Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας, τον εαυτό της ξεγελάει η εξομολόγηση μέσα στο Ποίημα
ο στίχος σου ο πεντακοσιομέδιμνος λέξη ζευγίτης συνειδητή παρήχηση σκιρτήματος συμβολισμών που άνοιξε τα χρώματα στο φόρεμα της άνοιξης, που άκουσε τον άνεμο πρωθύστερης έπαρσης, που στης πράσινης θάλασσας το κατωσέντονο στρώνει σιωπή υποτείνουσα ιωβηλαίου καταπέλτη. Κάλπικος καλπάζει ο λόγος της ειρωνείας τον εαυτό της ξεγελάει η εξομολόγηση στην ενδοχώρα του Ποιήματος αδύνατον να παραδεχθείς την Ομοιοκαταληξία συγκαλυμμένου ρεμβασμού κι απεγνωσμένα από τότε άλλος προφήτης Ηλίας στίχος προνομιακός αφηγητής φωτιάς, προβάρει τη μηδενική εστίαση της δυνατής κραυγής του στ’ αργυρό δισάκι εσωτερικού μονόλογου
Μ’ ένα σύννεφο ζωσμένη στο μεσοφόρι της λέξη ποντοπόρος ενδόμυχου χειμώνα
ποιητής με μύτη Σιρανό και πρόσωπο χασάπικο σαράντα στην αγκαλιά μάγισσας νύχτας που φέρνει στα κλαδιά της ποιήματα λωτοφάγα… Ν’ αποτάσσεις ενδοιασμούς και φόβο ρούχωννα ιδιοποιείσαι οργασμούςκι όμως να μην ενδίδεις κατά μέσαμε προσωπίδες άνοιξηςνα κοσκινίζεις τους αγρούςένα τοπίο με καλές προθέσεις καμουφλάζδος ημιν την περόνη σου σήμερατην έκρηξή σου άρτον ημώντην ήβη κλαίουσασύσσωμη σύγκορμη φυγή
ΕΡΜΑΙΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΕΜΜΟΝΗΣ: όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των ΛΕΞΕΩΝ μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου