιέβαλαν. Αθυρόστομη, φορώντας πάντα
μαύρα, η φυσική ξανθιά πρασινομάτα με τα μακριά στιλπνά μαλλιά, που
κατέληξε μελαχρινή με αγορίστικο μαλλί κι έφτιαξε «σχολή» με τις
ατάκες-σλόγκαν της, αγαπήθηκε απ’ όλη την Ελλάδα. Έγινε το
αδιαμφισβήτητο πουλέν των media: Τέλη ‘80s στην κρατική τηλεόραση, μετά SEVEN X, ΣΚΑΪ, MEGA, ΑΝΤ1, STAR… Τόσες εκπομπές που «χτύπαγαν» κόκκινο στην AGB. Πούλαγε τρελά, ό,τι κι αν έκανε.
Η Μαλβίνα
του σαλονιού και του λιμανιού συναναστρεφόταν τους πάντες, αρκεί να της
έκαναν «κλικ». Αγαπησιάρα, τρυφερή, έλεγε «ευχαριστώ», φωτογραφιζόταν
ως αιρετική-εναλλακτική νοικοκυρά. Δεν την ένοιαζε αν τη «καλιάρντευαν»,
το γούσταρε. Όπως γούσταραν οι (και καλά) celebrities να
πηγαίνουν στις εκπομπές για να μάθουν «τι εστί Μαλβίνα». Να δανειστούν
ένα ψηγματάκι απ’ την πολυσχιδή προσωπικότητά της. Γιατί πάντα σχεδόν
μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε εκείνη, παρά οι καλεσμένοι της.
Μιλούσε για Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκό και Ζακ Ντεριντά με την ίδια άνεση που ασχολιόταν με την trash TV.
Ένα μικροσκοπικό πλάσμα που τυλιγόταν σαν γάτα στην πολυθρόνα και της
εξομολογούνταν τα εσώψυχά τους οι οικείοι της. Το τσίρκο της Μικρής
Οθόνης το περιέπαιζε, το εκτιμούσε όμως κιόλας με τον δικό της τρόπο.
Για τον πρόσθετο λόγο ότι την πλήρωνε –κι αδρά. Έλεγε: «Δεν με αγαπάει ο
κόσμος. Το κοινό δεν σε αγαπάει ποτέ, αγαπάει την επιτυχία, όπως μισεί
την αποτυχία. Δεν είμαι αφελής». Κι όμως… Εκείνη δεν πίστευε στην αγάπη.
«Μου έχει ξεφτιλίσει τη ζωή, μου την έχει χαντακώσει, έχει κοντέψει να
με στείλει στα τρελάδικα. Πιστεύω μόνο σε μία έννοια: τη συμπόνια».
Εστέτ, έλεγε: «Κάθε πρωί που ξυπνάω, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται
στο νου είναι η “7η Σφραγίδα”, η θρυλική ταινία του Μπέργκμαν. Έχω
γεράσει πρόωρα, κάπου στα 25».
Μικρή, όπως έχει πει στη Lifo,
ήθελε να γίνει κομμώτρια. «Έβλεπα τις Αρσακειάδες να θέλουν να
σπουδάσουν Ιστορία της Τέχνης. Έβγαζαν μια φυλλάδα που την έλεγαν
“Παρουσία”. Εγώ έβγαζα μια δικιά μου που την έλεγα “Τα Σοσόνια”». Όσο
για το πάλκο; Βγήκε στα μπουζούκια τη σεζόν ’95-96. Οι αφίσες στη
Μεσογείων και στην Αγίας Παρασκευής τεράστιες. «Βγαίνω στο πάλκο γιατί
είναι όλη μου η μνήμη. Αυτή που θα ήθελα να είμαι. Θα ήθελα να έχω
γεννηθεί φτωχιά σε μια άνυδρη περιοχή, όπως την έδωσε ο Δαμιανός στην
“Ευδοκία”. Όλοι με τον ίδιο πλάγιο λόγο μιλάμε, της Ευδοκίας, και το
ίδιο πόρνες είμαστε». Δεν πίστευε στον Θεό, «από τριών-τεσσάρων ετών» κι
έλεγε προβοκατόρικα για κάποιους: «Τα ήξερα όλα από τότε. Δεν πιστεύω
σε τίποτα».
Γάμοι και έρωτες
Αν ανατρέξετε στο ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ ( http://www.ert-archives.gr/V3/public/d--index-archive-tv-movies.aspx)
κι εκεί όπου λέει «τίτλος» επιλέξετε «Οι Νότες και τα λόγια», θα
παραπεμφθείτε σε 12 εκπομπές της Μαλβίνας για την ΕΤ-1. Σεζόν, ’88-’89.
Θέμα, το ελληνικό τραγούδι των καιρών. Από εκείνη την εποχή μέχρι το all time classic «Χώσ’ το τεμάχιο, μάστορα» στην ιδιωτική τηλεόραση, υπήρξε απόλυτα σουρεάλ. Στο μουσικό «σχήμα» της έκανε focus στην Έφη Σαρρή, που στα μέσα των ‘90s ήταν
στα φόρτε της. Φουλ λαϊκό, μες στον νταλκά και το τσιφτετέλι, με τη
Μαλβίνα να κρατάει το ντέφι. Έκανε τα απωθημένα της πράξη και μαγκιά
της. Γυμνή απέναντι στο φακό δεν ένιωθε, έτσι όμως αισθανόταν όταν
έγραφε. Πιο πολύ όταν την πληροφόρησαν για την αρρώστια της. Λόγια
δυνατά, που τυπώθηκαν και περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Σαββατογεννημένη»:
«Λαμπρά δοκίμια για τις περιπέτειες της καρδιάς και της συνείδησης. Και
ταυτοχρόνως το κρυπτικό ημερολόγιο ενός γλυκού και μαύρου κοριτσιού,
που έφυγε νωρίς», όπως θα πει, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογο του
βιβλίου ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. «Η ηρωίδα του γύρισε σπίτι της. Έκανε
τα τηλεφωνήματα της επόμενης μέρας. Διευθέτησε τους λογαριασμούς.
Άδειασε τα ντουλάπια της. Τα έφτιαξε. Καθάρισε το ψυγείο. Έκανε παρκέ.
Ξεσκόνισε. Κάθισε μετά στην πολυθρόνα της. Με ένα πλεκτό. Είδε λίγη
τηλεόραση. Και πριν πέσει στα ατσαλάκωτα σεντόνια της, κατάπιε εκατό
υπνωτικά. Συγύρισε τα κουτιά πριν πέσει. Ύστερα ο ανεξύπνητος. Επιθυμία
θανάτου η απόλυτη τάξη. Όταν είσαι μέσα σου χάλια, λέει η μικρή,
σκορπίζοντας απλόχερα τα ψίχουλά της, το μάτι σου στέκει μόνο στο
ελάττωμα. Ανύπαρκτη ζωή, ρυπαρή ζωή, ζωή-ύβρις. Τότε ανακαλύπτεις παντού
το ρύπο. Απορρυπαντικά. Για τις νεκρές ψυχές εφευρέθηκαν».
Ταξιδιάρικο
πουλί κι αδέσμευτο, γινόταν γκέισα για τους άνδρες της, απίστευτα
περιποιητική. Όμως, ήταν κάθετη. «Άνδρας που δεν είναι εδώ, δεν ήταν
ποτέ εδώ», έλεγε η Μαρία-Ελένη Σακκά (όπως ήταν το πραγματικό όνομα της
Μαλβίνας Κάραλη). Ο πρώτος γάμος της με τον Κάραλη –τελικά κράτησε και
το επίθετό του μέχρι τέλους–, ο δεύτερος με τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα
και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο. Από τους μεγάλους
της έρωτες, αυτός με τον Μενέλαο Καραμαγγιόλη, που φιλοξενήθηκε στα
πρωτοσέλιδα άπειρων εντύπων. Χύθηκε πολύ μελάνι και για τα ερωτικά της.
Λίγες μέρες αφότου άφησε την τελευταία της πνοή στο «Ερρίκος Ντυνάν», tributes, αφιερωματικά παντού και κάποια έντυπα που σε έκαναν ν’ ανατριχιάζεις, με ρεπορτάζ απ’ το… νεκροκρέβατο!
Το πρόωρο τέλος
Όταν η
ασθένεια της χτυπάει την πόρτα –σημειωτέον, δεν ήθελε καμιά επαφή με
τους γιατρούς, τους φοβόταν όπως ο διάβολος το λιβάνι– φεύγει έντρομη
για τις ΗΠΑ και στέλνει κείμενα από εκεί. Επιστρέφει και νοσηλεύεται στο
«Ερρίκος Ντυναν», εκεί όπου άφησε την τελευταία της πνοή.
Στο
φινάλε της αυλαίας της ζωής του το ανήσυχο πλάσμα που μαχόταν για ό,τι
υπερασπιζόταν σαν λέαινα, αυτό το πλάσμα που μετάλλαξε τον Κώστα Σημίτη
σε «Τάπερμαν» (κάτι που τον είχε ενοχλήσει, δεν κινούνταν στο ίδιο μήκος
κύματος και αλίμονο), που σατίριζε την Ελισάβετ, ναι, ακόμα και τότε
έλαμπε... Την πλαισίωναν άλλωστε οι αγαπημένοι της. Η λέαινα είχε πια
γαληνέψει έχοντας πρώτα αγκαλιάσει τους δικούς της… «Γλίτωσα πλέον και
δεν είμαι σαν εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια και αγάπη.
Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που
μέχρι πέρσι, αν με άγγιζες εξ αποστάσεως, φώναζα “πίσω μου σε έχω σατανά
(…). Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Ένα καλοκαίρι
προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η
ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και
να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη.
Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και “ωραία”. Όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη», έγραφε λίγο καιρό πριν το «the end».
Στην κηδεία της στο Α΄ Νεκροταφείο, ιντελιγκέντσια και τραβεστί, περιθωριακοί καιmainstream,
όλοι ήταν εκεί. Ο χρόνος πέρασε και είναι πανδαμάτωρ. Λειτουργεί
λυτρωτικά. Όχι για όλους, όμως. Για κάποιους ακόμα οι μνήμες
εξακολουθούν να είναι νωπές για την κυρία του «Mea Culpa» (Seven X), για
τη «Μalvina Hostess» (MEGA) ή τη σαρωτική Μαλβίνα του «Malvina Rixten»
(STAR), που και απ’ τον ουρανό στέλνει το πλατύ της χαμόγελο.
athensmagazine.gr
-Δεν μ' ενδιαφέρουν τα λεφτά. Μ' ενδιαφέρει ο έρωτας. Κι ο έρωτας είναι μάχη. Θα δώσω τη μάχη μου ως το τέλος.
Αλλά θα σε κερδίσω, είπε η ηλίθια Μαρί Κλοντ στον Φραντς, στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα, βέβαια.
Κι αυτός απάντησε: Ο έρωτας είναι μάχη; Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πολεμάω...
Άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε στη Σαμπίνα.
Αν έχω καταλήξει σε ένα ερωτικό συμπέρασμα όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι παρά μόνο αυτό:
Ο έρωτας είναι μάχη για όσους δεν ξέρουν ούτε κατά διάνοια τι μυρωδιά έχει ο έρωτας.
Μην ακούτε τους ηλίθιους, κορίτσια.
Ονειρεύονται πεδία ερωτικών μαχών σπαρμένα με πτώματα, επειδή ζουν και ερωτεύονται σαν ψοφίμια.
Παλεύοντας με τον άλλο, με σκοπό να κερδίσουν τον άλλο και να αναπτύξουν πάνω του εδαφική κυριότητα.
Τέτοιοι λυσσασμένοι και μικροπολιτικατζίδικοι έρωτες, μακριά από μας κι όπου θέλουν να ΄ναι.
Ό,τι μόνο ο έρωτας μπορεί - παράδειγμα: Ανδρέας Παπανδρέου.
Τον βλέπω να τρέχει στην Τήνο, στη Σέριφο και στην Αμοργό και ωρύομαι: Ευλογημένε έρωτα...
Του ΄χει δώσει μια πάσα η καψούρα, άλλο πράμα. Ακτινοβολεί ο άνθρωπος.
Δεν καταλαβαίνει Χριστό, ούτε από μπαι-πας ούτε από τίποτα.
Βγαίνει να ξαναμαζέψει πελατεία για τρία χρόνια αργότερα.
Και για να πούμε την αλήθεια, φοράει τώρα πια και κανένα πουκάμισο της προκοπής,
κοστουμάκια διαλεγμένα με γούστο. Όχι σαν παλιά που έβγαινε στη Βουλή κανελής από πάνω μέχρι κάτω.
Ό,τι μόνο ο έρωτας μπορεί - παράδειγμα: Τζούλια Ρόμπερτς.
Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν αυτό το εξαίσιο θηλυκό, εκτός από παιδί ενός τρελλού έρωτα;
Το φωνάζει από μακριά. Όπως ακριβώς και η Ναστάζια Κίνσκι και η Σοφί Μαρσό και η μεγάλη Μπεατρίς Νταλ.
Αντίθετα, παιδιά που γεννήθηκαν από συμβατικούς, συμπτυγμένους, υγιεινούς μικροέρωτες ή από συνοικέσια,
είναι ο Σαρλ Ανζαβούρ, ο Γούντι Άλλεν, η Ροζάνα Μπαρ και πολλά άφυλα δήθεν ''ωραία'' πλάσματα,
με πρώτη και καλύτερη τη Σίμπιλ Σέπαρντ...
Ό,τι μόνο ο έρωτας μπορεί - παράδειγμα είναι η ενδυμασία: Ο φίλος μου ο Γιάννης Αντωνίου μου έλεγε,
πως άρχισε να φτιάχνει ρούχα παρατηρώντας τις ερωτευμένες γυναίκες.
Ακόμη και η πιο κακόγουστη είχε πάνω της ,
κάτι που αποτελούσε άρση της κακογουστιάς: τη διαθεσιμότητα του σώματός της.
