ΜΟΒ ΟΜΠΡΕΛΛΑ

....κι έρχονται στιγμές που νιώθεις πολύ μόνος, άδειος, μελαγχολικός...σα τα μουντά πρωινά βροχής που θυμίζουν απόγευμα...
περπατάς κρατώντας μια μοβ ομπρέλλα αλλά ούτε το χρώμα της έχεις προσέξει, ούτε τις σταγόνες που πέφτουν πάνω της ακούς...ούτε την καλημέρα κάποιου γνωστού περαστικού...
τα μάτια σου καρφωμένα στη λάσπη κι ένα σύγκρυο σε πιάνει σα νιώθεις το σουρούπωμα της ψυχής σου,βλέπεις τα όνειρά σου βουτηγμένα σ'αυτή και πατημένα από χιλιάδες βήματα, λιμνούλες εδώ κι εκεί στις λακούβες του δρόμου...
σε κάποια βιτρίνα θολή-θολή απ'την υγρασία, τη βρωμιά του χρόνου?-, αναζητάς το βλέμμα σου και ξάφνου συνειδητοποιείς πως είν'τα μάτια σου θολά...λες νάναι απ'τη βροχή?
γοργός ο σφυγμός κι ο χτύπος ολοένα δυναμώνει...κοίτα μωρέ, κοίτα πιο προσεκτικά....πίσω σου...
πίσω σου στέκεται το κενό σου και σ'ακολουθεί...δεν είσαι μόνος...



Στο χαμόγελο δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχει θλίψη, δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει θάνατος...

Ζω μέσα σ'ένα σου χαμόγελο....

Μπορείς να σταματήσεις να χαμογελάς....ψυχή μου?