Όποιος έχει αγαπήσει, ξέρει τι θα πει πόνος. Μα όποιος δεν έχει πονέσει, δεν ξέρει τι θα πει αγάπη...
Είναι αυτό το αίσθημα που σε γεμίζει και μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να σε πνίξει. Είναι αυτή η τρέλα που σε κάνει να μην βλέπεις μπροστά σου. Να χάνεσαι στο όνειρο, στη φαντασία, και να μην σε νοιάζει τίποτα και κανένας, πέρα από το πρόσωπο που αγαπάς. Αναπνέεις, ζεις γι'αυτό. Πλάθεις με το μυαλό σου τόσα σενάρια για εσάς τους δύο χωρίς να σκέφτεσαι το τέλος. Αυτό το αδυσώπητο τέλος, που όμως αργά ή γρήγορα έρχεται. Ζεις και ελπίζεις στο για πάντα, γιατί ξέρεις πως μακριά του απλά δεν μπορείς να ζήσεις...
Μα, μια νύχτα σαν και αυτή δεν μπορώ να μην θυμηθώ... Μόνη μέσα στην ερημιά του κόσμου, να με λούζει το φεγγάρι... δεν μπορώ να μην δακρύσω... Η μορφή σου έρχεται στο μυαλό μου και ξέρω πως μονάχα έτσι μπορώ να σε έχω πια. Μπορεί να φεύγεις μα θα δεις, χωρίς εμένα οι μέρες θα είναι άδειες και ατελείωτες. Και το βράδυ, το βράδυ που θα είσαι μόνος με τις σκέψεις σου, θα καταλάβεις πως χωρίς εμένα θα νιώθεις πάντα μόνος. Θα θυμηθείς τη γεύση των φιλιών μου και θα νιώσεις σε μια στιγμή τι θα πει αγάπη, και πόνος να είσαι μακριά από αυτόν που αγαπάς.. Σε αυτό το παιχνίδι αγάπη μου και οι δύο βγήκαμε χαμένοι. Σταμάτησες να προσπαθείς όταν ένιωσες πως αγγίζω την καρδιά σου. Τις ευτυχισμένες μας μέρες θα αναπολείς, μα θα ξέρεις πως δεν πρόκειται να τις ξανανιώσεις.
Και θα καταλάβεις σε μια στιγμή πόσα είχαμε και με πόσα έχουμε απομείνει...Μόνοι και οι δύο, μες την ερημιά του κόσμου...
Και αυτό θα είναι το αντίο, σε αποχαιρετώ με ένα χαμόγελο. Κρίμα που δεν κατάλαβες ποτέ. Θα νιώθω πάντα την ανάσα σου στον κόρφο μου και το φιλί σου στο λαιμό μου. Στις χαμένες ψυχές, στις χαμένες καρδιές, ένα αντίο.. Νικηθήκαμε, από τη ζωή και από τα όνειρα; Νικηθήκαμε, γιατί δεν μπορούμε αν αγαπήσουμε πια...
Και το καταλάβαμε πολύ αργά...
Είναι αυτό το αίσθημα που σε γεμίζει και μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να σε πνίξει. Είναι αυτή η τρέλα που σε κάνει να μην βλέπεις μπροστά σου. Να χάνεσαι στο όνειρο, στη φαντασία, και να μην σε νοιάζει τίποτα και κανένας, πέρα από το πρόσωπο που αγαπάς. Αναπνέεις, ζεις γι'αυτό. Πλάθεις με το μυαλό σου τόσα σενάρια για εσάς τους δύο χωρίς να σκέφτεσαι το τέλος. Αυτό το αδυσώπητο τέλος, που όμως αργά ή γρήγορα έρχεται. Ζεις και ελπίζεις στο για πάντα, γιατί ξέρεις πως μακριά του απλά δεν μπορείς να ζήσεις...
Μα, μια νύχτα σαν και αυτή δεν μπορώ να μην θυμηθώ... Μόνη μέσα στην ερημιά του κόσμου, να με λούζει το φεγγάρι... δεν μπορώ να μην δακρύσω... Η μορφή σου έρχεται στο μυαλό μου και ξέρω πως μονάχα έτσι μπορώ να σε έχω πια. Μπορεί να φεύγεις μα θα δεις, χωρίς εμένα οι μέρες θα είναι άδειες και ατελείωτες. Και το βράδυ, το βράδυ που θα είσαι μόνος με τις σκέψεις σου, θα καταλάβεις πως χωρίς εμένα θα νιώθεις πάντα μόνος. Θα θυμηθείς τη γεύση των φιλιών μου και θα νιώσεις σε μια στιγμή τι θα πει αγάπη, και πόνος να είσαι μακριά από αυτόν που αγαπάς.. Σε αυτό το παιχνίδι αγάπη μου και οι δύο βγήκαμε χαμένοι. Σταμάτησες να προσπαθείς όταν ένιωσες πως αγγίζω την καρδιά σου. Τις ευτυχισμένες μας μέρες θα αναπολείς, μα θα ξέρεις πως δεν πρόκειται να τις ξανανιώσεις.
Και θα καταλάβεις σε μια στιγμή πόσα είχαμε και με πόσα έχουμε απομείνει...Μόνοι και οι δύο, μες την ερημιά του κόσμου...
Και αυτό θα είναι το αντίο, σε αποχαιρετώ με ένα χαμόγελο. Κρίμα που δεν κατάλαβες ποτέ. Θα νιώθω πάντα την ανάσα σου στον κόρφο μου και το φιλί σου στο λαιμό μου. Στις χαμένες ψυχές, στις χαμένες καρδιές, ένα αντίο.. Νικηθήκαμε, από τη ζωή και από τα όνειρα; Νικηθήκαμε, γιατί δεν μπορούμε αν αγαπήσουμε πια...
Και το καταλάβαμε πολύ αργά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου