Το ντύμα μου το σάρκινο μου το 'λιωσε η ψυχή μου...
Με τον καιρό, χωρίς να προδίνει τίποτα από την ύπαρξή της, πορεύτηκε από τα έξω προς τα μέσα:
Το ντύμα μου το σάρκινο μου το 'λιωσε η ψυχή μου...
Το ντύμα μου το σάρκινο μου το 'λιωσε η ψυχή μου...
Με τον Σπύρο
Παππά η Μυρτιώτισσα απέκτησε έναν γιο, το Γιώργο, ο οποίος σταδιοδρόμησε
στο Ελληνικό Θέατρο, έπαιξε πρωταγωνιστικούς ρόλους δίπλα στα «ιερά
τέρατα» του Θεάτρου, όπως ήταν η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κυβέλη, η Βάσω Μανωλίδου, ο Αλέξης Μινωτής κ.ά., συνεργάστηκε δε με τους στενούς του φίλους Δημήτρη Χορν και Έλλη Λαμπέτη, με τους οποίους και ίδρυσε, το 1952, τον θρυλικό θίασο «Λαμπέτη – Παππά – Χορν», τον «Θίασο των Άστρων», όπως τον αποκαλούσαν χαρακτηριστικά οι εφημερίδες τής εποχής εκείνης…
Συμπρωταγωνίστησε στις ταινίες «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1953) με Ε. Λαμπέτη και Δ. Χορν, «Το τελευταίο ψέμα» (1957) με την Ε. Λαμπέτη και «Ο άνθρωπος του τρένου» με
την Α. Συνοδινού. Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία που γύρισε την
άνοιξη του 1958. Λίγο μετά το τέλος των γυρισμάτων μπαίνει στον
Ευαγγελισμό για «συμπληρωματικές εξετάσεις»… Δεν βγήκε ποτέ!!!!
Πέθανε σε νεαρή ηλικία, καταρρακωμένος σωματικά και ψυχικά από την πάλη του με την επάρατο νόσο για περισσότερο από 5 χρόνια, γεγονός, που ξεχείλισε την ψυχή της ποιήτριας από την πιο βαθιά και αξεπέραστη ανθρώπινη οδύνη ( 3 Μαίου 1958). Το 1962 εξέδωσε γι' αυτόν το βιβλίο «Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια»…
Πέθανε σε νεαρή ηλικία, καταρρακωμένος σωματικά και ψυχικά από την πάλη του με την επάρατο νόσο για περισσότερο από 5 χρόνια, γεγονός, που ξεχείλισε την ψυχή της ποιήτριας από την πιο βαθιά και αξεπέραστη ανθρώπινη οδύνη ( 3 Μαίου 1958). Το 1962 εξέδωσε γι' αυτόν το βιβλίο «Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια»…
Από την ταινία "Ο Άνθρωπος του Τραίνου" με τους Γιώργο Παππά, Άννα Συνοδινού, Μιχάλη Νικολινάκο, Γιώργο Γαβριηλίδη, Ζωρζ Σαρρή, Δήμο Σταρένιο
Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος, Σενάριο : Γιάννης Μαρής
Κρύψε με στην αγκαλιά σου, βοήθησέ με, αγάπα με. Είμαι τόσο αδύναμο!......
Τα συναισθήματα και τις σκέψεις της Μυρτιώτισσας για τον γιο της, ήδη κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της, τα παρακολουθούμε με πολλή συγκίνηση σ’ ένα υπέροχο και ιδιαίτερα εξομολογητικό κείμενό της:
«… Ώσπου μια μέρα, ξαφνιασμένη, έντρομη, κατάλαβα πως θα γινόμουν μητέρα!