Θυμήθηκα την ατάκα του Αλμοδοβάρ: Καμμιά γυναίκα δε φοράει χρυσά κουμπιά στ' αυτιά της,
όταν ξέρει πως κάποιος θα της ψιθυρίσει στ' αυτάκι ένα ''σ' αγαπώ, μωρό μου''.
Μικρές διαφορές ανάμεσα στην ενδυμασία της ερωτευμένης γυναίκας και της άλλης
- πάντα κατά τον Γ.Α-.: Η ερωτευμένη δεν ντύνεται για να ξιπάσει τη γειτόνισσα, κατά συνέπεια,
αδύνατον να φορέσει απλικαρισμένο κεφάλι αρκουδοτόμαρου πάνω σε μπλούζα.
Τα παπούτσια της δεν έχουν φιόγκους ούτε μέτρια τακουνάκια. Είναι ή ίσια ή ψηλοτάκουνα.
Αποφεύγει τα χρώματα που ''φωτάνε'' το πρόσωπο και διαλέγει μαύρα ή ολόλευκα ρούχα.
Το αισχρό κόκκινο και το φριχτό μπλε είναι ιδανικά για κουρτίνα μπάνιου σε τροχόσπιτο,
αλλά καμμιά ερωτευμένη δε τα καταδέχεται.
Οι φούστες της είναι πάντα ένα νούμερο στενότερες και κοντές, σαν της Ευδοκίας - τις κομ ιλ φο,
άνετες λινές φουστίτσες τις αφήνει για τις άλλες κυρίες.
Φοράει μεταξωτά εσώρουχα σε ανδρική γραμμή και πάντα πιτζάμες.
Ποτέ νυχτικιά. Οι παντόφλες αποκλείονται διά ροπάλου, όπως επίσης και οι φόρμες γυμναστικής.
Κατά τα άλλα - και για να παραφράσω μια μεγάλη κουβέντα του Μπουνιουέλ -,
ο έρωτας ανάμεσα στα ανθρώπινα πλάσματα θα έστεκε πολύ περισσότερο στο ύψος του - απ' όσο στέκει -
αν φωτίζαμε τους λόγους του έρωτά μας και τις μυστικές συνδέσεις ανάμεσα στα δυο μισά..
Επιμύθιο και δεύτερο συμπέρασμα: Αν είναι κακό να σκοτώνεις τον πλησίον σου δίχως λόγο,
είναι χίλιες φορές πιο κακό να ερωτεύεσαι και ν' αγαπάς τον πλησίον σου χωρίς λόγο...
-Μαλβίνα Κάραλη, 1991 περιοδικό ''ΓΥΝΑΙΚΑ''
Noσταλγική αναδρομή στα φυλαγμένα κείμενα της αγαπημένης μου Μαλβίνας.
Πόσες φορές τα διάβασα και τα θαύμασα για τη λαμπρότητα και την τεκμηριωμένη πληρότητά τους,
αποτέλεσμα βαθιάς καλλιέργειας και πολύπλευρης παιδείας.
Πόσες φορές δεν ξενύχτησα με το κείμενό της μπροστά μου μένοντας άφωνος,
για το πως προσέγγιζε τις ταλαίπωρες ανθρώπινες σχέσεις και μάλιστα των δύο φύλων,
παρέα όπως κι εγώ, με τον Μίλαν, τον Μπαρτ, τον Χειμωνά, τον Κλάιστ,
τον Μπωντλαίρ,τον Ταρκόφσκι,τον Παπαγιώργη, τον Ρεμπώ, τον Κάφκα, τον Μούζιλ και πόσους άλλους.
-Το κείμενο αυτό είναι επίσης,
δημοσιευμένο και στο βιβλίο ''Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες'' Μαλβίνα Κάραλη, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ
"Ο ΕΡΩΤΑς ΚΑΙ ΑΛΛΕς ΠΟΛΕΜΙΚΕς ΤΕΧΝΕς"
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΚΥΕΙ Η ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ ΤΗς ΕΞΙΣΩΣΗΣ :
"ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ".
ΕΓΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΩ,
ΓΙΆΥΤΟ ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
ΕΜΕΝΑ ΚΑΝΕ ΜΕ ΚΥΚΛΟ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟ , ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΤΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ.
ΑΛΛΑ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟ.
ΑΛΛΙΩΣ ΖΗΛΕΥΩ.
ΚΙ ΟΤΑΝ ΖΗΛΕΥΩ ΓΙΝΟΜΑΙ ΕΞΥΠΝΗ.
ΚΙ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΕΞΥΠΝΗ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ ΟΛΑ.
ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΚΙΒΔΙΛΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ,ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΧΑΜΗΛΟΥΣ.
ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ.
ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ.
Μαλβίνα Κάραλη
