Δώσ’ μου μια λέξη να σε συναντήσω…

Δώσ’ μου μια λέξη να σε συναντήσω… στην Ποίηση : Έστω πως το ρολόι γύρναγε ανάποδα και πως οι δείκτες του ταξίδευαν σε αόριστο διαρκείας. Παραβιάζω, ξέρω, χρόνους της γραμματικής, μα να που όλα υπακούν σε νόμους φαντασίας… (Μιχαηλίδου Άρτεμις)

ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ Μ’ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ: Οι λέξεις μέσα στο Ποίημα, εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι εικόνες που τις έντυσαν, λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν. Γιατί όπου υπάρχει η Ποίηση εκεί κι ο θεός: αυτή αφαιρεί απ’ τα πράγματα το πέπλο της συνήθειας, καθιστά ορατή την αθέατη όψη του κόσμου, χάρη στην επικράτειά της συνενώνονται όλα τ’ ασυμβίβαστα. Μ’ ένα είδος αλχημείας μετατρέπει η Ποίηση σε πόσιμο χρυσό τα δηλητηριώδη νερά που ρέουν από τον θάνατο στη ζωή. Γιατί σκοπός της είναι η κρυμμένη ομορφιά, δηλαδή η απώτερη ουσία του κόσμου. Μ’ άλλα λόγια, τελικά, μπορεί να φτιάξει έναν «Παράδεισο από κόλαση ή μια κόλαση από Παράδεισο». (Οδυσσέας Ελύτης, 2 χ 7 ε)

[οι αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο «μετακομίζουν» στο Μάρσιπο Πόσιμου Χρυσού (Πεντ’ άρτους Ποίησης δώσε ημίν σήμερον… με ΚΛΙΚ εδώ και στην εικόνα]

Αναρτήθηκε από Τάσος Κάρτας στις 9:47 μ.μ.