Μητέρα, εγώ που ακόμα δεν είχα γνωρίσει τον εαυτό μου, που πάλευα με τα σκοτάδια μου, που δεν ήξερα καλά – καλά πού βάδιζα, τι ήμουνα, τι έπρεπε να κάνω για να δημιουργήσω κάτι και να ρίξω λίγο φως στη ζωή μου, εγώ ν’ αναλάβω τέτοια τρομερή ευθύνη να δώσω ζωή σ’ άλλην ύπαρξη, να πλάσω με την πνοή μου ένα άλλο πλάσμα, να το στηρίξω, να τ’ αγαπήσω; Ένα δέος με είχε κυριέψει κι ενώ γύρω μου οι άλλοι χαίρονταν γι’ αυτό, εγώ αναμετρούσα τις μέρες και παρακαλούσα το Θεό να με πάρει μαζί με την αγέννητη ψυχούλα που χτυπιόταν μέσα μου. Να φύγουμε, να φύγουμε μαζί απ’ τον άχαρο αυτόν κόσμο, να πάμε αλλού, οπουδήποτε αλλού, να φύγουμε! Και δίχως να το νιώθω άρχισα να συμπονώ αυτό το κάτι που ζούσε από μένα μέσα μου και που θα ’φευγε κι αυτό μαζί μου για κάπου αλλού…
Ωστόσο δεν πέθανα και το παιδί γεννήθηκε στην Αθήνα που πήγα για να είμαι κοντά στη μητέρα μου. Ήταν ένα αγοράκι γερό, ολοστρόγγυλο. Σαν το πρωτόπιασα στα χέρια μου δεν ήξερα τι να το κάνω. Όλο φοβόμουνα πως άθελά μου θα του ’κανα κακό. Τ’ αγάπησα αμέσως; Δεν το ξέρω! Μου γεννούσε τόσο παράδοξα συναισθήματα! “Αυτό, έλεγα, φαίνεται πως θέλει να ζήσει και να τη χαρεί τη ζωούλα του, δεν είναι σαν εμένα”. Και περνούσε ο καιρός.
Μια μέρα, τότε που είχε πρωταρχίσει να περπατά, γύρισε ξάφνου και με κοίταξε. Με κοίταζε κι όλο σφιγγότανε πάνω μου. Μου φάνηκε σα να ’θελε να μου πει: “Από σένα περιμένω να με ζήσεις. Κρύψε με στην αγκαλιά σου, βοήθησέ με, αγάπα με. Είμαι τόσο αδύναμο!” Ένα λαχτάρισμα ένιωσα τότε και μια πρωτόγνωρη χαρά! “Σ’ αγαπώ, παιδί μου” του ’λεγα και του ξανάλεγα κι εκείνο μου χαμογελούσε.
Κείνη τη μέρα κατάλαβα πως ήμουνα πια δεμένη αδιάσπαστα μαζί του κι ακόμα πως απ’ αυτό το παιδί κρεμόταν όλη η κατοπινή μου ζωή».
Ο μόνος άνθρωπος που έχω στη ζωή.....
Σέρραι Πέμπτη 4 Νοεμβρ.
Αγαπημένη μου μανούλα,
Έλαβα το γράμμα σου με τα παράπονα σου. Τι ανόητη που είσαι! Νομίζεις πως δεν ξέρω πως είσαι ο μόνος άνθρωπος που έχω στη ζωή; Για ποιον νομίζεις ότι ζω; Αυτά που σου λέω περί Καιτών είναι κωμικά! Μαγκούφης θα μείνω. Το ξέρω. Άλλωστε γέρασα πια. Τα μαλλιά μου ασπρίζουν αλματωδώς και γενικά η διάθεσίς μου είναι αποκλειστικά απαισιόδοξη. Αυτά που κάνω είναι για να ξεγελάω τον εαυτό μου και να αποφεύγω τα άλλα.
Για βελέντζες εδώ στις Σέρρες δεν βρήκα τίποτα της προκοπής. Νομίζω ότι στην Αθήνα βρίσκει κανείς ό,τι θέλει ίσως λίγο ακριβότερα. Θα σου πάρω όταν έλθω.
Θα έλθω την Πέμπτη οκτώ. Δεν ξέρω ακριβώς την ώρα. Ίσως στις 101/2 ίσως στας 21/2. Πάντως να είναι η Φωφώ στο σπίτι. Θα τα πούμε με την ησυχία μας. Μην το πης πουθενά ότι έρχομαι για να μπορώ να ιδώ μόνον όσους θέλω. Δεν θα έχω πολύ καιρό. Πάντως θα μείνω Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή. Θα φύγω Δευτέρα πρωί. Εάν είσαι στην Εκάλη, θα έλθω να κοιμηθώ εκεί ένα βράδυ και να περάσω όλη την ημέρα.
Πάντως κάνε όπως θέλεις.
Δεν μου έγραψες για τα χρήματα. Σου έδωσε ο δικηγόρος;
Σε φιλώ πολύ πολύ
Το παιδί σου που σε λατρεύει
Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου