Ότι ζητώ να βρω στους άλλους τα ζητώ πρώτα από τον εαυτό μου

Συνειδητοποιώ πόσο συρρικνώνουμε τον πραγματικό μας εαυτό για διάφορους λόγους όπως για να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου ,για να είμαστε αποδεκτοί από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, από ανασφάλεια και από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι, μήπως μας κακοχαρακτηρίσουν από τα λεγόμενα μας, μήπως πούμε και χάσουμε την ταμπέλα του «καλού παιδιού» μια ταμπέλα που φορτωθήκαμε στην πλάτη μας από παιδιά από την οικογένεια μας, από την κοινωνία, φτάνοντας στο σημείο να τρέχουμε πάντα για να αποδείξουμε ότι είμαστε αυτό,  λέγοντας πάντα ναι και πολλές φορές καταπιέζοντας τον εαυτό μας να πούμε όχι, ακόμα και για κάτι απλό, πόσο μάλλον για κάτι σημαντικό.

Υποχωρούμε, παραχωρούμε, αφήνοντας χώρο στους άλλους να εισβάλουν στη ζωή μας, ανεχόμαστε, καταπιεζόμαστε, φοβούμενοι να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, αυτό που αληθινά θέλουμε, αυτό που αληθινά πιστεύουμε και μένουμε σε σχέσεις που δεν μας γεμίζουν αλλά καλύπτουν  ανάγκες και καθησυχάζουν τους φόβους μας, ή και από μια άλλη εκδοχή της αιώνιας υποχρέωσης.

Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε έκαναν κάτι σημαντικό για μας και για αυτό νιώθουμε ότι τους οφείλουμε κάτι για πάντα.

Ρόλοι, προσωπεία, ψευδαισθήσεις

Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν όλο αυτό το παιχνίδι που παίζει το εγώ και θεωρούν ότι αυτό είναι η ζωή!

Αν όμως έχεις τα μάτια της ψυχής ανοιχτά, βλέπεις ότι αυτό δεν είναι η ζωή αλλά ένας ρόλος που έμαθες αλλά και επέλεξες να συναναστρέφεσαι γιατί εξυπηρετούσε ανάγκες σε κάποια φάση της ζωής σου για να κατευνάζει τους φόβους σου!

Λες κι αν πεις όχι σταματάς να είσαι καλός άνθρωπος, γιατί μάθαμε λανθασμένα ότι το να προστατεύουμε τον εαυτό μας και να μας θέτουμε ως προτεραιότητα είναι εγωισμός.

Και δεν είναι εγωισμός το να προσφέρεις συνέχεια και να νοιάζεσαι πρώτα τους άλλους, πάντα πρώτα οι άλλοι, οι συνάνθρωποι μας να είναι ευχαριστημένοι πρώτα οι άλλοι και μετά εμείς, πολλές φορές ξεχνώντας τον εαυτό μας και αυτό το ονομάζουμε αγάπη προς τους άλλους. Ένα παιχνίδι εξάρτησης είναι κι αυτό, ένα παιχνίδι να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, να μη δούμε εμάς, κατάβαθα και αληθινά, τους φόβους μας, τον πόνο μας, τις ανησυχίες μας, τα θέλω μας αλλά ζώντας τη ζωή μας μέσα από τους άλλους, γαντζωμένοι σε ότι είναι έξω από εμάς.

Κι αυτό το ονομάζουμε αγάπη και αλτρουισμό;

Ο άνθρωπος που έχει αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό του, που έχει εμπιστοσύνη και αγάπη και σεβασμό για τον εαυτό του και είναι ανεξάρτητος μπορεί και να αγαπήσει αληθινά τους συνανθρώπους του χωρίς να ξεπέφτει σε παιχνίδια ανάγκης, μόνο τότε μπορεί να προσφέρει αληθινά, να συμπονήσει, να αγαπήσει με όλο του το είναι, όλα τα αλλά είναι υποκατάστατα αγάπης για να γεμίσει ο άνθρωπος το κενό του εαυτού του.

Ναι μπορείς να είσαι καλά όταν δεν είναι ο άλλος καλά, γιατί δεν χρειάζεται να καταρρέεις όταν καταρρέει ο άλλος αλλά κρατώντας ισορροπία  μπορείς να τον βοηθήσεις.

Μόνο οι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι που στηρίζονται σε ότι είναι έξω από αυτούς καταρρέουν.

Μπορεί όσα γράφουν να εμπεριέχουν κι ένα θυμό, ναι έχουν ένα θυμό, γιατί βαρέθηκα όλα αυτά τα παιχνίδια που παίζονται, βαρέθηκα να τρέχω να αποδείξω , θέλω να είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, ανεξάρτητος και να μην υπάρχει αυτό το «για να» είμαι με κάποιον άνθρωπο.

Βαρέθηκα τη γκρίνια, τη μιζέρια που επικρατεί παντού, θέλω αληθινές και απλές σχέσεις, ανθρώπους, υπευθύνους, αισιόδοξους, χαρούμενους.

Ανθρώπους που να ζουν στο ΤΩΡΑ χωρίς φαντάσματα και εμμονές του παρελθόντος, πέρα από καλούπια.

Θέλω ΑΛΗΘΕΙΑ και ΟΥΣΙΑ και όλα όσα ζητώ να βρω στους άλλους

ΤΑ ΖΗΤΩ ΠΡΩΤΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.

Αναρτήθηκε από Με τα φτερά της ψυχής στις 6:29 μ.μ.