Γράφει, λοιπόν, η αξιόλογος αρθρογράφος Νίκη - Άννα Παπουλάκου:
"Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή. Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Και πρέπει να μάθουμε να συνειδητοποιήσουμε, να αλλάξουμε, να διορθώσουμε, να συζητήσουμε, να αναθεωρήσουμε, να αποδεχθούμε, να αποχαιρετήσουμε, να προχωρήσουμε!!
Θα πει κανείς "μα τα χαστούκια, η απώλεια εμψύχων και αψύχων, τα εμπόδια, η αποτυχία, η φτώχεια κ.ά. Τι μας λες τώρα; Τι λόγο έχουν να μας συμβαίνουν;".
Ας τα πάρουμε ένα - ένα με τη σειρά:
Τα χαστούκια είναι το έναυσμα για να ψαχτούμε, να επαναπροσδιοριστούμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να βρούμε τα πραγματικά θέλω μας, να γνωρίσουμε, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τελικά να χαράξουμε με θετική σκέψη το παρακάτω, αφού πρώτα έχουμε καταλάβει τι έφταιξε!
Η απώλεια εμψύχων και αψύχων... Για όλα και όλους υπάρχει τέλος, αφού υπήρξε αρχή! Νόμος της φύσης, του σύμπαντος, των πάντων. Το μάθημα, σ' αυτή την περίπτωση, είναι να το δούμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή μας είναι ένα πέρασμα και σ' αυτό το πέρασμα το πώς θα το ζήσουμε έχει να κάνει με μας.
Έχει να κάνει με τις επιλογές μας! Οι άνθρωποι οι δικοί μας που φεύγουν από τη ζωή, πέρα από τον πόνο και το κενό που μας αφήνει ο χαμός τους, μας δίνει την ευκαιρία να δούμε πόσα ίσως δε ζήσαμε, ή πόσα λάθη κάναμε στα χρόνια που ήταν εν ζωή... καλές στιγμές που πιθανόν να στερηθήκαμε. Πόσο καλύτερα μπορούμε να ζήσουμε με τους εναπομείναντες δικούς μας, σε νέες βάσεις, νέα αντίληψη και με γνώμονα την αγάπη και μόνο!
Είναι το πιο δυνατό μάθημα το να αναγνωρίσεις τι πιθανόν έχασες και συγχρόνως σου δίνεται η ευκαιρία να το κερδίσεις, να το ζήσεις!
Τα υλικά αγαθά πάλι κι αυτά έρχονται και παρέρχονται, όπως όλα τα νιάτα, οι χαρές, η επιτυχία, η οικογένεια, η σταδιοδρομία, τα πάντα! Κάνουν τον κύκλο τους, εναλλάσσονται και ενίοτε σβήνουν, χάνονται ή μένουν ως απλή ανάμνηση!
Σημασία έχει λοιπόν το αν τα ζούμε όλα αυτά τη στιγμή που τα έχουμε, τη στιγμή που είμαστε μέσα σ' αυτά. Αν ναι, τότε θα νιώθουμε πάντα χορτάτοι και στα λίγα και στα πολλά, γιατί κάθε στάδιο της ζωής μας έχει την ιδιαιτερότητά του... γιατί να μην παίρνουμε όλες τις γεύσεις όπως ακριβώς μας έρχονται; Γιατί δυσκολευόμαστε να λειτουργούμε μέσα σ' όλα αυτά που στην ουσία τα θέλουμε, μα συνήθως τα ζητάμε ή τα περιμένουμε στην επόμενη στιγμή... με αποτέλεσμα τότε που μας έρχονται ή τα έχουμε να μην τα γευόμαστε.
Τα εμπόδια, η αποτυχία, οι δυσκολίες στη ζωή, μας κάνουν πιο δυνατούς, μας αναγκάζουν να αναθεωρούμε πρόσωπα και πράγματα και να επαναπροσδιορίζουμε τα θέλω μας και τον τρόπο πραγμάτωσής τους! Είναι το αλατοπίπερο, αν θέλετε, που κάνει τη διαφορά στα υπόλοιπα!
Όσο για τη "φτώχεια" παλεύεται! Μας μαθαίνει τον αγώνα για κάτι καλύτερο (το οποίο και πάλι εμείς το επιλέγουμε ποιο κι ως πού θα είναι), μας εκπαιδεύει στο να αντέχουμε να είμαστε ολιγαρκείς, αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι, αρκεί να έχουμε ποιότητα στη ζωή μας, και η ποιότητα δεν είναι προνόμιο των πλουσίων μόνο!
Η ποιότητα ξεκινάει από μέσα μας, από την ψυχή και το μυαλό, τη σκέψη μας! Αν εκεί βάλουμε τον πλούτο μας, δεν θα χωρέσει ποτέ η "φτώχεια" στη ζωή μας, σαν δυνάστης, σαν δηλητήριο.
Θα είναι μια λέξη που θα προσδιορίζει, πρακτικά θέματα, που όμως αντιμετωπίζονται, αρκεί να έχουμε βρει την ισορροπία του νου και της ψυχής μας.
Μη μου πει κανείς πως δεν έχει γνωρίσει φτωχούς κι ευτυχισμένους, όπως πάλι πλούσιους και δυστυχισμένους; Γιατί και η ευτυχία είναι κάτι που αν δεν το βρούμε πρώτα μέσα μας, μάταια το αναζητούμε στα πέριξ!
Τελικά είναι αυτό που έλεγα και θα λέω πάντα!
Δυο τρεις φορές το χρόνο ο καθένας μας αν κάνει μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο, ένα γηροκομείο, ορφανοτροφείο, ή σε κάποια φτωχογειτονιά, έχει πολλά να μάθει, τόσα που θα τον κάνουν αν εξελίσσεται πραγματικά ως άνθρωπος και να αντιμετωπίζει τα πάντα στη ζωή του διαφορετικά.
Άλλωστε, ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και διαφορετικός, λίγοι όμως είναι εκείνοι που το ανακαλύπτουν και το αποδέχονται! Ίσως, γιατί η μοναδικότητα, η ιδιαιτερότητα, η διαφορετικότητα, θέλει κόπο, θέλει δουλειά, θέλει αντοχές, θέλει δύναμη και όλα αυτά φοβίζουν...
Το πρόβλημα είναι στην "αποδοχή" και όλα τα κακώς κείμενα στις ζωές μας, εκεί κολλάνε, στην άρνησή μας για "αποδοχή". Την αποδοχή τη ζητάμε συνήθως από τους άλλους, ποτέ από εμάς τους ίδιους! Ορισμένες φορές πονάει δε λέω, μα μετά έρχεται η λύτρωση και το αίσθημα της ελευθερίας, της διάθεσης για νέα ζωή, νέα ξεκινήματα!
Ποτέ δεν είναι αργά για ένα εκ βάθους "λίφτινγκ" ψυχής και σκέψης!!
==============================================================================
πηγή Πουρνάρι Δομοκού (αναδημοσίευση από εφημ. ''Η ΝΙΚΗ'' Μαρτ./2008)
Διαβάστε περισσότερα: http://npapoulakou.blogspot.com/#ixzz31gPhqv4G
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου