Η ανάμνηση του σ’ αγαπώ…

by melita

Σ’ αγαπώ. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η σκέψη. Με την ανάγκη δηλαδή να εκφράσει η ψυχή μου αυτό το σ’ αγαπώ που κατακλύζει κάθε γωνιά της. Παράλληλα οι σκέψεις μου μπερδεύονταν.

Θυμήθηκα εκείνο το βράδυ που κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι μου έπιασες τα χέρια και κοίταξες στα μάτια μου τόσο βαθιά όσο ποτέ ξανά. Σαν να έψαχνες μέσα τους την αιτία. Σαν να αναζητούσες την αφορμή. Δεν βρήκες τίποτα, λογικό.

Δεν υπήρχε ούτε αιτία, ούτε αφορμή. Άλλωστε πότε μια αγάπη τελειώνει λογικά; Ας μην μιλώ όμως για αγάπη το έχουν κάνει τόσοι άλλοι. Ας μιλήσω για την αγάπη μας που δεν το έκανε άλλος κανείς.

Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά εκείνη την βραδιά. Η παγωνιά στα χέρια σου πυροδότησε μια σιωπή που ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμα της. Αν δεν μου κράταγες τα χέρια θα είχα καθίσει κάτω και θα έβαζα τα δάχτυλα στα αυτιά μου, σαν παιδί που μόλις του πήραν κάτι αγαπημένο.

Σ’ αγαπώ και αυτό δεν άλλαξε ποτέ. Κανένα τέλος δεν είναι ικανό να αλλάξει τα αισθήματα μου. Αλλά είναι περίεργο βλέπεις να αντιμετωπίζεις ένα κομμάτι της ζωής σου ως ανάμνηση. Δεν θα πω άλλα, θα κλείσω με μια φράση του Γκιμπράν που η απόφαση σου μου έμαθε να λατρεύω «Σηκωθήκαμε κ αποχαιρετιστήκαμε, αλλά η αγάπη κ η απελπισία στέκονταν ανάμεσά μας σα δυο φαντάσματα, που το ένα έκλαιγε κ το άλλο σάρκαζε φριχτά».