Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

«Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ»

«Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ»
Η σεξουαλική παρενόχληση χθες και σήμερα
Τελευταία ασχολήθηκα με τα σύμβολα, με τα φεμινιστικά σύμβολα.  Νιώθω λοιπόν την ανάγκη, με αφορμή την παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, να παραθέσω σ' αυτό το κείμενο ένα από τα σύμβολα αυτά.
«Από τους πιο περίπλοκους συνδυασμούς του γυναικείου συμβόλου με το γυναικείο χέρι κρατώντας την σελήνη, σχεδιασμένο πάντοτε σε μαύρο φόντο.  Εκφράζει ένα από τα πιο επείγοντα μηνύματα του γυναικείου κινήματος, το δικαίωμα των γυναικών να κυκλοφορούν άφοβα την νύχτα, χωρίς τον τρόμο της αντρικής κτηνωδίας που παραμονεύει σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο για να βιάσει, να σκοτώσει, να προσβάλλει τη γυναίκα».
(ΠΟΛΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, τεύχος 6)
Η σεξουαλική παρενόχληση στον δημόσιο χώρο και κυρίως στο δρόμο, κατά την διάρκεια της νύχτας ή και τη μέρα ακόμα, είναι κάτι που έχουμε υποστεί οι περισσότερες γυναίκες.
Μπορεί να διατρέξει όλη την γκάμα προσβολής, εξευτελισμού και βιαιοπραγίας σε βάρος των γυναικών - από το πείραγμα ή το βλέμμα που σε γδύνει φτάνοντας μέχρι τον βιασμό.
Η σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο δεν είναι φλερτ, ούτε έχει σκοπό να κολακέψει τη γυναίκα.  Είναι ενέργεια ενοχλητική και προσβλητική, που στην πραγματικότητα εξοστρακίζει τις γυναίκες από τον δημόσιο χώρο και κυρίως κατά την διάρκεια της νύχτας.
Οι γυναίκες άρχισαν να κατακτούν τον δημόσιο χώρο και πιο συγκεκριμένα τη νύχτα, μόλις τα τελευταία χρόνια.  Παλιότερα, οι δημόσιες γυναίκες ήταν οι κοινές γυναίκες, οι πόρνες, σε αντίθεση με τους δημόσιους άνδρες που ήταν πρόσωπα εξουσίας και ισχύος.  Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στη χώρα μας, η γυναίκα που κυκλοφορούσε μόνη της τη νύχτα ήταν απλά «ξέφραγο αμπέλι».
Θυμάμαι, τις δεκαετίες `70 και `80 κυρίως, το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης ήταν ιδιαίτερα έντονο και τα αντρικά πειράγματα στο δρόμο ήταν must συμπεριφορά για το όποιο αρσενικό «σεβότανε» την αρρενωπότητα του.  Επιβεβαίωση ενός κυρίαρχου, ανδρισμού.  Αλλωστε, τότε ήταν και η εποχή των δράκων και των συμμοριών των βιαστών.  Μια εποχή που παρήλθε, οριστικά θέλω να πιστεύω, με την αλλαγή της νομοθεσίας για τον βιασμό το 1983 και με την επιβολή κάποιων αυστηρών ποινών σε δράκους και βιαστές.  Οπωσδήποτε, και η ίδια η κοινωνία μας έχει αλλάξει από τότε, η νοοτροπία αργά αλλά σταθερά αλλάζει κι έχει βελτιωθεί η θέση της γυναίκας.
Βέβαια, το «θαύμα» της γυναικείας απελευθέρωσης δεν έχει γίνει ακόμα και κατ' επέκταση, δεν μπορώ να ξέρω αν και πόσο έντονο είναι σήμερα το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης στο δρόμο και πως το βιώνουν οι σημερινές νέες κοπέλες.  Εκείνες ξέρουν καλύτερα κι ίσως, κάποια στιγμή το πουν ή το γράψουν.
Όμως, βιασμοί σε δημόσιους χώρους δεν έχουν σταματήσει να γίνονται - κατά καιρούς όλο και κάποιος βιασμός βλέπει το φως της δημοσιότητας.  Και συνήθως, οι βιαστές εκμεταλλεύονται τη σκοτεινιά της νύχτας και ασυνείδητα εκφράζουν την επεκτατική αρσενική διάθεση για απόλυτη κυριαρχία στο δημόσιο χώρο και κυρίως, τις ώρες της νύχτας.
Οι γυναίκες έχουμε πάντα ν' αντιπαραθέσουμε εκείνο το παλιό φεμινιστικό σύνθημα «η νύχτα είναι και δική μας», που θα παραμένει επίκαιρο όσο θα αμφισβητείται το δικαίωμά μας να κυκλοφορούμε ελεύθερα τη νύχτα.  «Η νύχτα είναι και δική μας», όπως και η μέρα είναι και δική μας, όπως και οι δρόμοι κι οι δημόσιοι χώροι είναι και δικοί μας.
Κλείνοντας, να τονίσω ότι η σεξουαλική παρενόχληση έχει πλέον μεταφερθεί και στα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, παίρνοντας κάποιες ιδιαίτερες μορφές.  Τα γυναικεία ζευγάρια συνήθως υφιστάμεθα σεξουαλική παρενόχληση από επίδοξους επιβήτορες που αδυνατούν να δεχθούν και να καταλάβουν ότι ένα λεσβιακό ζευγάρι μπορεί να είναι απόλυτα ευτυχισμένο κι ισορροπημένο και οι γυναίκες που το αποτελούν να είναι πλήρως ικανοποιημένες, συναισθηματικά και σεξουαλικά.  Σημεία των καιρών αυτά.  Η ορατότητα των λεσβιακών ζευγαριών φέρνει στην επιφάνεια και τέτοιου είδους περιπτώσεις και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης.
Δεν πειράζει.  Θα μας συνηθίσουν και θα το ξεπεράσουν κι αυτό.  Some women are lesbians.  Get over it!
Ευχαριστώ για την προσοχή σας,
Ρούλα Σκούταρη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου