Εν ονόματι ων

 Αυτός ο αιώνας λόγου των ανθρώπων άρχισε όταν ο άνθρωπος έδωσε ονόματα στον κόσμο. Ο κόσμος αρχίζει τώρα να επιστρέφει αυτά τα ονόματα στους ανθρώπους. Θα τα επιστρέψει όλα μέχρι να μείνει χωρίς κανένα όνομα. Τότε θα έχει αρχίσει ο επόμενος αιώνας.

Γιώργος Χειμωνάς

 

 

Μικροί, αλλάζαμε ονόματα. Εσύ ένας άλλος κι εγώ κάποιος μ’ ανώμαλες συνήθειες. Μιλούσαμε αλαμπουρνέζικα, κορακίστικα, ακαταλαβίστικα. Γελούσαμε και γελούσαν μαζί μας οι άλλοι. Είχαμε αντιληφθεί από νωρίς την ανάγκη ενός κώδικα. Στο σχολείο παρατσούκλι και κοροϊδία με το τσουβάλι. Ψάχναμε τρύπες να χωθούμε. Φτύναμε στον αέρα, σημαδεύοντας το ίδιο μας το πρόσωπο. Αργότερα ο στρατός κι αυτό το σιχαμένο επίθετο να βουίζει μήνες στ’ αφτιά μας. Καλπάζοντα επίθετα με παράξενες ορέξεις. Το επώνυμο και τα μάτια σου. Τα πέντε λεπτά διασημότητας, ο κύριος και η κυρία τάδε. Αμήχανο χαμόγελο κι αχνός ιδρώτας ανάμεσα απ’ τα φρύδια. Δεν αρκεί ποτέ ένα όνομα. Θέλει και το επώνυμό του. Να γίνει το κάτι παραπάνω, η πανωλεθρία της προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης. Επώνυμα κι ανώνυμα προϊόντα. Επώνυμοι κι ανώνυμοι άνθρωποι. Σκατά στα μούτρα μας. Μικροί αλλάζαμε ονόματα. Πολύ πιο πριν, ανώνυμοι-tabula rasa-άρρητοι. Όλα εντάξει. Μετά ο εν ονόματι ων άνθρωπος και το διαρκές θέατρο της ονοματολογίας. Το όνομά σας, παρακαλώ. Δεν έχω όνομα. Το όνομά σας, παρακαλώ. Δεν είμαι από ‘δω. Το όνομά σας, παρακαλώ. Κάποιο λάθος κάνετε. Το όνομά σας παρακαλώ. Αϊ σιχτίρ. Φήμες λένε ότι όλα κρίνονται τελικά από τ’ όνομα. Για όνομα του θεού, για όνομα διαβόλου και για όνομα κάποιου ανώνυμου σκοπευτή που ήθελε κάποτε να υπάρξει χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν. Το όνομα, ον μονόφθαλμο. Κύκλωπας που διαφεντεύει τον κόσμο σου. Άνθρωποι πίσω από ονόματα και ονόματα πίσω από ανθρώπους. Η ασφάλεια της ανωνυμίας, της μη-ταυτοποίησης. Τα ονόματα χωρούν παντού, ταιριάζουν σ’ όλα, σημαίνουν και δε σημαίνουν τίποτα. Κάποιοι κρατούν την ανωνυμία τους, υπογράφουν με τ’ αρχικά τους ή φορούν ένα ετερώνυμο κι έρχονται. Όχι όπως είναι, γιατί δεν είναι. Για να είσαι ό,τι είσαι, μην πεις τίποτα. Ή βρες ένα όνομα που ποτέ δεν φαντάστηκες ότι θα μπορούσες να έχεις. Οποιοδήποτε. Κανείς δεν θα καταλάβει∙ όνομα στο τέλος δεν θα σχηματιστεί, που λέει κι ο Χειμωνάς. Γιατί δεν είναι λόγοι, είναι άνθρωποι.

[Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό λόγου και τέχνης Θράκα, 

τ. 2 | σελ. 137]