τώρα που χειμώνιασε...

Τώρα πια χειμώνιασε,
και είναι τόσο νύχτα έξω,
απελπισμένες σκαρφαλώνουν
οι νότες πάνω στο παλιό γραφείο
βλέπεις, τις πρόφτασε η παγωνιά...

εγώ αφήνομαι στα χείλη
ενός σπασμένου ποτηριού,
το στόμα μου φίλτρο
μισοκαπνισμένου τσιγάρου.

η Οφηλία,σκέφτομαι,
στον ρόλο τοξικομανή μεθύστακα.
Αναζητείται επειγόντως ενας Σαίξπηρ.
Ή μια μάγισσα καλή στα ξόρκια.
Μια τρέλλα αράχνιασε στα μεταλλικά
ποδάρια της καρέκλας μου.
Κάτι μουρμουρίζει στο μυαλό μου,
Μετράει την θλίψη μου
σε μέτρα,
χιλιόμετρα,
μίλια,
χιλιάδες εκτάρια,
εκατομμύρια ανεξερεύνητοι γαλαξίες,
ατέλειωτες ευθείες Θλίψης.

ματώνει το στόμα
απο τα ατελείωτα  μου!
Τα δάχτυλα μου παίζουν
με την φλόγα ενός μαύρου κεριού
«καίγεσαι;»
ψιθυρίζει μια παλιά σκιά ,
πεταμένη κούκλα στην γωνία,
καίγομαι!
μα αυτά τα πετρωμένα δάχτυλα
δεν αισθάνονται πόνο
βλέπεις , τα πρόφτασε η παγωνιά ... 
εντός μου!



Μαρία Ροδοπούλου