Τα πλέον ζωτικά

 

 

 

 

 

Απόγευμα στρογγυλό τραπέζι βαμμένο με μπορντό λαδομπογιά μισοάδειο ποτήρι κλειδιά κι ένα φλιτζάνι διπλού ελληνικού τέσσερις γυναίκες ο σκύλος βαριέται ο αλκοολικός του χωριού στη μοναξιά του ακούρευτο γρασίδι λίγα κίτρινα φύλλα στα πόδια μου αστείο χωρίς λόγια λόγια χωρίς αστείο μορφασμοί προμηνύουν χειμώνα κάποιες ηλικίες φοβίζουν πιο πολύ κάποιοι άνθρωποι καταργούν τα πλέον ζωτικά ούτε ύπνος ούτε φαγητό ο πόλεμος των τάξεων ο πόλεμος των φύλων το ακατανόητο της μη αποδοχής βουλιάζω σαν αδύνατο πουλί στην αγκαλιά σου βραδιάζει όπως πάντα θερμοκρασία χωρίς σώμα σώμα χωρίς θερμοκρασία αντέχεται στο ελάχιστο η ζωή δίχως ν’ αμφισβητείς τίποτα ή σχεδόν τίποτα έζησα σ’ άλλη εποχή θα πουν κάποτε στο τώρα αγνοούμαι

 

ΑΠΟΤΥΠΟΜΑ