Είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες αδιέξοδοι στον πόνο;

Είναι κάποια λόγια που δεν μπορείς να πείς. Δεν μπορείς να εκφράσεις. Φοβάσαι ακόμα και στον εαυτό σου να τα παραδεχτείς.

Αναρωτιέσαι είναι δυνατόν να είναι έρωτας; Μα δεν γίνεται να είναι. Μετά από τόσο καιρό πως γίνεται να μην το έχω ξεπεράσει. Ξέρετε ο ανεκπλήρωτος έρωτας πονά πιο πολύ στην αρχή, ενώ μετά το μόνο που μένει είναι ένα «γιατί». Αφού υπήρχε και από τις δυο πλευρές συναίσθημα. Γιατί οι άνθρωποι να μην μπορούν να είναι μαζί για τα «πρέπει»;

Γιατί οι άνθρωποι για να μην πληγώσουν άλλους, δεν είναι με αυτόν που πραγματικά επιθυμούν; Στους δυο τρίτος δεν χωράει λένε. Ναι, αλλά αν το άτομο που μπήκε απρόοπτα και καθυστερημένα στη ζωή του άλλου, είναι το ιδανικό; Αν είναι το άλλο μισό;


Τι παράξενα παιχνίδια που παίζει η ζωή καμιά φορά. Αυτό το «timing» , τελικά έχει μεγάλο ρόλο. Αλλά γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις ή σχεδόν πάντα να λειτουργεί ανάποδα και αντίθετα από ότι θα έπρεπε. Γιατί οι δυο άνθρωποι που γνωρίστηκαν αργά, να μην γνωρίζονταν πιο γρήγορα;

Όπως λέει και το τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου ( σε στίχους του Αντώνη Παππά) «Μπορεί και να’φτανα μαζί σου ως τ’αστέρια, αν την καρδιά μου δεν ζεσταίναν άλλα χέρια. Αν είχες έρθει πιο νωρίς δε θα μας χώριζε κανείς, εγώ θα σ’άφηνα να κλέψεις τη ψυχή μου, θα’μασταν ένα τώρα εμείς , και θα σ’αγκάλιαζα χωρίς να με διχάζουν, η καρδιά κι η λογική μου. Αν είχες έρθει πιο νωρίς . μεσ’τη ζωή μου. Τι να σου πω το παραδέχομαι , μεσ’το μυαλό μου με φιλιά σ’αιχμαλωτίζω κι έτσι τολμώ να σ’ονειρεύομαι, αλλά αποφεύγω από κοντά να σ’αντικρίζω. Θα’χαμε τόσα εμείς οι δυο να μοιραστούμε, αν δεν αργούσαμε στο δρόμο να βρεθούμε»
Από την άλλη αναρωτιέμαι, μήπως όντως να είναι το σωστό timing; Δηλαδή αυτοί οι δυο άνθρωποι έπρεπε να βρεθούν αργοπορημένα στη ζωή ; Και αν ναι.. τότε ποιος είναι ο λόγος; Τι έχει να διδάξει αυτή η συγκυρία ή τι έχει να προσφέρει πέρα από πληγή που δυο άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί λόγω των «πρέπει» της κοινωνίας και των «αξιών»;


Πως πρέπει να χειριστούμε τέτοιες καταστάσεις; Να το ζήσουμε και ας είναι «λάθος»; Να τα διαλύσουμε όλα και να κάνουμε αυτό που θέλουμε; Να συνεχίσουμε στη ρουτίνα μας, αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο έρωτα; Γιατί;

Γιατί εκεί που λες βρίσκεις την λύση, πάλι ένα εμπόδιο στα ανατρέπει όλα; Λένε κάθε εμπόδιο για καλό. Αφου είναι για καλό γιατί τότε ήρθε στη ζωή σου ένα άτομο αργοπορημένα; Αφού έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσες να το προχωρήσεις.. γιατί να στο φέρει στην ζωή σου;

Βλέπω πολλές τέτοιες περιπτώσεις που βιώνουν φίλοι, ζευγάρια… Λίγοι είναι αυτοί που έκαναν το μεγάλο βήμα. Δηλαδή τα τίναξαν όλα για να είναι με αυτό που πραγματικά θέλει η καρδιά τους. Δεν λέω , αν έκαναν σωστά η λάθος. Άλλωστε ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος; Κάποιος κάποτε είπε «Σωστό είναι αυτό για το οποίο θα νιώσεις καλά όταν το κάνεις και λάθος ότι δεν θα νιώσεις καλά, μετά την πράξη».


Αλλά αφού πάντα θα υπάρχει μια πληγή ή που δίνουμε ή που παίρνουμε… Οι 'ανεκπλήρωτοι'  έρωτες είναι όντως αδιέξοδοί στον πόνο;