Έχω ένα θεματάκι.
Τον τελευταίο χρόνο έχω την τάση να … απομονώνομαι.
Όχι ότι κάθομαι και σπίτι.
Ή δεν έχω υποχρεώσεις και πράγματα δημιουργικά να κάνω.
Απλά δεν θα σηκώσω το τηλέφωνο να πω : Ρε φίλε τι κάνεις;
Ή δεν θα στείλω ένα μήνυμα έτσι για να υπάρχει.
Πολύ παλιότερα ήμουν ένα άτομο κλειστό στον κόσμο του.
Αργότερα ανακάλυψα τις Λέξεις.
Και παίζω μαζί τους.
Ήθελα να δείχνω το ενδιαφέρον μου.
Το νοιάξιμό μου.
Την αγάπη μου.
Να κάνω τους άλλους να νιώθουν καλά.
Υπήρχαν φορές που τόσος ήταν ο εθισμός μου στην επικοινωνία
Και στο να νιώθω ότι κάποιος με σκέφτεται που αν δεν είχα μήνυμα
στο κινητό,
Έστελνα στον εαυτό μου ( άρρωστο ε; )
Και μετά με έπιασε η τάση της απεξάρτησης.
Μιλώ λιγότερο.
Έχω κόψει καθημερινές επικοινωνίες.
Έχω αποστασιοποιηθεί από το «Έχω ανάγκη να επικοινωνώ»
Και είμαι στο «Απολαμβάνω να επικοινωνώ».
Αυτό με έκανε να είμαι περισσότερο αυτάρκης.
Να επικοινωνώ με τα άτομα που θα τύχει να βρω στη μέρα μου.
Να ζω τη μέρα μου με τα δεδομένα της.
Να αποφεύγω τη συνεχή επικοινωνία.
Να υπάρχει μόνο άμα εξυπηρετεί κάποια πρακτική ανάγκη.
Κι αναρωτιέμαι;
Μήπως έχασα το νόημα ή τελικά το βρήκα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου