Set The Fire To The Third Bar

μεθυστικός ψίθυρος...

Ζω ανάμεσα στη μοναξιά και στην προδοσία με παρέα την μελαγχολία της νότας και στον σπασμένο ήχο του χρόνου. Πληγώθηκα βαριά, στάθηκε η ανάσα. Kλονισμένη η επιλεκτική μνήμη δόθηκε στην ηθελημένη αμνησία. Ποτέ δεν κοίταξα γαλήνια...με στεγνά ξεραμένα χείλη η ψυχή έγινε διάφανη, σαν κρύσταλλο.Σκιαμαχούσα με τον χρόνο ψάχνοντας διέξοδο φυγής.

Θέλω να φύγω...με έναν ψίθυρο στο αφτί που με γεμίζει άρωμα γαρδένιας και με λούζει με λευκό, σε πράσινες αποχρώσεις. Τραντάζω το δέντρο μου, σβήνοντας το ακαθόριστο να πάρω σχήμα από τριφύλλι. Δαγκώνω τα χείλια μου...και παίρνω το κόκκινο με γεύση από πιπέρι τα σφίγγω μην το χάσω. Ξεγλίστρησαν τα δάχτυλα στο στόμα τώρα δεν βγάζω αίμα, ούτε και αφρό...

Προλαβαίνω να φύγω...με το μολύβι μου θα χτίσω τον κόσμο τον καινούργιο.
Θα ρίξω χρώματα το να μέσα στο άλλο και μετά προλαβαίνω να ζήσω.. όχι με αίμα δανεικό ούτε με αφιερωμένη συνείδηση αλλά με χάδι γιατρικό, με φιλί μεθυστικό εκείνο που αφήνει στο στόμα γεύση από κανέλα..με νότες που χαϊδεύουν θάλασσες και πάντα φυλάνε μια καληνύχτα για το τέλος..

λέγοντας η χριστίνα.. στις 5:07 μ.μ.